Het Museum voor Verboden Kunst sluit

Het Museu de l'Art Prohibit sluit aanstaande vrijdag voor onbepaalde tijd zijn deuren. Anderhalf jaar nadat Tatxo Benet de faciliteit opende waar zijn collectie werken die hij uit de klauwen van de censuur heeft gered, beëindigt de zakenman en journalist zijn verblijf in Casa Garriga Nogués (Diputación, 250). "Met pijn in het hart kunnen we zo niet langer doorgaan", kondigt hij aan. De reden? De "escrache" (publieke protesten) waaraan zowel hij als het museum zelf de afgelopen vier maanden zijn blootgesteld door een groep werknemers van de vakbond SUT (Solidariteit en Eenheid van de Arbeiders). "De piketten staan ​​elke dag bij de deur en beledigen en schelden hen uit. Bezoekers zien ze, voelen zich geïntimideerd en gaan niet naar binnen... 120 dagen later zijn de verliezen al onhoudbaar", zegt Benet, die de omzetdaling schat op 75% ten opzichte van het voorgaande jaar en 95% onder zijn prognoses.

Het is niet gemakkelijk te begrijpen hoe deze situatie is ontstaan, en het verhaal is zo bizar dat Benet, zonder iemand de schuld te geven, zich afvraagt: "Zit er een geheim complot achter dit alles? Iemand die dit museum niet wil hebben, hier in Barcelona? Iemand die een wrok tegen me koestert en me wil belazeren?" "Ik heb geen flauw idee, maar het is duidelijk dat dit een directe aanval is op het museum en op mij als persoon. Dit is geen arbeidersstrijd," meent hij. In ieder geval, verzekert hij, betekent het opgeven van het project bij Casa Garriga Nogués – waar voorheen de Godia Foundation en Mapfre gevestigd waren – niet het verdwijnen van het museum, dat voortaan nomadisch zal zijn en zich zal presenteren in de steden waar het wordt uitgenodigd. Voorlopig zijn er al presentaties gepland in Bologna, Sicilië, Lyon, Montreal, enzovoort.

"Zit er een verborgen agenda achter dit alles? Iemand die niet wil dat dit museum op deze plek in Barcelona komt?"

De nachtmerrie begon nadat het museum op 22 januari besloot het contract met Magma Cultura, de onderaannemer, te beëindigen. Dit had gevolgen voor zeven werknemers. De werknemers gingen in beroep bij de vakbond SUT en riepen, samen met twee andere onderaannemers die betrokken waren bij de beveiliging, Silicia Serveis Auxiliars SL en de winkel Palacios y Museos, op 11 februari een staking voor onbepaalde tijd uit. Hoewel de werknemers van Magma Cultura door het bedrijf werden overgeplaatst naar andere locaties in de stad, duurt de staking tot op de dag van vandaag voort op verzoek van de vakbond en vijf werknemers die twee functies bekleden: een assistent-beveiliger in de galerie en een andere in de winkel.

In hun eisenlijstje vroegen de werknemers om verbeteringen zoals voldoende airconditioning voor de verschillende seizoenen. Ze klaagden dat ze "in de winter geen geschikte warme kleding" hadden en "in de zomer jassen" moesten dragen. Bovendien moesten ze urenlang staan ​​zonder ergonomische stoelen om uit te rusten. Ze wilden ook deel uitmaken van het museumpersoneel. Het centrum was tussen 27 februari en 11 maart gesloten voor publiek (in de eerste zeven dagen na de heropening werden er in totaal 39 kaartjes verkocht). En de verhuur van de ruimtes, waarvan een groot deel van de inkomsten afhangt, werd teruggebracht tot nul.

Lees ook

Het museum heeft drie arbeidsinspecties doorstaan, twee dagen bemiddeling gevolgd en een rechter heeft in het voordeel geoordeeld, waarbij duidelijk werd dat het museum het stakingsrecht niet had geschonden. "Maar het probleem is niet de staking zelf", meent de verzamelaar. "Ik begrijp waarom een ​​beveiliger staakt en niet komt werken. Het probleem is dat ze, met de staking als voorwendsel, toestemming eisen om voor de deuren van het museum te demonstreren en die toestemming maand na maand blijven verlengen. En dat is een regelrechte escrache. Het zijn niet eens de stakende arbeiders die voor de deur staan, maar professionals of mensen die de vakbond rekruteert om er de hele dag te zijn. Hoe houden ze het vol? Wie betaalt het?" vraagt ​​Benet, wiens journalistieke kant tot uiting komt in de kop: "Het Museum of Art Prohibit is Prohibited."

Het is allemaal zo strijdlustig, zo agressief, zo demagogisch... dat het moeilijk te begrijpen is dat het gewoon een arbeidsconflict is. Ze projecteren een beeld van mij als een uitbuiter, een klootzak; ze hebben mijn gezicht op een afbeelding van Franco gezet; ze zeggen schandalige dingen op sociale media... Hoe moet ik hiermee omgaan? Ik kan niets doen, behalve zeggen dat dit is gebeurd, dat we het niet hebben kunnen oplossen en dat het nu onmogelijk is om helemaal opnieuw te beginnen. Dit is een uniek project en vanaf nu zullen we het de hele wereld laten zien. Je kunt niet eeuwig vastzitten in een conflict zonder oplossing.