Wildzwemmen, het festival dat je van je stuk brengt

Terwijl het grootste deel van de mensheid zich rond Jamie XX op Rock en Seine verdringt en gigantische schermen filmt waarop opeenvolgende camerabeelden gericht zijn op het publiek, dat daarmee een wettelijk bewijs heeft dat ze daadwerkelijk dit moment beleven, bevinden wij ons, zoals gebruikelijk, in een overwegend landelijk departement en verwonderen ons over een kale zestiger die op zijn viool speelt. Welkom in Ambialet, een stadje met 470 inwoners waar een spannende editie van het Baignade sauvage-festival, dertien jaar geleden ontstaan ​​in een verlaten zwembad aan de oevers van de Tarn, langzaam ten einde loopt.

Vier dagen lang volgden allerlei vreemde muziekstukken elkaar op, op plekken die voor totaal verschillende doeleinden waren ontworpen: een aanlegsteiger, een bowlingbaan, een priorij, een waterkrachtcentrale, een verlaten tunnel... Een rustige start op donderdagavond met sologitaristen: de een, Gwenifer Raymond, met cascades van fingerpicking, de ander, Thibault Florent, die van zijn twaalfsnarige gitaar een bovennatuurlijke gamelan maakt. De volgende dagen worden gekenmerkt door muzikale voorstellen vol improvisatie die de luisteraar zachtjes grijpen en zich openstellen voor een actievere luisterervaring – een ontroerende herinterpretatie van Hildegard von Bingen door Andriana-Yaroslava Saienko en Heinali, dadaïstische extase met Jean-François Vrod en Frédéric Le Junter verenigd onder de naam Plastron Kapok – terwijl de avonden je onplechtig treffen, ten goede of ten kwade.