'Missie: onmogelijk. 'Final Verdict': Afscheid van de beste helden in de slechtste tijden

Er zijn maar weinig actiefilms die de smaak van het oude bioscoopritueel bij het moderne publiek kunnen terugbrengen. Mission: Impossible, een franchise die bijna drie decennia geleden ontstond uit de serie die in 1966 door Bruce Geller werd bedacht, is er daar nog steeds één van. We weten wat we gaan zien, we kennen de stappen die de held zal nemen en de archetypen die hem omringen. En toch is het allemaal een verrassing. Première van Mission: Impossible op het filmfestival van Cannes. Eindoordeel sluit het tweeluik af dat in 2023 begon: Mortal Sentence . Het zou ook de saga moeten afsluiten, hoewel het dubbelzinnige einde de deur niet helemaal dichtgooit en twijfels oproept.

Wat niet ter discussie staat, is dat de regisseur, Christopher McQuarrie , enkele van de beste momenten heeft neergezet in het avontuur dat Brian de Palma in 1996 begon en dat de hoofdpersoon, Tom Cruise, zo'n symbiose heeft bereikt met zijn personage, Ethan Hunt, dat het grenst aan het roekeloze. De acteur neemt een risico en wanneer hij uit een vliegtuig of van een klif springt, doordringt de adrenaline in elke scène. Die drang naar echte actie is, zoals we weten, een van de redenen voor het succes van een serie die zelfs in de slechtste afleveringen nog wat te bieden heeft. Dat iets is Tom Cruise.

Missie: Onmogelijk. Een dodelijke straf legde de lat twee jaar geleden wel erg hoog, misschien wel te hoog voor deze conclusie. Deze behoort, samen met die van De Palma, tot de beste van de hele franchise; en niet alleen vanwege de spectaculaire actiescènes. Het tweede deel begint met een nostalgische collage over het verleden van Ethan Hunt, de duistere suïcidale agent zonder wie de wereld verloren zou zijn.

De film zit vol met flashbacks - een eerbetoon aan de held en enkele van zijn schurken - die afleiden van het hele verhaal; zijn volkomen overbodig. Ook een CIA-agent die betrokken was bij een van de meest iconische scènes uit het begin van de saga, wordt gered. De slechterik blijft The Entity, een AI die in staat is het idee van waarheid en daarmee de mensheid te vernietigen. Angela Bassett keert terug in de schijnwerpers als president van de Verenigde Staten en Hunts team bestaat weer uit dezelfde vaste cast, hoewel er in het eerste deel, "Dead Sentence", een zekere mate van vernieuwing wordt gesuggereerd. Vanessa Kirby en Rebecca Ferguson ontbreken. De laatste is in het hart van Cruise-Hunt vervangen door Hayley Atwell.

Hunt en zijn sleutel tot het bestrijden van leugens vormen de rode draad in een apocalyptische actiefilm met twee overweldigende momenten: één onder water (misschien wel het meest spectaculaire en grootse op het scherm) en één aan boord van een paar kleine vliegtuigjes, waarbij je de haren ten berge rijzen. Al heel vroeg in de serie horen we Ethan Hunt zeggen dat hij de beste held is in de moeilijkste tijden. En die uitspraak lijkt speciaal te zijn bedoeld voor Cruise, die op 62-jarige leeftijd, nadat hij meerdere keren op het punt stond zelfmoord te plegen omdat hij weigerde een stuntdubbel in te schakelen, M:I heeft gebruikt als zijn manier om een ​​serie te verdedigen die niet hetzelfde is wanneer deze, hoe hyperbolisch en rijk ook, geen menselijke steun krijgt. Cruises inzet, toewijding en vertrouwen in dit soort cinema staan ​​haaks op de tijd waarin we leven, een cinema (niet alleen actiefilms) die gedoemd is tot de tirannieke macht van het algoritme en het misbruik van digitale effecten.

De film is gedurende zeven jaar gefilmd, inclusief een pandemie en twee stakingen in Hollywood, zoals McQuarrie gisteren vertelde tijdens het openingsgala. Mission: Impossible Met Dead Sentence en Last Sentence neemt Cruise afscheid van de actiescène. Eerst hing Daniel Craig zijn handschoenen als James Bond aan de wilgen, daarna nam Harrison Ford afscheid van de laatste avonturier, Indiana Jones, en nu lijkt het erop dat de laatste echte actiefilmheld aan de beurt is. Gisteren werd het Mission: Impossible -ritueel voortgezet terwijl een live-orkest het legendarische themanummer speelde dat Lalo Schifrin speciaal voor de serie had gecomponeerd. En die emotie blijft bestaan, zelfs in de moeilijkste tijden.