Referendum, werk en burgerschap: de keuze is tussen reactie en reformisme
De stemming van 8 en 9 juni
De kans op succes bij de referenda hangt samen met de compactheid van het hervormingsgezinde front en met het geloof dat de toekomst van het land afhangt van deze strijd.
Referendum. De stemming vindt plaats op 8 en 9 juni. Over twee zeer belangrijke kwesties: de rechten van werknemers en de rechten van buitenlandse burgers. De vraag is of de Jobs Act gehandhaafd moet worden of dat de Workers' Statute tenminste gedeeltelijk hersteld moet worden.
Het Statuut is een van de belangrijkste prestaties van de arbeidersbeweging. Het werd bedacht, geschreven en sterk gewenst door de socialistische partij die destijds aan de regering was. De strijd werd aangevoerd door de Minister van Arbeid Giacomo Brodolini (Psi), die helaas enkele maanden voor de goedkeuring ervan overleed (die precies 55 jaar geleden plaatsvond, in mei 1970, onder impuls van de beroemde Hete Herfst). Het belangrijkste artikel van het Statuut, Artikel 18 , het artikel dat banen garandeerde en werkgevers de macht ontnam, werd met de Jobs Act ingetrokken. Degenen die de Jobs Act verdedigen, zeggen dat deze bepaling in werkelijkheid de werkgelegenheid heeft doen toenemen. De waarheid is dat alle statistieken – die onlangs ook door president Mattarella in herinnering zijn gebracht – aangeven dat vanaf het moment dat deze bepaling van kracht werd, er sprake was van een ineenstorting van de koopkracht van de lonen. En ook een zeer sterke vermindering van de onderhandelingspositie en de controle van de vakbonden.
Dan gaat het – opnieuw bij het referendum – om de vraag of buitenlandse burgers die daarom verzoeken, het Italiaanse staatsburgerschap kunnen verkrijgen nadat ze vijf jaar in Italië hebben gewoond en gewerkt. Volgens het oude principe van Amerikaanse liberalen: “ Geen belasting zonder vertegenwoordiging” (dat wil zeggen, er worden geen belastingen betaald zonder het recht op vertegenwoordiging, met name burgerschap). Buitenlandse burgers die in Italië werken, betalen – in tegenstelling tot veel rijke Italiaanse burgers – belasting en betalen ook ‘sociale zekerheid’, waardoor de schatkist van het INPS wordt aangevuld, waaruit de pensioenen aan Italianen worden betaald. Referenda zijn alleen succesvol als minimaal de helft van de kiesgerechtigden naar de stembus gaat. Het is bekend dat minstens een derde van de kiesgerechtigden onder geen enkele omstandigheid zal stemmen, omdat ze niet meer gewend zijn om te gaan stemmen. Dit is fysiologische onthouding. De politieke partijen die banden hebben met de meest reactionaire klassen van de samenleving willen geen terugkeer van het arbeidersstatuut en evenmin erkenning van mensenrechten voor buitenlanders. Vervolgens roepen ze de kiezers op om hun stemmen op te tellen bij de stemmen van de fysiologische onthoudingen, om zo het quorum te doorbreken.
Laten we ervan uitgaan dat de reactionaire krachten een groot voordeel hebben in deze strijd. De kans op succes bij de referenda hangt samen met de compactheid van het hervormingsgezinde front en met het geloof dat de toekomst van het land afhangt van deze strijd. Misschien hangt het meer van deze stemming af dan van de uitslag van de politieke verkiezingen. Zoals in 1974, bij het referendum over echtscheiding, dat een keerpunt in de Italiaanse politiek betekende. De strijd speelt zich niet af tussen rechts en links, maar tussen krachten die onze liberaal-socialistische en christelijke beschaving willen verdedigen en krachten die in plaats daarvan een echte klassendictatuur willen vestigen, die decennia van veroveringen ongedaan wil maken.
l'Unità
