BBC-cameraman, geplaagd door ondervoede kinderen in Gaza, legt Israëlische aanval op ziekenhuis vast

De verschrikkingen van de oorlog nemen toe. De doden, de restanten van de doden. De stervenden. De hongerlijders. Steeds meer nu – al het menselijk lijden dat mijn dappere collega's in Gaza hebben meegemaakt.

De drang om onze blik af te wenden kan overweldigend zijn. Maar de cameramannen van de BBC kunnen hun blik niet afwenden, en dinsdag is er zelf een slachtoffer gevallen. Voor hun veiligheid maken we de namen van onze collega's in Gaza niet bekend.

Onze cameraman raakte niet ernstig gewond, maar dat was puur geluk. De Israëlische bommen die op de parkeerplaats van het Europese Ziekenhuis in Khan Younis werden afgevuurd , kostten tientallen mensen het leven en raakten gewond .

De Israëliërs zeggen dat de leider van Hamas zich schuilhield in een commando- en controlecentrum onder het ziekenhuis. Het leger zei dat het een "precieze aanval" had uitgevoerd en beschuldigde Hamas ervan "de burgerbevolking in en rond het ziekenhuis op cynische en wrede wijze uit te buiten". Hamas ontkent dergelijke beschuldigingen.

Op het moment van de aanval verzamelden families van wie de zieke kinderen uit Gaza geëvacueerd moesten worden, zich in het ziekenhuis. Er stonden ook families te wachten om kinderen op te halen die terugkeerden van een behandeling in het buitenland.

Een van de vaders was bij onze BBC-collega en raakte gewond door de bommen. Hij is inmiddels uit het ziekenhuis ontslagen. Aangrijpende beelden tonen onze journalist die de doodsbange kinderen van de man probeert te troosten.

Waarschuwing: Dit rapport bevat schokkende beelden.

Een groot deel van het werk van mijn collega's de afgelopen dagen was gericht op de situatie van ondervoede kinderen.

Kort voor de explosie stuurde ik hem een ​​berichtje om hem te bedanken voor zijn werk aan de verfilming, met grote zorgvuldigheid, van het verhaal van Siwar Ashour . Dit was zijn reactie:

"Siwars verhaal raakte iets in ons allemaal, en eraan werken was een van de pijnlijkste dingen die ik ooit heb moeten doen. Maar ik wist dat haar gezicht, haar naam en haar verhaal gezien – gehoord – moesten worden."

Siwar is vijf maanden oud en ernstig ondervoed. Haar grote, bruine ogen domineren haar gekrompen lichaam. Ze volgen elke beweging van haar moeder Najwa. Dinsdag stuurde Najwa ons een videoboodschap vanuit haar kamer in het Nasserziekenhuis in Zuid-Gaza.

Ze wilde dat de wereld wist hoeveel ze van haar kind houdt. "Ik wou dat ze de behandeling kreeg die ze nodig had, volledig kon herstellen en weer helemaal zichzelf kon zijn – spelen zoals andere kinderen, groeien en aankomen zoals andere kinderen. Ze is mijn eerste kind en als haar moeder heb ik intens verdriet om haar."

Siwar heeft de afgelopen dagen een huidinfectie opgelopen. Er zijn zweren op haar handen ontstaan. Ze heeft ook een ernstige maag-darmaandoening. Ze vecht om voldoende voedingsstoffen binnen te krijgen. Haar immuunsysteem verzet zich tegen de deprivatie die de Israëlische blokkade met zich meebrengt.

De baby huilt zwak, maar toch vol urgentie, het geluid van een leven dat vecht om te overleven. Siwar kan vanwege ernstige allergieën alleen speciale melk drinken.

Dinsdag kwam er beter nieuws. Artsen in het nabijgelegen Jordaanse veldhospitaal hebben een deel van de voeding die ze nodig heeft gevonden. Het is een kleine hoeveelheid, maar ze zijn van plan meer te sturen.

Er zijn plannen om de komende dagen zieke kinderen naar de Verenigde Arabische Emiraten en Jordanië te brengen. Hier in Amman zijn al verschillende gezinnen in Gaza die kinderen in lokale ziekenhuizen behandelen voor ziekte of oorlogsgewonden. Deze evacuaties worden gecoördineerd door Israëliërs die een antecedentenonderzoek uitvoeren naar de ouders die met hun kinderen reizen.

In januari filmden we de aankomst van Abdelrahman al-Nashash en zijn moeder Asma. Abdelrahman verloor zijn been bij een Israëlische bomaanslag.

Vier maanden lang hebben ze op een plek gewoond met eten en onderdak. Een veilige plek.

Toen we hen dinsdag bezochten, belde Asma haar kinderen en hun grootmoeder in Gaza.

Grootmoeder Najwa sprak over de oorlog om hen heen. "Overal zijn raketten, ze schieten over onze hoofden heen. Het eten. Het leven is erg slecht. Er is geen meel. De prijzen zijn erg hoog."

De kinderen zwaaiden en bliezen kusjes naar hun moeder.

Na afloop vertelde Asma ons: "Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik ben mijn moeder heel dankbaar voor alles wat ze voor me doet. Ik wou dat ik terug kon komen en ze daar veilig en gezond kon aantreffen." Ze barstte in tranen uit en zweeg.

Alleen door de ogen van een moeder die vanaf een veilige afstand haar kinderen gevangen, bang en hongerig ziet, kun je je voorstellen waarom iemand terug zou willen naar Gaza.