De onmogelijke missie om een ​​Haaretz te lezen in Teheran

Probeer eens een Haaretz te lezen in Teheran. Er is niets meer verdeeldheid zaaiend dan Israël vandaag de dag. Er is niets meer verdeeldheid zaaiend dan Netanyahu dezer dagen. Er is niets dramatischer dan het zien van de beelden die al maanden uit Gaza binnenkomen. En toch, ondanks alles, wanneer we het over Israël hebben, wanneer we het over Netanyahu hebben, wanneer we het over Gaza hebben, zou het niet moeilijk moeten zijn om een ​​element te vinden dat zowel degenen die Israël als de nieuwe duivel beschouwen als degenen die Israël blijven liefhebben, kan verenigen. Het ontmoetingspunt is belangrijk, het is bekend, het is niet roekeloos en het valt samen met een afkorting van een Bijbelse formule. "Eretz Yisrael", of "Land van Israël", waarvan de afkorting samenvalt met een woord dat jullie allemaal kennen. Zowel degenen die van Israël houden als degenen die het niet meer kunnen verdragen: "Haaretz". Haaretz is het oudste Israëlische dagblad dat nog steeds bestaat. Het werd opgericht in 1918 en heeft een sterke band met de Joodse geschiedenis. Het vertegenwoordigt de stem van de seculiere, liberale en kritische linkerzijde. Bovendien is het de krant die het meest gelezen wordt door degenen die al maanden proberen Netanyahu op zijn verantwoordelijkheden te wijzen.

Sinds 7 oktober 2023, de dag van de aanval die de geschiedenis van Israël veranderde, heeft Haaretz ervoor gekozen een harde, compromisloze lijn van diepgaande kritiek te volgen op de regering-Netanyahu. De krant heeft hem van alles beschuldigd. Ze heeft hem beschreven als een manipulatieve, opruiende en gewetenloze leider. Ze heeft hem openlijk beschuldigd van systematisch liegen. Ze heeft hem ervan beschuldigd de oorlog in Gaza voort te zetten, zelfs toen hij de aantallen had om die te stoppen, alleen maar om te voorkomen dat hij met religieuze extremisten zou breken. Ze heeft hem ervan beschuldigd Israël niet langer te vertegenwoordigen en de oorlog voor politieke doeleinden te gebruiken. Ze heeft hem ervan beschuldigd een onmenselijk beheer van de Westelijke Jordaanoever te hebben gevoerd door het geweld van de kolonisten te wijten. Ze heeft op haar pagina's ook ruimte gegeven aan enkele historici van de Holocaust die hebben gesteld dat de systematische vernietiging en willekeurige aanvallen op burgers en de honger die in Gaza wordt veroorzaakt, onder de definitie van genocide vallen. En onlangs, door anonieme verslagen te verzamelen die door de Israëlische regering werden ontkend, beschuldigde hij Netanyahu ervan zijn leger in de Gazastrook het bevel te hebben gegeven om het vuur te openen op Palestijnse burgers in de buurt van de distributiepunten van humanitaire hulp. Niets staat verder af van het Israël van vandaag dan Haaretz. Toch zouden dezelfde waarnemers, politici en intellectuelen die kritiekloos elke regel van Haaretz gebruiken, de moed moeten hebben om een ​​stap verder te gaan en te erkennen dat Haaretz niet alleen het symbool is van alles wat de vrienden van Israël niet willen zien. Maar het is vooral het symbool van wat de vijanden van Israël weigeren te zien en dat de pagina's van Haaretz er elke dag zijn om te demonstreren: een vrije democratie, en de enige vrije in het Midden-Oosten die gegijzeld wordt door islamistisch obscurantisme. Haaretz is de enige krant in het Midden-Oosten die slecht spreekt over het eigen land en niet op de brandstapel belandt, en het zou niet moeilijk moeten zijn om te onthouden dat geen enkele krant in Egypte, Jordanië, Libanon, Iran of Saoedi-Arabië zijn eigen leider dagelijks zou kunnen bekritiseren zonder censuur of represailles. Haaretz is geen partijorgaan, geen ondergrondse pers, maar een vrije krant die een stem geeft aan een minderheidsgroep zonder op te houden te geloven in het Israëlische project. David Parenzo haalt in zijn aan Israël opgedragen boek "The Israel Scandal" de verhalen aan van twee Haaretz-verslaggevers: Amira Hass, die lange tijd in Ramallah en Gaza woonde en verslag deed van het dagelijks leven onder bezetting, en Gideon Levy, een van de meest impopulaire redacteuren onder Israëlische nationalisten, maar juist daarom een ​​symbool van vrijheid. Bedenk dat geen enkel autoritair land deze stemmen dagelijks in de nationale pers zou laten schrijven, en hoewel Netanyahu heeft geprobeerd het Haaretz moeilijker te maken door de krant te ontdoen van overheidsomkoping en de advertentiekanalen van de regering af te sluiten, herinnert Haaretz ons eraan dat de kracht van Israël ook ligt in de mogelijkheid voor een Israëlische krant om radicaal kritiek te uiten op haar eigen regering, met een vrijheid die in andere landen in de regio simpelweg ondenkbaar zou zijn. Parenzo herinnert ons eraan dat Haaretz precies een Joodse manier van verzet belichaamt: door middel van discussie, twijfel, het in vraag stellen van de macht, en Haaretz is in die zin een ruimte waar de Joodse cultuur zichzelf, haar geschiedenis en het idee van een staat confronteert. Haaretz wordt vaak aangehaald door degenen die beweren dat Israël geen pluralisme kent en geen echt democratisch land is. Toch zou het verhaal van Haaretz ons eraan moeten herinneren dat Israël het enige land in het Midden-Oosten is waar vrouwen generaals, opperrechters, premiers, ambassadeurs en CEO's van multinationals kunnen zijn, dat Israël het enige land in de regio is waar een Gay Pride kan plaatsvinden, dat Israël het enige land in het Midden-Oosten is waar Arabieren in een parlement kunnen zetelen, dat er in Israël twee miljoen Arabisch-Israëlische burgers zijn, gelijk aan 21 procent van de bevolking. Haaretz bekritiseert weliswaar de Israëliërs, maar biedt dagelijks nuttige elementen waarmee Israëls vijanden stenen naar de Joodse staat kunnen gooien. Haar oppositie, haar kritische blik en haar anti-Netanyahu-strijd herinneren ons er echter aan wat de werkelijke reden is waarom Israëls buren, op zeven verschillende fronten, dromen van haar vernietiging, dromen van haar einde, dromen van een Palestina dat zich uitstrekt van de rivier tot de zee. Israël is een geweldige democratie, een democratie die werkt, een vrije democratie, een democratie die als zodanig, omdat ze vrij is, ook fouten maakt, soms ernstige, soms zeer ernstige. Maar de reden waarom haar vijanden, dezelfde lezers van Haaretz, dromen van haar vernietiging, heeft weinig te maken met wat er in Gaza gebeurt. En het heeft veel te maken met het grote schandaal van Israël: een vrije, open democratie, waarin afwijkende meningen worden getolereerd, waarin oppositie niet wordt gearresteerd en waarin het mogelijk is om elke dag op een plastische manier te zien wat het betekent om te leven onder een regime dat vrijheden tot een misdaad transformeert, en wat het daarentegen betekent om te leven onder een democratie die, ondanks de oorlog, vrijheden niet tot een bijtend virus transformeert, maar tot een deugd die verdedigd moet worden. Lees eens een Haaretz in Teheran.