Oude geliefden

Totdat de overheid ons uit elkaar haalt: zij waren een van de weinige echtparen die het geluk ten deel viel. Ze trouwden jong en deelden hun leven. Ze waren niet blij en aten ook geen patrijzen. Ze beleefden allerlei kleurrijke verhalen, zoals wel vaker gebeurt. Ze bouwden banden, medeplichtigheid en gemeenschappelijke projecten op. Sommige dromen werden in hun handen gebroken. Ze verzamelden momenten van glorie en liefde die hen sterk maakten. Ze raakten gewend aan het slapen en voelden elkaars ademhaling, misschien wel elkaars gesnurk en de geur van elkaars huid.

Het zijn Desiderio Hernandez en Soledad Dominguez. Ze woonden in Plasencia en leden beiden aan Alzheimer. Volgens de regels van het Extremadura-gebied moesten ze in aparte woningen verblijven. Het bestuur stond op het punt te bereiken wat de moeilijkheden van het leven en samenleven niet konden bereiken.

Hoe draagt ​​het verlies van herinneringen bij aan het verlies van de persoon die jouw thuis is?

Het beeld is verwoestend: een stelletje verdwaald in hun labyrint van vergetelheid, ver van elkaar, terwijl dat juist het grote referentiepunt van hun wereld is. Alles schudt, het wordt onzeker. Ik denk aan het liedje Els vells amants van Serrat, een Catalaanse bewerking van La chanson des vieux amants van Jacques Brel. Het gaat over geliefden die samen vreugde en verdriet hebben meegemaakt in een lang leven.

De zoon van het echtpaar, José Hernández, verzamelde negentigduizend handtekeningen via een platform om de regionale overheid van Extremadura te vragen zijn ouders toe te staan ​​de laatste jaren van hun leven samen door te brengen. Wat moet iemand voelen als hij of zij de gedwongen scheiding van zijn of haar ouders meemaakt? Impotentie, woede, pijn? Hoe draagt ​​het verlies van herinneringen bij aan het verlies van de persoon die jouw thuis is?

Lees ook Emma Maria de la Pau Janer

Ik denk aan de roman The Notebook van Nicholas Sparks. Het is het verhaal van een oude man die elke dag met zijn vrouw over hun leven praat om haar te helpen met het pijnlijke proces van Alzheimer.

José Hernández is ermee weggekomen. Na een lange strijd is het haar gelukt om haar ouders bij elkaar te krijgen, ook al woont ze in een verzorgingshuis op 120 kilometer afstand van hun huis.

Het is geen grap: Desiderio en Soledad zijn ver van huis. Het is bijna niet te geloven dat er geen plek dichterbij is. De regering maakt het niet gemakkelijk.