Strafrechtadvocaat Daniel Romero bespreekt op Aconcagua Radio de voorwaarden van huisarrest.

Wat houdt huisarrest eigenlijk in? Hoe ver mag een veroordeelde die van dit voordeel geniet gaan? Welke controles zijn er en wat gebeurt er als die falen? Deze vragen werden relevant na zaken die in Mendoza openbaar werden, zoals de moord in Guaymallén, waarbij de verdachte thuis was met drie andere medeplichtigen, of de verspreiding van beelden van veroordeelden die door de buurt liepen of bezoek ontvingen. Om meer inzicht te krijgen in deze kwesties, raadpleegde het teamvan Aconcagua Radio strafrechtadvocaat Daniel Romero, die cliënten heeft die deze situatie hebben meegemaakt.

Romero legde uit dat het Argentijnse rechtssysteem het vermoeden van onschuld waarborgt totdat een definitief vonnis is gewezen. Binnen dit kader, en afhankelijk van de omstandigheden van de zaak, kan een verdachte huisarrest of zelfs volledige vrijheid krijgen. Hetzelfde geldt voor degenen die al veroordeeld zijn en aan bepaalde voorwaarden voldoen.

"Dit huisarrest kan voor of na een veroordeling worden opgelegd, maar is altijd onderworpen aan gedragsregels", benadrukte de advocaat.

Een van de meest voorkomende vragen is wat iemand onder dit regime in zijn huis mag doen. Volgens Romero kan de veroordeelde, als de rechter geen specifieke beperkingen oplegt, een huiselijk leven leiden dat vrijwel gelijk is aan zijn normale leven.

"Hij mag bezoek ontvangen en vergaderingen houden. De enige beperkingen zijn dat hij zijn huis niet mag verlaten en dat hij de regels voor samenleven niet mag overtreden of overtredingen mag begaan die kunnen leiden tot intrekking van de uitkering", legde hij uit. Dit punt is bijzonder controversieel, omdat dergelijke situaties vaak leiden tot maatschappelijke verontwaardiging of veroordeling door de families van de slachtoffers.

"Laten we de zaak van Julieta Silva in San Rafael niet vergeten, die bijeenkomsten met vrienden organiseerde en dansvideo's postte terwijl ze haar straf onder huisarrest uitzat. Dit heeft een grote impact op de familie van het slachtoffer", merkte het productieteam op.

De advocaat benadrukte dat er weliswaar criteria zijn vastgelegd in het Wetboek van Strafvordering (in de zaak Mendoza, artikel 280), maar dat de uitvoerende rechter, afhankelijk van de zaak, uitzonderlijke voorwaarden kan toevoegen. Dit verklaart bijvoorbeeld de bijzondere beperkingen waarmee publieke figuren zoals komiek Cacho Garay of zelfs voormalig president Cristina Fernández de Kirchner te maken hebben.

"Een publieke figuur kan een verbod krijgen om de provincie of het land te verlaten, zelfs als hij of zij volledig vrij is. Dit zijn beslissingen van de rechter, die verder gaan dan wat de wet in het algemeen voorschrijft", legde Romero uit.

De wet is niet geheel uitputtend, maar Romero somde enkele van de meest voorkomende vereisten op: personen ouder dan 70 jaar, vrouwen met kinderen jonger dan vijf jaar, personen met ongeneeslijke ziekten of beperkingen, mits de staat hen geen adequate zorg in de gevangenis kan garanderen.

Hij benadrukte echter dat deze criteria niet automatisch gelden.

"Een 70-jarige komt niet direct in aanmerking. Ze moeten zich aan de eerdere gevangenisregels hebben gehouden en geen overtredingen hebben begaan. Als ze zich niet aan de regels houden, komen ze mogelijk niet in aanmerking voor de uitkering, zelfs niet als ze meerderjarig zijn of een ziekte hebben", merkte hij op.

Volgens recente gegevens van de Penitentiaire Dienst zijn er in Mendoza ongeveer 6000 mensen van hun vrijheid beroofd, van wie ongeveer 10% onder huisarrest staat. Voor Romero is dit aantal begrijpelijk: "Overbevolking in de gevangenis is een van de belangrijkste redenen. Veel rechters staan ​​meer stil bij kleine vergrijpen en de verdachten accepteren zelf strenge regels om te voorkomen dat ze de gevangenis in gaan."

Een belangrijk punt in het debat is het monitoringsysteem. In zaken zoals die van Guaymallén meldden buren dat de enkelband van de verdachte niet goed werkte. Romero was hierover duidelijk: "Als de enkelband breekt of beschadigd raakt, wordt er automatisch een waarschuwing naar het gevangenissysteem gestuurd. Als het opzettelijk was, wordt de uitkering ingetrokken. In sommige gevallen, wanneer de enkelbanden niet beschikbaar zijn, moeten gedetineerden terugkeren naar de gevangenis."

Het verschil tussen het provinciale en federale systeem is ook belangrijk. Hoewel de provinciale controle strenger en regelmatiger is, is de monitoring in het federale systeem mogelijk minder frequent en wordt de georeferentiële armband vaak niet eens gedragen.

"In het provinciale systeem, als een verdachte zich meer dan 10 meter van het basisstation verwijdert, klinkt er een alarm en arriveert er binnen enkele minuten een mobiele telefoon. Het probleem is niet de technologie, maar de monitoring", verduidelijkte hij.

Tot slot benadrukte Romero dat, afgezien van wat in het nationale recht is vastgelegd, de centrale figuur de handhavingsrechter is. Hij of zij is degene die de specifieke regels voor de uitkering oplegt en deze bij niet-naleving kan intrekken.

"Hij kan geen feestjes, geen feesten voor bepaalde personen of zelfs de bewegingsvrijheid in huis beperken. Het hangt allemaal af van de beoordeling van de rechter en het gedrag van de veroordeelde", concludeerde hij.

Luister hier naar het volledige artikel en luister live naar de radio via www.aconcaguaradio.com