Mijn verdwijnende wereld

Weet je nog dat je in 1982 een week moest wachten op de finale van de serie Dallas ? Weet je nog dat je datzelfde jaar alleen op zaterdag in de muziekshow Aplauso naar de nieuwste single van de populairste artiesten kon kijken? Herinner je je het sociologische fenomeen dat de première van ET met zich meebracht, met eindeloze rijen in de bioscoop om de alien en zijn vliegende fiets te zien?

Deze herinneringen en ervaringen behoren tot het verleden en ik denk niet dat ze ooit nog zullen gebeuren. Vooral na het lezen van een nieuwsbericht waaruit blijkt dat streamingplatforms voor het eerst in de VS (die de toon zetten voor alles en iedereen) conventionele en kabeltelevisie hebben overtroffen . Het vermoeden dat al een tijdje in mijn hoofd rondspookt en waartegen ik heb gevochten, wordt bevestigd: dit is de nieuwe realiteit en er is geen weg terug.

Mijn manier van televisiekijken, al zo lang ik me kan herinneren, of het nu ontspannend of informatief is, wordt met de dag opvallender door de afwezigheid ervan. Het is ook mijn schuld, dat geef ik toe. Het is onmogelijk om de realiteit de rug toe te keren, zelfs als je die soms niet helemaal leuk vindt.

De afgelopen maand heb ik het eerste seizoen van Yellowstone in één ruk uitgekeken , op dezelfde middag of avond. Ik heb het gevoel dat als ik het niet achter elkaar kijk, ik het me niet meer herinner als ik het weer oppak. Is het gewoon een kwestie van leeftijd? Begin ik mijn geheugen te verliezen? Nee. Ik ben bezweken voor de oplegging van nieuwe normen voor sociaal gedrag. Vooruitgang doet mijn oude wereld verdwijnen. En het heeft allemaal een domino-effect : na televisie komt de bioscoop. En dan de radio. En dan verandert alles. Het is altijd al gebeurd. Sterker nog, het gebeurt nu al.

Nu, de grootste onzin die je ooit in een podcast hebt verteld, wordt aangehaald als informatiebron; het is nu belangrijker om in de digitale editie van een krant te staan ​​dan in de papieren editie (ik weiger dit te doen; ik accepteer dat niet) . Zelfs mijn moeder vertelt me ​​over "apps" zodat ik The Promise kan kijken wanneer het haar uitkomt. We zullen eraan moeten wennen, er is geen andere manier. De tijd van ouderwetse filmpremières is voorbij. Sterker nog, er worden meer series uitgebracht dan films. De tijd van promotionele bezoeken van internationale artiesten aan muziekshows is voorbij. Nou, die staan ​​niet meer in tv-programma's.

Kortom, ik voel me als die 19e-eeuwse cowboys uit Montana die te paard naar Helena reden en vol verbazing naar de auto's keken die door de straten patrouilleerden. Ik ben niet tegen vooruitgang, maar ik pleit wel voor het naast elkaar bestaan ​​van alle vooruitgang die door de geschiedenis heen is geboekt. Samenleven maakt het leven voor iedereen gelukkiger.