In Bazel en Venetië zijn de verontrustende robots en avatars van Jordan Wolfson te zien

Hoewel zijn werk in verschillende Amerikaanse en Europese musea is tentoongesteld, is Jordan Wolfson (geboren in 1980) nauwelijks bekend bij het grote publiek, maar toch wordt hij hoog aangeschreven door de kunstmarkt, vooral omdat hij vertegenwoordigd wordt door de invloedrijke galerieën Sadies Coles, Larry Gagosian en David Zwirner. Aanvankelijk was hij geïnteresseerd in video, maar later richtte hij zijn aandacht op de mogelijkheden van computers. Zo is Female Figure (2014) een van de topstukken uit Laurent Asschers "AMA Collection" en prijkt het majestueus in de ruimte die de Belgisch-Monegaskische miljardair en kunstverzamelaar, die overigens zeer sympathiek is, in april opende in de wijk Cannaregio in Venetië, Italië.

Het zou beter zijn om te zeggen dat ze daar wiebelt: het werk is een vrouwelijke robot (en sterk geseksualiseerd ondanks een nogal afzichtelijk masker) die danst, niet vastgeklampt aan een van die verticale metalen staven die stripteaseliefhebbers kennen, maar verbonden met de muur door een horizontale chromen buis die er erg op lijkt. Dit betreft het zichtbare gedeelte.

Aan de andere kant van de muur met de spiegel waarin ze zichzelf bekijkt (terwijl ze tegelijkertijd naar de toeschouwers kijkt), zit een jonge vrouw, in een klein, afgesloten kantoor, wijselijk een echte vrouw. Ze tikt op het toetsenbord van een hele reeks computers, zonder welke het werk niet compleet zou zijn: wat het beeld 'ziet' in de gezichtsuitdrukkingen van de bezoekers wordt door de computerwetenschapper verwerkt met behulp van gezichtsherkenningssoftware, zodat de dansende robot kan interacteren met hun reacties.

Je hebt nog 53,79% van dit artikel te lezen. De rest is gereserveerd voor abonnees.