Zonder Ramadan en zonder Lam

In 1502 verordende het katholieke koningshuis de gedwongen bekering van moslims die in de Kroon van Castilië woonden. Jaren later volgden het koninkrijk Navarra en de Kroon van Aragon. De bekeerlingen, of ze nu gedwongen of oprecht waren, maar altijd met argwaan werden bekeken, werden bekend als nieuwe christenen of moriscos. Ze werden tussen 1609 en 1613 door koning Filips III verdreven.

Eeuwen later, in het huidige democratische Spanje, zijn er mensen die, als ze konden, graag soortgelijke decreten zouden ondertekenen. We hebben dit al eerder geschreven: de problemen met de veiligheid van burgers en de verslechtering van de openbare diensten hangen samen met massale en ongecontroleerde immigratie. Maar iedereen die de versnelde radicalisering van een groot deel van de Spaanse publieke opinie ten aanzien van het immigratiefenomeen tot deze oorzaken beperkt, vergist zich. Wat deze reactie aanwakkert, heeft een diepere motivatie die moeilijk te accepteren is, zelfs voor velen die het meemaken. Het is vooral de waargenomen bedreiging voor het voortbestaan van de eigen identiteit en de veranderingen in het menselijke, esthetische en culturele landschap van de gastsamenleving. Elke lezer heeft het in deze eenvoudigere vorm wel eens in een café gehoord: "Laat je huis nooit ophouden je huis te zijn."

Wat er in Jumilla gebeurde, is een opstand tegen de individuele rechten om het landschap te beschermen.

Het besluit van de gemeenteraad van Murcia, Jumilla – bestuurd door de Volkspartij (PP) en Vox – om gemeentelijke verordeningen te wijzigen en zo het houden van grote moslimfeesten in gemeentelijke gebouwen en gronden te verbieden, bewijst dat het debat zich nu in het duistere domein van het ontkennen van grondwettelijke rechten op basis van afkomst of religie begeeft. Los van de kwesties rond de rechtmatigheid van de bepaling, is het doel van de maatregel niets anders dan moslims onzichtbaar te maken door hen te verdrijven uit de enige ruimtes die, om redenen van capaciteit en veiligheid, voldoende garanties bieden om hun belangrijkste collectieve festiviteiten te vieren: het Feest van het Lam Gods en het gezamenlijke gebed aan het einde van de ramadan. Het argument is dat deze tradities geen deel uitmaken van de Spaanse cultuur en tradities. Daarom, voor zover ze "niet van ons" zijn, zouden ze geen plaats moeten hebben in de collectieve verbeelding. Ze moeten uit het zicht worden verwijderd.

Pas op voor hypocrisie! Wat er in Jumilla gebeurt, is niets nieuws; het is alleen zo dat het tot nu toe achter de schermen en met verhulling gebeurde. Dat wil zeggen dat de gemeenteraden van veel steden de benodigde vergunningen voor dit soort evenementen hebben geweigerd, met name vanwege veiligheid, orde, mobiliteit of andere redenen die de schijn van neutraliteit van de overheid in stand zouden houden. Jumilla heeft besloten openlijk te handelen. Voor Abascals partij is het afschaffen van eufemismen een meerwaarde, geen afbreuk.

Wat de gemeenteraad van Jumilla met haar besluit zegt, is de islamisering van het stedelijk landschap. Het is de moeite waard om dit te beseffen, gezien de snelheid waarmee het debat over de gevolgen van immigratie in Spanje zich ontwikkelt. Wat expliciet wordt aangezwengeld, is het debat over de mate waarin geaccepteerd moet worden dat de menselijke en culturele omgeving van herkomst "besmet" kan worden door individuen en gebruiken van "buiten". Met andere woorden: bid met het gezicht naar Mekka en eet thuis lamsvlees, want dat is helemaal niet iets dat als Spaans kan worden beschouwd en moet uit de openbare ruimte worden verwijderd.

Jumilla voert het formele verbod op massale islamitische vieringen in, en de regering is daar trots op. Andere gemeenten in heel Spanje zullen in de toekomst volgen, waarvan de leiders soortgelijke beslissingen zullen nemen, gedreven door hun kiezers. Hieraan ten grondslag ligt een opstand tegen multiculturalisme en individuele rechten om het menselijke, culturele en religieuze landschap te beschermen dat als het haar eigen is en daarom het enige dat het waard is om te worden tentoongesteld. Hetzelfde gebeurde vier of vijf eeuwen geleden. Maar als u echt een provocatie zoekt, hier is het: de ladder van rassenwetten begint altijd met een eerste stap.