‘Net als in de Tweede Wereldoorlog’ – zo vechten Noord-Koreanen tegen Oekraïense soldaten

Soemie. Eerste luitenant Vasyl is sinds de Russische inval in Oekraïne soldaat; in deze drie jaar heeft hij veel meegemaakt. Hij had zich nooit kunnen voorstellen dat hij ooit in Rusland tegen Noord-Koreaanse troepen zou vechten. "Zelfs in mijn stoutste dromen niet", zegt de 23-jarige terwijl hij een trekje van zijn sigaret neemt. Vasyl is de commandant van een groep van ongeveer 50 man die normaal gesproken in de Russische regio Koersk wordt gestationeerd, waar Noord-Koreanen de Russische troepen ondersteunen.

Vasyls eenheid bevindt zich momenteel in een kamp in Oekraïne, ongeveer 14 kilometer van de Russische grens. “We zijn hier pas twee weken sinds december, de rest van de tijd hebben we aan de andere kant van de grens doorgebracht”, zegt de officier. De druk die Russische troepen op de Oekraïners in Koersk uitoefenen, is vergelijkbaar met die aan het front in Oekraïne. Zowel hier als daar hebben ze de afgelopen maanden terrein gewonnen.

Aan het front: Wassyl is commandant van een groep van ongeveer 50 man.

Bron: Andy Spyra/RND

In augustus viel Oekraïne onverwachts de regio Koersk binnen. President Volodymyr Zelensky rekent erop dat hij de regio kan gebruiken als onderhandelingsmiddel in de onderhandelingen met Rusland, dat ongeveer 20 procent van Oekraïne beslaat. De hoop dat het offensief de Kremlin-leider zou dwingen zijn troepen uit Oost-Oekraïne terug te trekken en hun opmars daar te staken, is echter niet uitgekomen.

In plaats daarvan stuurde de Noord-Koreaanse dictator Kim Jong-un in de herfst troepen naar Koersk om het Russische tegenoffensief te ondersteunen. De Britse militaire inlichtingendienst schat het aantal op 11.000. Ter gelegenheid van de derde verjaardag van de Russische aanval op zijn land zei Zelensky dat de Noord-Koreanen ongeveer 4.000 soldaten in Koersk hadden verloren. Kim is van plan om 1.500 tot 2.000 nieuwe soldaten te sturen om de verliezen te compenseren. De Noord-Koreanen, die Rusland ook van granaten en raketten voorzagen, hebben geleerd van hun deelname aan de oorlog. "Op basis van deze ervaringen zullen ze moderne militaire trainingsprogramma's in Noord-Korea opzetten."

Soldaat Schustryj (39) wil graag worden aangehaald met zijn bijnaam, die in het Duits vertaald kan worden als ‘snel’ of ‘geestig’. De machinegeweerschutter van Vasyls eenheid is een van de Oekraïners die een bijdrage leverde aan de verliezen van de Noord-Koreanen: volgens zijn eigen verklaringen en die van zijn commandant doodde hij er meerdere.

Vechtend tegen Noord-Koreaanse soldaten: machinegeweerschutter Schustryj.

Bron: Andy Spyra/RND

Urenlang bestormden Noord-Koreaanse soldaten herhaaldelijk de Oekraïense posities, zegt Schustryj. "Ze zijn heel snel, ze schieten nauwkeurig en ze zijn goed getraind." Zo slaagde iemand erin om vanaf een afstand van 20 meter een handgranaat met precisie door een raam te gooien. De Oekraïners hadden de aanvallers nog kunnen stoppen. “Degenen die we niet konden neerschieten, hebben we gedood met artillerie en FPV-drones” – de laatste zijn kamikazedrones die bij impact exploderen.

Over de tegenstanders uit het Verre Oosten zegt commandant Vasyl ook: “Het zijn absoluut goede vechters. Je hebt niets te verliezen. Of ze verhongeren in Noord-Korea, of ze sterven hier aan het front.” Russen en Oekraïners zouden tenminste nog een keuze hebben of ze oorlog wilden voeren. “Dit geldt niet voor de Noord-Koreanen. Daarom vechten ze zo goed.”

Vasyl zegt ook dat de Noord-Koreaanse soldaten lering hebben getrokken uit de verliezen aan het begin van de missie. “In het begin vochten ze zoals in de Tweede Wereldoorlog.” Ze hebben bijvoorbeeld het gevaar van gevechtsdrones volledig onderschat. Op zijn mobiele telefoon laat hij een dronevideo zien waarop veel witte stippen te zien zijn: het zijn Noord-Koreaanse soldaten die geen bescherming zoeken tegen de dodelijke dreiging vanuit de lucht.

In het begin verzamelden de Noord-Koreanen zich steeds in grote groepen, waardoor ze een gemakkelijk doelwit werden voor de Oekraïense artillerie, zegt Vasyl. Ze stormden met 200 man op zijn eenheid af – en werden allemaal gedood. “Nu vallen ze alleen nog maar in kleine groepen aan.” Ook de communicatie tussen Russische en Noord-Koreaanse troepen lijkt verbeterd te zijn.

Aanvalsplan: Een met de hand getekende kaart die Oekraïense soldaten op het lichaam van een gedode Noord-Koreaanse strijder vonden.

Bron: Andy Spyra/RND

In een plastic envelop heeft Vasyl verzameld wat zijn soldaten over gedode vijanden hebben gevonden. Daaronder bevindt zich een Noord-Koreaans aanvalsplan uit november, getiteld “Order of Battle.” Op de eerste pagina staat een kaart van het slagveld en op drie andere pagina's staat het operationele plan in het Koreaans.

In het document staat dat de weerstand van de vijand moet worden onderdrukt met artillerievuur en machinegeweervuur. Aanvalsteams zouden in gecoördineerde golven oprukken om de vijand te overweldigen. Nadat het doelgebied is veroverd, moeten de voorbereidingen voor een mogelijke tegenaanval beginnen. Ook de verzorging van gewonden uit onze eigen gelederen is geregeld. Hun transport dient daarom te geschieden met onze eigen en buitgemaakte voertuigen.

Het Oekraïense offensief in Koersk is controversieel. Geharde soldaten zoals die van Vasyls eenheid ontbreken aan het front, waar de strijdkrachten kampen met een tekort aan mankracht. Dit komt ook door de dramatische toename van het aantal deserteurs en ongeoorloofde afwezigheden. Vorig jaar registreerde de rechterlijke macht bijna 85.000 van dergelijke zaken, veel meer dan het dubbele van het totaal uit de eerste twee oorlogsjaren.

Volodymyr is een van de mannen die deserteerden. De 27-jarige zou als tankschutter naar Koersk gaan. In 2018 vocht hij als tijdelijk soldaat tegen de pro-Russische separatisten in de Donbass, zegt Volodymyr, die ondergedoken zit in de hoofdstad Kiev. Hij benadrukt dat hij ook bereid zou zijn zijn vaderland op eigen grondgebied te verdedigen – of dit waar is, kan niet worden geverifieerd. “Maar ik wil niet vechten in Koersk,” zegt hij. "Ze willen dat ik meedoe aan een operatie in een ander land."

Volodymyr zou als tankschutter naar Koersk gaan, maar deserteerde.

Bron: Andy Spyra/RND

Volodymyr legt uit dat hij na zijn opleiding tot tankschutter naar de stad Soemy, vlak bij de Russische grens, werd gestuurd. Daar vertelden zijn kameraden hem hoe zwaar de gevechten in Koersk waren. Hij en twee andere mannen renden weg. Volodymyr zegt: “Ik wil geen gehakt worden.”

Vasyl zegt dat hij geen respect heeft voor deserteurs als Volodymyr. Zijn eenheid leed niet ‘echt veel verliezen’ – de strijdkrachten verstrekken geen precieze informatie over slachtoffers. “Voor mij maakt het niet uit of we in Koersk of in Oekraïne vechten”, zegt Vasyl. "De Russen zijn deze oorlog begonnen." In Koersk konden ze nu zelf ervaren hoe dat voelde. “We hebben nu de kans om niet langer machteloos toe te kijken hoe ons huis wordt verwoest. Nu kunnen we terugvechten.”

Hoe reageert de Russische burgerbevolking op de Oekraïense soldaten? "Ik zou zeggen dat de relatie vrij neutraal is", antwoordt Vasyl. “Wij praten niet met hen over politiek.” Er was geen sprake van sabotage of iets dergelijks. “Sommigen helpen ons zelfs.” Zo bood een oude man de soldaten water aan en een oude vrouw bood vlees aan.

De Oekraïners willen zich niet laten ontmoedigen door de dubieuze tactieken van de Amerikaanse president Trump tegenover Kremlinleider Poetin, maar willen de strijd voortzetten. Toch neemt de motivatie af, vooral onder soldaten aan het front, zegt een legerpredikant die zich zorgen maakt over een nieuwe wereldorde.

Wat er vervolgens in Koersk gaat gebeuren, is net zo onduidelijk als de toekomstige loop van de oorlog in Oekraïne. Kremlinleider Poetin weigert te onderhandelen over Koersk. Of Oekraïne überhaupt een rol zal spelen in mogelijke gesprekken over een staakt-het-vuren is twijfelachtig, gezien de inschikkelijke houding van de Amerikaanse president Donald Trump ten opzichte van Poetin.

Op de vraag of hij vindt dat het Westen Oekraïne in de steek laat, antwoordt Vasyl bevestigend. Maar hij begrijpt ook dat de oorlogsmoeheid zich nu ook verspreidt onder aanhangers in het buitenland. “Zelfs de Oekraïners zelf zijn de oorlog zat.”

De inzet aan het front is onmogelijk zonder optimisme, zegt de eerste luitenant: “Maar ik ben ook een realist.” De motivatie onder de soldaten neemt af. Na de Russische aanval drie jaar geleden ontstond er een gevoel van solidariteit. “Toen dachten we dat we de Russen echt zouden verslaan. Nu is het een oorlog van uitputting geworden.”

In hun kamp in het noordoosten van Oekraïne moeten de soldaten op krachten komen tussen de gevechtsmissies in Koersk. Maar het is hier ook gevaarlijk. Onderweg stuurt de chauffeur van de eenheid het pantservoertuig plotseling een groep bomen in om het te verbergen. Er cirkelt namelijk een Russische verkenningsdrone boven het gebied. Pas nadat het sein veilig is gegeven, gaat de hobbelige rit over de bevroren velden verder.

Het pantservoertuig is een Amerikaans MRAP-voertuig, dat is ontworpen om passagiers te beschermen tegen mijnen en hinderlagen. Het werd uitgesproken in een tijd dat de VS nog steeds de belangrijkste steunpilaar van Oekraïne was. Vasyl prijst de MRAP's, die het vijandelijke vuur in Koersk ongeschonden overleefden.

Het kamp zelf ligt in een klein bos. Midden in de winter zijn de bomen kaal en bieden ze weinig bescherming tegen drones. Vasyl vraagt ​​om geen foto's te maken, noch op de heenweg, noch in het kamp, ​​omdat deze de locatie zouden kunnen onthullen. De soldaten slapen in ondergrondse ruimtes die ze in de grond hebben gegraven. Een omgebouwde trailer doet dienst als badkamer en beschikt ook over een wasmachine. Buiten hangen bevroren uniformonderdelen aan een lijn.

Eén kant van de trailer dient als achterwand voor een houten schuurtje waarin Vasyl zit en vertelt over de gevechten in Koersk. Een kachel zorgt voor warmte, er staat een ketel op en de eerste luitenant biedt koffie aan. Er staat een laptop op tafel en ernaast worden batterijen voor radioapparaten opgeladen.

Na het gesprek zegt Vasyl dat hij een slecht voorgevoel heeft. De laatste dagen is het aantal vluchten van Russische verkenningsdrones aanzienlijk toegenomen. Hij vreest dat er binnenkort een raketaanval op het kamp zal plaatsvinden. “De Russen weten zeker waar we zijn,” zei de luitenant. “Het is gewoon nog niet onze beurt.”

Samenwerking: Andrii Kolesnyk