Green Day treedt voor het eerst op in Bogotá: waarom is deze band zo legendarisch?

Het kan haast niet anders dan dat een band van de verkoop van 55.000 platen van hun tweede album naar de verkoop van meer dan een half miljoen exemplaren in de eerste paar maanden na de release van hun volgende album is gegaan .

Dat overkwam de Amerikaanse band Green Day, die zonder angst de overstap maakte van de punk naar het mainstreampodium en geschiedenis schreef.

Met Dookie (uit 1994), zijn bekendste en populairste album, presteerde hij hierin het beste. Binnen zes maanden verdubbelde hij het record: één miljoen verkochte albums met die cocktail van punk- en popstijl, door sommigen geliefd en door anderen gehaat.

Dit gebeurde toen de muziekindustrie op zoek was naar een toegankelijker geluid voor een ouderwetse, anarchistische rebellie. In die context ontstond deze toch al solide groep, die het gevoel had dat ze zich door drieakkoorden heen konden worstelen, die spraken over melancholie, jeugdige vervreemding of liefde, heel veel liefde.

De sterkere, meer oneerbiedige smaken die ze deelden op de albums 39/Smooth en Kerplunk , uitgebracht onder het onafhankelijke label Lookout! Records, en hun adrenalinepompende concerten van onmiskenbare kracht, in zalen zoals de legendarische 924 Gilman Street, waar de crème de la crème van de punkscene zich verzamelde en waar ook Bad Religion, Gang Green en Agent Orange hun opwachting maakten, om er maar een paar te noemen, zijn verdwenen. Daarvoor heetten ze Sweet Children en speelden ze hun eerste show in Rod's Hickory Pit, een restaurant waar Ollie, de moeder van de zangeres van de groep – Billie Joe Armstrong – werkte, in Vallejo, Californië.

Het was overduidelijk dat Green Day nog een stap verder wilde gaan, nadat hij de chemie had ontdekt die kon ontstaan ​​tussen de fan van een bijna in puin liggende club en een gigantisch stadion vol mensen, altijd gehypnotiseerd door de lawine aan geluiden van Billie (die naast zingen ook gitaar speelt), Mike Dirnt (bas) en Tré Cool (drums).

(Meer: Delfina Dib vat haar 10 jaar in Bogotá samen met 'Cerouno' )

De jaren en de albums hebben laten zien dat de beslissing om te veranderen (misschien om volwassener te worden, zoals hun fans zouden zeggen) niet zomaar een eendagsvlieg was, noch het gevolg van het grote succes van een eerste album (hierbij moet wel gezegd worden dat het derde album juist charme had).

De vaak onbetrouwbare verkoopcijfers van albums werkten in het voordeel van Green Day, te beginnen met Dookie . Tegenwoordig zouden ze wereldwijd meer dan 70 miljoen exemplaren hebben verkocht gedurende hun carrière , waarmee ze het respect verdienden van een ontelbaar publiek, in tegenstelling tot de honderden, misschien wel duizenden, die hun oude T-shirts weggooiden en ze als uitverkocht beschouwden.

Maar bij hen gaat het meer om de cijfers dan om hun muzikale talent. En om de manier waarop ze erin slaagden een nieuw publiek aan te spreken: een publiek dat hun soms droevige en bijna altijd klankvriendelijke punk benaderde.

Het is dan ook niet overdreven om te stellen dat het vandaag, nu ze optreden op het nieuwe podium van Vive Claro Cultural District in Bogota als onderdeel van hun "Saviours Tour", een historische dag is, misschien wel een dag vol herinneringen voor een publiek dat hen in 2010 zag op een festival genaamd Nem Catacoa en zeven jaar later tijdens hun "Revolution Radio"-tournee. Het is vreemd en bijna ongehoord, maar dit nieuwe avontuur bij Vive Claro voelt alsof het de eerste keer is. Het werd tijd dat ze terugkeerden.

"Als muziek ergens vandaan komt, merken mensen dat. Die van ons komt uit de realiteit, of het nu politiek is of een liefdesliedje. Dat gezegd hebbende, ik hou van wat ik van mijn band hoor. Het voelt vandaag de dag vrijer dan ooit, en doorgaan in die richting is de weg vooruit," zei Mike Dirnt in 2017, een uitspraak die zou kunnen passen bij de magie die Green Day zo groot maakte.

Het is waar dat dit liveoptreden niet zonder hits zal zijn als Basket Case , Boulevard of the Broken Dreams , When I Come Around of American Idiot , het kenmerkende nummer van het gelijknamige album uit 2004, met een conceptuele benadering rond een personage genaamd Jesus of Suburbia die verschillende situaties meemaakt en die de rode draad wordt van een meer ironische, sociale en politieke kijk op de wereld die deze muzikanten uit Berkeley, Californië probeerden uit te beelden.

Maar het belangrijkste aan deze nieuwe release is misschien wel de hereniging (of in sommige gevallen de ontdekking) van de emotionele vezels en muzikale grenzen die Green Day wist te doorbreken met producties als Nimrod (1997), die plaatsmaakten voor ballads die meteen klassiekers werden, zoals Good Riddance (Time of Your Life) ; of met nummers die probeerden oude geluiden nieuw leven in te blazen, zoals Brat of Stuck With Me , en Geek Stink Breath , een van die singles die geprezen werd om zijn donkere en ietwat dichte aanpak; of met het werk Warning , in een zachte en semi-alternatieve toon, zoals het hele spectrum dat de band omarmt.

Punk overleeft echter te midden van de sterke politieke standpunten van Armstrong, die altijd heeft geprobeerd te waarschuwen voor sociale controle, de ondeugden van de politiek en nu ook voor het gevaar dat Donald Trump volgens hem voor de Verenigde Staten vormt. De band behandelde deze thema's (de huidige president daargelaten) al in het pareltje American Idiot. Dit album draaide 400 keer op Broadway en werd daar goed ontvangen ; er werd zelfs voorgesteld om er een film van te maken, een idee waar nog steeds over wordt gedroomd door degenen die er niet aan twijfelen dat het eerdergenoemde, door critici geprezen album een ​​film verdient.

Maar afgezien van een overzicht van hun opnameavonturen (die op 14 albums zijn vastgelegd) en andere prestaties (zoals niets meer en niets minder dan het winnen van vijf Grammy Awards en 14 nominaties voor die erkenning), is Green Day in feite een bevestiging van de wens om hun boodschap over de realiteit waarin ze leefden, dieper te nuanceren . Ook is het de kracht van Green Day om zonder problemen kritiek te leveren op de industrie die hen ooit heeft omarmd en waarin ze nog steeds tussen de golven en veranderingen surfen.

Je moet toegeven dat dit een band is die een goede balans heeft tussen trouwe fans en die zeer gastvrij is voor de nieuwe generatie poppunkfans, of hoe je het aanbod van Green Day in hun eclectische discografie ook wilt noemen.

Billie Joe Armstrong zelf verwoordde het treffend in een interview op de website van Kerrang magazine, tijdens zijn optreden op het Coachella Festival van dit jaar, waar hij optrad met bands die hen vandaag de dag zien als iconen van de oldschool rock. "We blijven een nieuwe generatie fans verwelkomen: er zijn mensen die teruggaan naar de jaren 90, de jaren 2000, de jaren 2010 en nu naar de jaren 2020," reageerde Billie enthousiast.

We blijven een nieuwe generatie fans verwelkomen: er zijn mensen die teruggaan naar de jaren 90, de jaren 2000, de jaren 2010 en nu naar de jaren 2020.

"En ik denk dat er generaties families naar onze shows komen, van mensen van mijn leeftijd tot 14-jarigen. Van Generatie X tot Generatie Z, en dat is echt bijzonder. Het is iets wat ik nooit als vanzelfsprekend beschouw", benadrukte de 53-jarige zanger in het artikel van Emily Garner. Dat zal hij vanavond zeker ervaren tijdens zijn show in Colombia.

"De sleutel is altijd om goede nummers te schrijven, en ik denk dat we daarin geslaagd zijn. Als iemand bijvoorbeeld een album als Dookie koopt, klinkt het alsof een groep kinderen het vorige week samen in een studio heeft opgenomen . Er zijn mensen die nooit zouden raden dat dat album 30 jaar geleden is opgenomen. We hebben hetzelfde bereikt als wanneer je luistert naar zoiets als You Really Got Me van The Kinks. Dat nummer spreekt me nog steeds aan en klinkt niet gedateerd", legde Armstrong ook uit in een recent interview met Variety magazine.

In die notitie probeerde hij de wending die zijn carrière nam te beschrijven, met een geluid dat verbonden was met de frustratie, verwarring en dromen van begin jaren 90, dat ruimte leek te bieden aan degenen die de grijze gebieden van het leven wilden onthullen, zonder een sterke en ongebreidelde gitaar te verwaarlozen die voor velen een riff van hoop was voor een steeds gekker wordende wereld, waarin de zin "Punk is not dead" blijft resoneren. En waarin Green Day ook trilt met hun hits en muzikale wendingen.