Tussen Erfurt en Berlijn wanhoopt een medewerker van de Deutsche Bahn: ‘Ik wil naar huis’
Deze reis was nogal wat: kletsnatte tapijten, ademhalingsproblemen door het vrijkomen van een onbekend gas – en toen stond de deur van het servicecompartiment open.
Je zou waarschijnlijk pagina's kunnen vullen met verhalen over horrorreizen met de Deutsche Bahn tijdens deze zomerse reismaanden. Maar dit is echt iets bijzonders. En eigenlijk was het helemaal niet de bedoeling dat ik met de Deutsche Bahn van mijn oude woonplaats naar Berlijn zou reizen.
Zoals we uit bittere ervaring weten, loop je bij elke overstap het risico je aansluitende trein te missen door de vertraging van de vorige. Daarom neem ik nu graag de Flixtrain, omdat die continu van de hoofdstad naar Heidelberg rijdt en weer terug. Tenzij er iets gebeurt zoals afgelopen zondag. En dan heb ik het niet over de vertraging van 40 minuten die de trein al had toen ik in het zuiden instapte, of over het doorweekte tapijt in mijn coupé, waarvan de conducteur uitlegde dat het te wijten was aan het extreme ochtendweer in Berlijn en dat een muffe geur afgaf toen het droogde.
De reis eindigde in Eisenach . We kregen te horen dat er een technisch probleem was met rijtuig 200 en dat deze van de trein moest worden losgekoppeld. Hoe lang dat zou duren, was onzeker. Dus stapte de hele Flixtrain in een regionale trein naar Erfurt , waar iedereen natuurlijk moest staan, voordat hij een ICE-trein van de Deutsche Bahn naar Berlijn nam. Die had slechts vijf minuten vertraging!
Dat was snel opgelost. We kwamen tot stilstand en een vriendelijke grenspolitieagent meldde ons persoonlijk via de luidspreker van de trein dat verschillende passagiers ademhalingsproblemen hadden en dat niet alleen zijn team was gearriveerd, maar dat er ook een medisch noodteam werd verwacht. De duur van de operatie is onbekend.
Reizen met Deutsche Bahn: Nu is ook de hoofdlijn geslotenIk bereidde me voor op een lange nacht, maar het onbekende gas dat uit een van de wagons was gelekt, leek geen ernstige gevolgen te hebben. Hoe dan ook, de trein begon uiteindelijk te schokken. Kort daarna klonken er echter gekreun en luide kreten vanuit de dienstruimte, omdat de spoorwegbeambten de deur open hadden laten staan. "Wat, nu is de hoofdlijn ook gesloten?" riep iemand. "Omleiding via Delitzsch? Ik wil ook graag naar huis!" kreunde de conducteur. Net als ik, dacht ik. Want het is gemakkelijk te vergeten dat spoorwegmedewerkers ook last hebben van chronische vertragingen. Kort daarna deed de conducteur de passende mededeling, nu weer volkomen zakelijk. Maar ik wist hoe het er binnen aan toeging.
Kort voor middernacht bereikten we Berlin-Südkreuz, met een totale vertraging van bijna drie uur.
Berliner-zeitung
