Het Barcelona van selfies

Lieve Barcelona. We zijn binnenkort dertig jaar samen. Je zou een vluchtige scharrel zijn, en plotseling werd ik naast je wakker en vroeg me af wat ik hier deed. Ik heb je gehaat. Ik heb het gevoel gehad dat jij mij haatte; je hebt meerdere keren geprobeerd me het huis uit te schoppen. Je bent een beetje onuitstaanbaar en verwaand, je vergelijkt jezelf altijd met anderen, je verbloemt je authenticiteit. Je wilde Groot-Barcelona zijn, de stad met de Wereldtentoonstellingen, de Olympische Spelen, de festivals, de hoofdstad van mobiele telefoons, de hoofdstad van design, de technohoofdstad, de stad met opgedofte kleding, de grootste winkel ter wereld. En nu ben je op weg om het grootste hotel ter wereld te worden, een louter beursproduct.

Je was de eerste influencer die ik ontmoette, meer bezig met geliefd worden en een sexy imago uitstralen dan met het cultiveren van je innerlijke schoonheid, kennis, iets dat hoort bij een solide sociale structuur, een vangnet dat je helpt jezelf te respecteren. Je bent een slaaf geworden van validatie en likes. Ik las dat je selfies gaat nemen in Tibidabo Park met iedereen die met je naam in grote letters voor het uitkijkplatform wil poseren, in Hollywood-stijl. Heb je zo weinig persoonlijkheid dat je anderen moet imiteren en moet benadrukken dat het bij jou hoort? Is je skyline met de zee op de achtergrond niet meer herkenbaar? Verkoop je jezelf zo goedkoop, gereduceerd tot het kader van een Instagram-foto?

Meer bezig met geliefd zijn en een sexy imago uitstralen dan met het cultiveren van je innerlijke schoonheid

Ik denk dat de letters vanuit de stad terugkijken, alsof je je ertegen keert. En ik denk aan de smakeloze neiging om je eigen naam te gebruiken; Portocristo of Marbella hebben die, en sommigen beweren dat ze elders ook zo zijn, dus er is geen twijfel dat ze toeristisch zijn. Je hebt jezelf zo blootgegeven dat je, in plaats van eelt te krijgen, juist een gevoelige huid hebt. Enfin, we zijn volwassen; als de bossa speelt omdat je naakt bent op OnlyFans, wat kunnen we dan doen?

Lees ook De dag van Sint Margaretha Lucia Ramis

Net als die stellen die niet meer weten hoe ze uit elkaar moeten, zijn we huisgenoten geworden, waarvoor je me een hoge prijs laat betalen. Je brengt je dagen opgesloten in je kamer door met jezelf te promoten, en elke avond op feestjes die je evenementen noemt, onbewust van de huiselijke realiteit van het dagelijks leven. Ik zou niet opnieuw verliefd op je kunnen worden, en ik verwacht ook niet dat je luistert. Maar, vanwege het vertrouwen dat we in elkaar hebben, kijk om je heen, waardeer jezelf een beetje, stop met dat kinderachtige gedoe. Narcistisch, je bent gehypnotiseerd door je eigen naam, alsof degenen onder ons die met je samenwonen er niet eens waren.