De logica van de erkenning van Palestina

De historische toezegging van Emmanuel Macron om een Palestijnse staat te erkennen tijdens de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties in september lokte in Frankrijk de verdeelde en vaak onverzoenlijke reacties uit die het Israëlisch-Palestijnse conflict altijd al heeft opgeroepen. Deze reacties zijn nauwelijks verrassend, met name de kritiek van rechts en extreemrechts, waarvan sommigen ervoor hebben gekozen zich aan te sluiten bij de standpunten van de Joodse staat, zelfs wanneer deze wordt geleid door een coalitie die pleit voor de vernietiging van Gaza, de annexatie van de Westelijke Jordaanoever en etnische zuivering.

Sinds de terroristische aanslag van 7 oktober 2023, gepleegd door Hamas, vormen deze drie dreigingen geen dystopisch scenario meer. De eerste staat op het punt werkelijkheid te worden, voor onze ogen, ondanks de schandalige geslotenheid die Israël oplegt. De tweede rukt onverbiddelijk op, aangewakkerd door een voorhoede van extremistische kolonisten, gesteund door een ultranationalistische regering waarin rechts steeds moeilijker te onderscheiden is van extreemrechts. Dezezelfde regering, ten slotte, werkt actief aan het trivialiseren van de derde. Decennia van Israëlische voldongen feiten vereisen dat deze serieus wordt genomen.

Deze herinnering aan de realiteit en de verschrikkelijke wreedheid van de feiten is essentieel om Emmanuel Macrons beslissing te begrijpen. Het is niet langer mogelijk vast te houden aan het Franse standpunt, namelijk een erkenning die een door beide partijen onderhandeld territoriaal compromis zou bekronen. De deur naar een dergelijk vooruitzicht is al lang gesloten en de verantwoordelijkheden hiervoor worden breed gedeeld.

Wat er nu op het spel staat, maakt het onmogelijk om genoegen te nemen met inactiviteit en uitstelgedrag. Het feit dat andere bondgenoten van Frankrijk het nuttig vinden om deze aanpak af te zweren, verleent er geen enkele deugd aan. Het kan al te laat zijn om de tweestatenoplossing te redden. Wachten en niets doen garandeert dat er binnenkort niets meer te erkennen valt. Absoluut.

De poging om de spiraal te doorbreken, zelfs zonder de minste garantie op succes, is niet het enige argument vóór de erkenning van Palestina. Ook loyaliteit aan de waarden die Frankrijk altijd heeft beweerd te verdedigen, te beginnen met de steun voor de legitieme aspiraties van Palestijnen voor zelfbeschikking in een gebied dat in 1967 met geweld door Israël werd veroverd, leidde tot deze beslissing.

De tweestatenoplossing garandeert de onherstelbare nederlaag van Hamas, omdat het de legitimiteit van de Hebreeuwse staat verder verstevigt na de erkenning van Israël door de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) in 1988 en 1993. Het is ook een bescherming tegen een afglijding die, als er geen halt wordt toegeroepen, ertoe zal leiden dat laatstgenoemde zijn democratische aard zal verliezen en een waar apartheidsregime zal opleggen aan Palestijnen die in enclaves opgesloten zitten.

Deze waarden de rug toekeren onder het voorwendsel dat vasthouden aan deze waarden een riskante gok zou zijn, is in feite een lofzang op de berusting, wat de kritiek des te vreemder maakt wanneer deze afkomstig is van mensen die zich tegoed doen aan verwijzingen naar het gaullisme. Of Palestina is een onrecht en moet worden voorkomen. Of Palestina is de enige oplossing: eerst de Palestijnen redden en dan pas de Israëliërs tegen zichzelf beschermen, en dat moet worden erkend.