VN-resolutie | Verdeeld Europa over de kwestie Oekraïne

Met een beleefde resolutie over de oorlog in Oekraïne kreeg de Amerikaanse regering voor het eerst in drie jaar de goedkeuring van de Russische Federatie in de VN-Veiligheidsraad. Wat is dit: een dambreuk, een keerpunt of zelfs de val van de brandmuur met betrekking tot de manier waarop wij met Oekraïne omgaan? Gemach, de ommekeer van de VS vergeleken met de positie van de vorige regering van Joe Biden, was te voorzien. De Amerikaanse president Donald Trump werkt al weken aan een 'deal' waarin een van de strijdende partijen wordt voorgeschreven hoe de vrede eruit moet zien. De VN-resolutie, die de Veiligheidsraad inmiddels met 10 tegen 5 stemmen heeft aangenomen, bepaalt formeel de toenadering tussen de VS en Rusland inzake de kwestie Oekraïne. Niet meer.

De VN beschikt niet over de macht en de sanctiemiddelen om haar beslissingen af ​​te dwingen of sancties op te leggen als deze niet worden nageleefd. Dat is wat de grondleggers van de Verenigde Naties, die vastzaten in imperialistische denkpatronen, wilden en ook vijf bijzonder machtige staten het vetorecht gaven – in de naïeve veronderstelling dat zij het welzijn van iedereen voor ogen hadden en niet alleen hun eigen belangen.

Een veel interessantere vraag is: waarom hebben Frankrijk en Groot-Brittannië hun veto niet uitgesproken tegen de Veiligheidsraad als ze de Amerikaanse resolutie wilden blokkeren? Rusland werd immers niet expliciet als agressor genoemd. Blijkbaar willen ze de VS niet voor het hoofd stoten, net zoals de niet-permanente Veiligheidsraadleden Denemarken, Slovenië en Griekenland zich van stemming onthielden in plaats van tegen te stemmen. Europa heeft nog lang geen coherente lijn. Net zoals het Zuiden twijfelt aan de eerlijkheid van de westerse standpunten over de oorlog in Oekraïne, zo bestaan ​​deze twijfels ook in de EU .