Filmreleases. "Eternal": een liefdesverhaal overspoeld door ambitie en symboliek

Een oceanische breuklijn die gedicht moet worden om te voorkomen dat de wereld instort. Een wetenschapper stort zich in de afgrond, terwijl het oppervlak afbrokkelt – nou ja, vooral gevoelens! Eternal , de tweede speelfilm van de Deense regisseur Ulaa Salim, lijkt van een afstandje op een verhaal over klimaatverandering – dat inmiddels gecodificeerde subgenre van hedendaagse sciencefiction dat, in het licht van de ecologische urgentie, een fabel zoekt voor het heden, losgeslagen en angstaanjagend.

Maar de breuk, een geologische wond onder water, wordt benaderd vanuit het perspectief van zijn letterlijke, dikke symbool. De visuele betekenis – een donkere, vochtige, doordringbare aardspleet – is geladen met een betekenis die meer psychoanalytisch dan ecologisch is: scheiding, gebrek, het vrouwelijke, seksualiteit. De film glijdt vervolgens van een geofysische ruimte naar een mentaal territorium, tot het punt van verzwelging.

Dit is de vertaling van de klimaatapocalyps naar de beladen emotionele afgrond. Deze beeldspraak overdrijft: de aardse kloof wordt bijna baarmoederlijk, de matrix van de wereld die zich ontvouwt als dit ontbonden koppel. Ulaa Salim creëert geen metafysische spanning, maar verdrinkt in de symboliek van de breuklijn van de onderwaterdiepten. Door erin te duiken, probeert de hoofdpersoon niet zozeer de wereld te redden, maar eerder zichzelf te confronteren, een verbroken relatie, een vloeibaar gemaakte emotionele herinnering.

Met zijn veelbelovende begin hadden we gehoopt op een film die genres en registers zou mixen om het tijdperk beter te bevragen. Maar sciencefiction is hier slechts de achtergrond, een puur voorwendsel voor een traag en vaag liefdesdrama, zwevend in besluiteloosheid. En de enscenering, bezwaard door effecten, lijkt zichzelf soms in gewichtloosheid te zien wegzakken.

Eternal van Ulaa Salim, vanaf woensdag 30 juli in de bioscoop. Speelduur: 1 uur 42 minuten.