Borgonzoni-stijl. Rode Bologna, moeder van de Lega Nord, oorlog om belastingkrediet. Portret van de onderminister.
(Ansa-foto)
Dagen van vuur aan de microfoon
De meervoudswoorden met minister Giuli bij gebrek aan idylle, het verleden als een anti-Bonaccini-kandidaat en het heden als een Salviniaans garnizoen aan de poorten van de audiovisuele wereld
De partizanengrootvader, de kunststudies, de passie voor Alberto da Giussano, de eerste Romeinse stappen van de "groep veertigjarigen", de jaren van Bonisoli en Franceschini (en daarna van Draghi en Sangiuliano
Over hetzelfde onderwerp:
Wanneer ze over zichzelf spreekt, als ondersecretaris bij het MIC, en over de minister van Cultuur Alessandro Giuli, schetst Lucia Borgonzoni een beeld van idyllische harmonie. Ze gaat daarbij voorbij aan de gebeurtenissen van de afgelopen tien dagen, en dan hebben we het nog niet eens over het aftreden van de president van Cinecittà Chiara Sbarigia en de algemeen directeur van Cinema en Audiovisueel bij het MIC Nicola Borrelli. Dit zijn twee omstandigheden die, om het zo maar te zeggen, het vermoeden bevestigden dat de idylles bij het MIC sciencefiction waren. Zij echter, Borgonzoni, ondersecretaris van de Lega, die die rol al bekleedt sinds de geelgroene en roodgele regering, en die zich meer op haar gemak voelt bij de minister van de roodgele periode (Dario Franceschini) dan bij die van de geelgroene periode (Alberto Bonisoli), en die toen ook in de regering-Draghi terechtkwam, spreekt vandaag de dag in het meervoud wanneer ze het heeft over de zwarte piet van deze tijd, de belastingaftrek, en roept: "De tragedie van Villa Pamphili heeft aan het licht gebracht wat we al lang aan de kaak stellen", en spreekt over "nieuwe regels die ik en minister Giuli wilden, en die al zijn toegepast, gericht op het steeds hoger leggen van de lat voor de controle op de financiering van de cinema". En laat staan dat er mensen zijn die Sbarigia en Borrelli als de gevallen leiders beschouwen zolang Borgonzoni aanbleef, en laat staan dat er mensen zijn die spreken over een directe of indirecte interventie van Salvin om de ondersecretaris stevig aan de top te houden. De strijd is een strijd, dat is het concept. En dan te bedenken dat, nog niet zo lang geleden, eind 2019, in de zwarte herfst na Papeete en na de val van de regering van Conte I, de onvrede met Lega Nord, de moeder van alle gevechten voor Borgonzoni niet de belastingaftrek was, maar de verovering van Emilia-Romagna, met het oog op de regionale verkiezingen van vóór Covid die leidden tot een tweede overwinning voor de dem Stefano Bonaccini, ondanks de inspanningen van Salvini zelf - te veel in persoon, zo werd gezegd, want de overweldigende populariteit van de leider maakte de electorale zee niet zoet voor de kandidaat, een kandidaat die kon bogen op een Lega Nord-moeder, een Bonaccini-vader, een voormalige partijdige grootvader die misschien een vriend was van Renato Guttuso, ervaringen als barman in het rode Bologna en nog rodere liefdes die de zeer groene adoratie voor Alberto da Giussano nooit hebben verdreven. Zes jaar later wilde hij terugkeren naar Borgonzoni en blijven, bij de Mic, waar hij toezicht hield op de hervorming van de belastingaftrek en andere 'luistertafels' met de werknemers organiseerde, ondanks het feit dat tijdens het Sangiuliano-tijdperk de hele Mic werd beschuldigd van uitstelgedrag dat schadelijk was voor de sector, wat door andere tafels werd ontkend. Feit is dat de ondersecretaris, zo vertellen ze bij de Mic, de meervoudsvorm die Giuli twee dagen geleden uitsprak met een glimlach accepteerde, zelfs na het aftreden van Chiara Sbarigia, die werd beschouwd als Borgonzoni's adviseur: "Vóór onze interventie was Cinecittà net de Sovjet-Unie", zei de minister tijdens de demonstratie van "Piazza Italia", georganiseerd door FdI bij de Eur: "Bengdende bureaucratie, traagheid, stagnatie van de Pnrr-fondsen. Vandaag de dag is Cinecittà, dankzij een intelligente regering en in samenwerking met ondersecretaris Lucia Borgonzoni, herboren en vol producties." Kortom, de vrouw die de Liga zo graag aan de poort van de audiovisuele sector wil hebben, heeft geleerd te navigeren in de wereld van cinefielen die haar verontrust (zo niet verontwaardigd) aanhoorden toen de toen drieënveertigjarige ondersecretaris in de regering Conte I, Borgonzoni, over films sprak zoals een gewone, incidentele bioscoopbezoeker dat zou doen bij de lancering die haar, in de regen, tussen Chinese, Franse en Italiaanse producenten, na een evenement terugvoerde naar het Lido van Venetië. Niet om die reden voelde de ondersecretaris de last van het nieuwkomerscomplex, misschien vanwege haar diploma van de Academie voor Schone Kunsten (scriptie in Fenomenologie van Stijlen) of haar eerdere beroep als interieurontwerper. Ervaringen die de roep van het Liga-podium niet kunnen vervangen: al in de jaren dat Sergio Cofferati burgemeester was, stelde Borgonzoni, in het centrum van Bologna waar hij lange tijd woonde, voor om een maximum te stellen aan het aantal winkels voor buitenlanders. Aangekomen in Rome, in de vroege geelgroene dagen, bracht de toekomstige ondersecretaris de zogenaamde "groep veertigers" van de Lega Nord, samen met Nicola Molteni en Stefano Candiani, tot leven. Ze droomden van revoluties in naam van "we zullen werk geven aan degenen die het verdienen, degenen die beter zijn en niet degenen die vrienden zijn van de Democratische Partij". De rode draad, wie weet, leidt rechtstreeks terug naar vandaag, naar de tijd van de passie voor de belastingaftrek.
Meer over deze onderwerpen:
ilmanifesto
