De tafel als ontmoetingsplek: Latijns-Amerikaanse kunstenaarsnetwerken in Londen

LATAMesa is een curatorieel initiatief dat in 2023 werd opgericht door het in Londen gevestigde Argentijnse duo Carolina Orlando en Pilar Seivane. Omdat er in de Britse hoofdstad een tekort was aan ontmoetingsplekken voor Latijns-Amerikaanse kunstenaars, besloten ze een praktijk te ontwikkelen die deze plekken voor verbinding zou bevorderen.

Het duo heeft tot nu toe drie tentoonstellingen samengesteld en opent in maart van dit jaar een groepstentoonstelling van schilderijen in de Mucciaccia Gallery in Londen. “Drie van de vier kunstenaars zijn Latijns-Amerikanen die in het Verenigd Koninkrijk wonen. De tentoonstelling onderzoekt de grenzen tussen het persoonlijke en het collectieve en reflecteert op de relatie tussen het lichaam en het gebied met zijn omgeving, geschiedenis, geheugen en het onderbewustzijn", vertelt Orlando .

De laatste groepstentoonstelling die ze samen met galerie Intemperie , een nomade tussen Buenos Aires en Londen, organiseerden, was And so the broken mend themselves . Met werk van de zes Latijns-Amerikaanse kunstenaars Alejandra Mizrahi , Mara Caffarone en Lulú Lobo , medewerkers van Intemperie; Eilen Itzel Mena, Ume Dahlia en Camila Bra De tentoonstelling was tot november vorig jaar te zien in de Sommers Gallery in Londen .

“Alle kunstenaars brachten het idee van technieken, van de handleiding, anderen het idee van trauma, reparatie , correctie verscheen als een mogelijke vereniging voor hun praktijken. “Het zijn allemaal werken die ideeën over veerkracht, aanpassing en geheugen onderzoeken, in materialiteit en in het artistieke gebaar”, vertellen Orlando en Seivane.

Hoeveel acties kunnen er worden ondernomen om de veranderingen te corrigeren? "We organiseren ook een tentoonstelling voor de tweede helft van het jaar, gepland voor september in een instelling in Londen, nog te bevestigen. Daarnaast hebben we tegen het einde van het jaar een solotentoonstelling gepland in Buenos Aires , we zijn nog bezig met het regelen van de financiering. We willen dat het plaatsvindt in een institutionele ruimte, met de bedoeling om datzelfde project in het eerste deel van 2026 naar Londen te verplaatsen", zegt het duo over de projecten die eraan komen.

“Haar praktijken verkennen de noties van repareren, zowel als technische handeling als poëtisch symbool”, aldus de curatoriële tekst van de tentoonstelling in Sommers Gallery.

Welke gebaren worden er gemaakt tijdens het aanpassen? De vloeiende Latijns-Amerikaanse identiteit en de migratie-ervaring staan ​​centraal in het verhaal. Migrantenkunstenaars, in de brede zin van het woord, in beweging, kunstenaars in fysieke, tijdelijke beweging.

De voortdurende onderhandeling van identiteit komt ook in de lijnen van het verhaal voor. Waar zou het wijzigen van identiteit over kunnen gaan? Om mezelf te herenigen, mezelf aan elkaar te naaien, mezelf aan elkaar te knopen, mijn eigen materialiteit te herenigen met mijn lichaam, het werk terug te geven aan de kunstenaar, de ongrijpbare visceraliteit te begrijpen die het samenbrengt.

“Ik zou uiteindelijk geloven dat ik altijd al zo ben geweest als ik nu ben, maar ik herinner me ook haat en liefde die ik niet meer voel. Ik vrees echter dat het veranderen van verlangens mij niet wezenlijk verandert. “Misschien is de weg wel het belangrijkste”, schrijft Italo Svevo in enkele autobiografische regels. Hoe vaak is het mogelijk om onze essentie te herformuleren door geleefde ervaringen in het geheugen te wijzigen, ook al horen ze niet meer bij ons?

“Er was ook harmonie in de formaliteit van de werken. “Er zit iets in de kwetsbaarheid van het aanpassen, van het opbouwen vanuit die onzekerheid, dat appelleert aan de ervaring van het migrant-zijn”, zegt LATAMesa, een project dat geboren is met een lunch , de gedeelde maaltijd misschien, als ontmoetingsruimte bij uitstek.

De tentoonstelling, die plaatsvond in de Sommers Gallery, bracht een groep kunstenaars samen die met verschillende materialen werkten, waardoor er een doorlopend gebaar tussen de werken ontstond. Formele affiniteiten die de blik vastlegt, zoals het gebaar dat een gemeenschap opbouwt, een groep heterogene ervaringen waarin een vorm van continuïteit van Latijns-Amerika wordt geformuleerd.

De tentoonstelling in Sommers Gallery was een samenwerking tussen LATAMesa en Intemperie, de galerie van de Argentijn Gonzalo Maggi , gelegen tussen Buenos Aires en Londen. Beide ervaringen getuigen van de consolidatie van een Latijns-Amerikaanse kunstscene in de Engelse hoofdstad.

“Je voelt veel dingen –leven met Intemperie–, ik voel me steeds meer op mijn gemak bij dit nomadische aspect van het project, ik ben geïnteresseerd in de constante uitdaging die het met zich meebrengt, de instabiliteit, dit concept van buiten zijn, geen constante schuilplaats hebben om naar terug te keren, wat het betekent om een ​​fysieke ruimte te hebben,” beantwoordt Maggi de vraag hoe zijn leven en het project van een galerie die vandaag de dag is gebaseerd op zijn migrantenervaring, met elkaar verbonden zijn.

Is het haalbaar om buiten te leven? Bestaat er enige genoegdoening voor de keuze voor het leven?

“De logica van het project komt voort uit de werken, uit de kunstenaar. Het is een ruimte voor de werken, niet voor werken die een ruimte gaan vullen”, zegt de galeriehouder. “Het is een verandering van logica die ik leuk vind, het interesseert me enorm, om voortdurend na te denken over hoe de toekomst eruit zal zien, hoe die in elkaar zal zitten. Op dit moment zou ik op geen enkele andere manier een project willen hebben.”