Klimaatverandering: om het hoofd te bieden aan de ‘groene golf’ moeten leiders hoop inspireren
The Economist beschrijft in de editie van 2 augustus de tegenreactie op de strijd tegen klimaatverandering, met name belichaamd door Donald Trumps anti-milieubeleid. Het Britse weekblad is van mening dat dit niet onvermijdelijk is, zolang overheden burgers een wenselijk perspectief en perspectief bieden.
"Overal ter wereld geven kiezers de voorkeur aan een gezond milieu boven een vervuild milieu, en een welvarende toekomst boven een bedreigende", schrijft The Economist . Heeft het eerbiedwaardige Britse weekblad besloten om het voor de hand liggende te stellen? Sterker nog, deze voor de hand liggende constatering vat het dossier samen dat het liberale tijdschrift in de editie van 2 augustus wijdt aan wat het de "groene golf" noemt, een samentrekking van "tegenreactie " – een "reactie" op de vooruitgang, in dit geval milieu – en "groen" , die wereldwijd gaande is.
Op de cover van het nummer, tegen een groene achtergrond, toont The Economist een windturbine die vastgehouden wordt door touwen die hem naar achteren draaien. Deze illustratie is des te symbolischer omdat windturbines de hernieuwbare energiebronnen belichamen die zo gehekeld worden doorextreemrechts in Europa, van Nigel Farage tot Jordan Bardella, zoals de in Londen gevestigde publicatie benadrukt in een artikel waarin hun offensief tegen de "klimaatconsensus van het Oude Continent" wordt besproken.
In hun ogen "is de strijd tegen de opwarming van de aarde per definitie woke, omdat hij geplaveid is met goede bedoelingen, gerechtvaardigd door de wetenschap, aangestuurd door stadsbewoners en gericht op het oplossen van een probleem dat de hele wereld aangaat", vat The Economist samen, die betreurt dat dit discours zo bloeit. Volgens een Eurobarometer-onderzoek dat door het tijdschrift werd gepubliceerd, is de strijd tegen klimaatverandering sinds 2019 ook een prioriteit geworden voor Europeanen, een periode die gekenmerkt werd door de pandemie, maar ook door de geopolitieke en economische onzekerheden die verband hielden met de oorlog in Oekraïne en de terugkeer van Donald Trump.
“Het omkeren van de trend zal moed en veel inspanning vergen”, aldus The Economist, die de Europese leiders oproept om “hun medeburgers ervan te overtuigen dat het spel de moeite waard is” en om “de publieke steun te versterken, zodat het moeilijker wordt om de geboekte vooruitgang terug te draaien.”
In het hoofdartikel van hun dossier benadrukken de media dat deze groene golf, die wordt gekenmerkt door het anti-milieu- en antiwetenschappelijke beleid van de regering-Trump – waar in een ander artikel op wordt teruggekomen – of de heroriëntatie van de defensie-uitgaven in Europa, niet onvermijdelijk is.
De wereld beschikt desondanks over de technische capaciteit om een groot deel van haar economie te decarboniseren. In dit opzicht is de situatie nog nooit zo goed geweest. De kosten van hernieuwbare energie dalen immers sterk en de vraag blijft stijgen.
Vanuit wetenschappelijk oogpunt, voegt The Economist eraan toe, lijkt het doel van nul netto broeikasgasemissies ook "onverbiddelijk", ook al lijkt de consensus over hoe dit te bereiken complex. Andere wegen moeten daarom worden overwogen, voegt het weekblad eraan toe: het belasten van emissies, het subsidiëren van decarbonisatie, het ondersteunen en betrekken van de "gewone burger" in plaats van hen "te achtervolgen" ...
En om de 19e - eeuwse Duitse bondskanselier Otto von Bismarck te citeren, die politiek "de kunst van het mogelijke" noemde. "Een beleid gebaseerd op het universum van mogelijkheden zou beginnen met het voeren van klimaatbeleid op een steviger fundament, door de bevolking weer hoop te geven ", concludeert het tijdschrift. "Hoop is wat klimaatactivisten moeten creëren."
The Economist (Londen)The Economist, een belangrijke Britse persinstelling, werd in 1843 opgericht door een Schotse hoedenmaker en is dé bijbel voor iedereen die geïnteresseerd is in internationaal nieuws. Het is openlijk liberaal en pleit in het algemeen voor vrijhandel, globalisering, immigratie en cultureel liberalisme. Het blad wordt in zes landen gedrukt en 85% van de omzet wordt buiten het Verenigd Koninkrijk gegenereerd.
Geen van de artikelen is gesigneerd: een langdurige traditie die het weekblad ondersteunt met het idee dat ‘persoonlijkheid en collectieve stem belangrijker zijn dan de individuele identiteit van journalisten’.
Op de website van The Economist vindt u, naast de belangrijkste artikelen van de krant, uitstekende thematische en geografische rapporten van de The Economist Intelligence Unit, evenals multimediacontent, blogs en een kalender met conferenties die de krant wereldwijd organiseert. Als bonus: regelmatige updates van de belangrijkste beurskoersen.
De berichtgeving over het tijdschrift kan per editie verschillen (VK, Europa, Noord-Amerika, Azië), maar de inhoud is hetzelfde; in het VK worden echter een paar extra pagina's gewijd aan nationaal nieuws. The Economist is voor 43,4% in handen van de Italiaanse familie Agnelli, terwijl de rest van de aandelen wordt gedeeld door vooraanstaande Britse families (Cadbury, Rothschild, Schroders, enz.) en leden van de redactie.
