Bayrou-regering: de teerling is geworpen

Het was tijd dat François Bayrou's pathetische Via Crucis ten einde kwam. Op 8 september is de kogel door de kerk. Negen maanden nadat hij zich met dreigementen in Matignon had gemanifesteerd, zal de burgemeester van Pau, zelf gesaboteerd door een zonde van hoogmoed, ons twee weken lang onverteerbare verwaandheid hebben bezorgd. Voordat hij vertrok, zal hij de zakken van de zieken hebben gerold, met drie decreten die in het geheim aan de beheerders van de CNAM zijn overhandigd, gericht op het verdubbelen van de resterende kosten voor socialezekerheidsgerechtigden.

We zouden eindeloos kunnen doorgaan over de zaak van Bayrou, een bizarre historische figuur uit een uitstervend extreem centrum. Het essentiële punt is niet daar, maar eerder de diepe regimecrisis waarin ons land is gestort. De crisis die de regering wil afschilderen als een simpele economische crisis, gekoppeld aan de hoge schuldenlast, zonder ooit het beleid dat daaraan ten grondslag ligt, ter discussie te stellen.

De vijfjarige ambtstermijn van Macron zal in ieder geval één ding hebben bereikt: het besef bij een grote meerderheid van de Fransen van de impasse van het aanbodbeleid, van het vetmesten van grote vermogens ten koste van het algemeen belang, de publieke dienstverlening en de ecologische transitie. In dertig jaar tijd is de rijkdom van de 500 grootste vermogens vertienvoudigd! Frankrijk telt nu meer dan 11 miljoen armen . Een meerderheid van de Fransen kan niet langer fatsoenlijk rondkomen van hun werk in een land dat weer een erfgenamenmaatschappij is geworden!

Wie kan beweren dat de sleutel niet juist ligt in de absolute urgentie van een nieuwe verdeling van welvaart? Onzin over "trickle-down" of de vlucht van grote fortuinen houdt niemand meer voor de gek. Terwijl Bayrou ons chaos beloofde als de rijksten belast zouden worden, publiceerde de Economic Analysis Council een studie met een duidelijke conclusie : het belasten van de rijksten zou slechts leiden tot een toename van de belastingontduiking met 0,2%.

De zoete woordjes die tussen het Rassemblement National en het grootkapitaal, bereid om samen te werken met extreemrechts, worden uitgewisseld, onthullen het sociale bedrog van de partij van Marine Le Pen. Lees vooral de brief van Jordan Bardella "aan ondernemers", aan wie hij verzekert dat hij " de ware garant van economische stabiliteit " vertegenwoordigt. Het kan niet duidelijker gezegd worden... Maatschappelijke woede zegt iets heel anders: de dringende noodzaak om van koers te veranderen.