Zomertarief

Deze week bevestigde president Donald Trump waarom veel mensen hem TACO noemen – Trump Always Chicken Out . De deadline voor het beëindigen van de tariefstop die zijn regering had toegekend aan landen waarmee hij een handelstekort heeft, verstreek op 9 juli. Maar zoals gebruikelijk verleende hij een nieuw uitstel. Nu tikt de klok richting 1 augustus.

Het lijkt erop dat we al gevaccineerd zijn tegen Trumps volatiliteit. Misschien is dat wel de reden waarom de markten niet zo in paniek raakten als op Bevrijdingsdag. Misschien is het basisscenario op Wall Street precies dat: TACO's, waar deadlines rekken als kauwgom en dreigementen veranderen in beloftes die nooit helemaal waargemaakt worden.

De Amerikaanse regering had "90 deals in 90 dagen" beloofd. Tot op heden zijn er slechts drie aangekondigd: met China, het Verenigd Koninkrijk en Vietnam. Allemaal met weinig details. Vanuit mijn perspectief bevestigt dit een overduidelijk feit dat, ondanks de vanzelfsprekendheid, toch relevant is: handelsverdragen zijn geen kwestie van improvisatie of keukentimers. Het zijn complexe processen, vol technische en politieke nuances, die niet in een tweet of een bericht op Truth Social passen.

Zeker wanneer strategische belangen een rol spelen. Veel van de landen waarmee de Verenigde Staten willen onderhandelen, zijn ook bondgenoten op het gebied van veiligheid, defensie en de levering van cruciale mineralen. Kijk maar naar Japan en Zuid-Korea, die Trump met nieuwe tarieven dreigde (nog onder voorbehoud van verdere stemmingswisselingen). Beide zijn belangrijke partners als Washington zijn afhankelijkheid van Chinese schepen wil verminderen en alternatieve routes voor zijn energiesector wil openen.

Of een TACO nu een tarief is of niet, de onzekerheid over tarieven blijft bestaan. En in dit heen-en-weer geharrewar neemt de macro-economische volatiliteit toe en wordt de wereldhandel duurder. Als tarieven werkelijkheid worden, zullen producenten moeten kiezen tussen het doorberekenen van de kosten aan de toeleveringsketen, zoals ze tot nu toe hebben gedaan, of het absorberen ervan met lagere marges. Geen van beide opties is aantrekkelijk.

Trumps staat van dienst heeft zijn geloofwaardigheid ondermijnd: niemand beschouwt hem als een betrouwbare gesprekspartner. Alle landen bieden concessies, maar ze weten dat het Witte Huis van de ene op de andere dag van gedachten kan veranderen. Het script is bekend. En juist daarom zou Trump een nieuw script kunnen schrijven. Als er in augustus meer tarieven van kracht worden, staan ​​we voor een nieuwe fase van handelsdruk en daarmee een ware zomer vol tarieven.

Mexico staat voorlopig niet op de lijst van landen die onder deze nieuwe golf vallen. De Mexicaanse handelskalender is anders: de USMCA koppelt deze aan andere regels. Maar ook die is niet zonder risico's. Met een Trump-regering is elk seizoen een achtbaan voor ons land. Elke dag brengt zijn eigen schok met zich mee. Als het niet om een ​​financiële instelling gaat die beschuldigd wordt van witwassen, dan is het wel om een ​​nieuwe beperking op vee vanwege de schroefwormplaag of, aan Mexicaanse zijde, xenofobe protesten in de hoofdstad die overigens niet onopgemerkt zijn gebleven bij het ministerie van Buitenlandse Zaken.

Als gevolg daarvan, met betrekking tot het gewelddadige protest tegen gentrificatie – hoewel legitiem van oorsprong – wil ik zeggen dat het president Sheinbaum geen goed doet. Het onderwerp verdient ongetwijfeld een eigen essay. Maar wat meteen kan worden benadrukt, is dat chauvinistisch nationalisme en xenofobe leuzen alarmerend zijn en diepgaande reflectie verdienen. Want zomers kunnen heet zijn, ja, maar wanneer ze overkoken door intolerantie, kan de schade langer dan één seizoen aanhouden.