Juana Rivas is niet de wet

Zoals nu normaal en zelfs gerechtvaardigd lijkt, heeft Juana Rivas de gewone – en onaangename – handeling van het "doorgeven" van een kind aan haar vader en ex-man – of andersom – tot een gebeurtenis gemaakt. Ze heeft de media erbij gehaald en haar overspoeld met tranen die meer op hun plaats zouden zijn in de privésfeer, waar dergelijk verdriet vaak wordt betreurd. Om één simpele reden: het welzijn van de kinderen.

Als er kinderen bij betrokken zijn, kunnen echtscheidingen zwaar zijn. En heel onaangenaam. Beide partijen zijn ervan overtuigd dat ze gelijk hebben – wie houdt zichzelf nou niet voor de gek? – en in de hitte van de strijd kunnen ze handelen zonder na te denken over wat belangrijk is: het welzijn van de kinderen, wat in deze situaties betekent dat ze hen niet hoeven te dwingen partij te kiezen. Dit is geen Barça-Real Madrid-affaire...

Ik betwijfel of het goed zou zijn voor de kinderen als ze een intieme en pijnlijke gebeurtenis zouden omzetten in iets publieks.

Juana Rivas is niet de eerste die scheidt en de voogdij over een kind verliest. Het is veel mannen overkomen, en wanneer er onoverbrugbare meningsverschillen zijn – zoals overal – komt de rechter in actie.

Het probleem met de zaak Juana Rivas is duidelijk: ik houd me alleen aan de uitspraken als ze aan mijn kant staan. Ondertussen ga ik ervan uit dat de vader een misbruiker is – een rechtbank zal dit jaar beslissen – en ik gebruik deze onbewezen beschuldiging om te rechtvaardigen dat ik elke keer dat de zoon terugkeert naar zijn vader een show opvoer, iets wat eigenlijk al in januari had moeten gebeuren.

Lees ook De Taliban van het strand Joaquín Luna

Er is iets waar Juana Rivas geen rekening mee lijkt te houden, en dat is jammer: haar kinderen zijn ook de kinderen van de man met wie ze besloot ze te krijgen, en zolang een rechtbank (we hebben het over Italië, niet Afghanistan) deze macht heeft, heeft de man het recht om ze op te voeden, bij ze te wonen en de tijd door te brengen die de rechter hem toewijst.

Als het om hun kinderen gaat, slikken veel stellen hun frustraties weg en begraven ze uiteindelijk de strijdbijl om uiteindelijk goede ouders te worden. Dit lijkt niet Rivas' pad te zijn, en dat is jammer, want ik betwijfel ten zeerste of deze publieke blootstelling ideaal is voor kinderen die gedwongen worden te kiezen wat kinderen van normale ouders nooit gedwongen worden te doen – van wie hou je het meest? – en de prijs betalen voor een mislukt huwelijk. Het is óf gerechtigheid óf de wet van de jungle. Of je nu als man of als vrouw geboren bent.