De wet van de slinger

De uitslag van de Duitse verkiezingen bevestigt opnieuw de wet van de slinger. Hoe radicaler links wordt, hoe meer het tij naar rechts slaat. Dat is wat er in de Verenigde Staten is gebeurd met het grote succes van Donald Trump, in Italië met Giorgia Meloni en in Frankrijk met Marine Le Pen. Het is een trend die steeds breder wordt in ontwikkelde westerse landen. De sociaaldemocratie, sterk beïnvloed door radicaal-linkse partijen, verdwijnt vrijwel geheel uit de EU.

Spanje is hierop geen uitzondering. Alle peilingen, behalve die van Tezanos' CIS, geven aan dat het linkse blok aan steun verliest, terwijl het rechtse blok sterker wordt, met name Vox. Dit komt niet door een virus dat van de ene op de andere dag opduikt, zoals Covid. Het is het resultaat van een reeks factoren, waarbij de economie een doorslaggevende rol heeft gespeeld. De koopkracht van de meeste werknemers is gedaald sinds 2008, toen de financiële crisis plaatsvond als gevolg van subprime-hypotheken.

Het is geen toeval dat de AfD in alle deelstaten van de voormalige DDR won.

Links nam het over van de neoliberale rechterzijde van Margaret Thatcher en Ronald Reagan en regeerde de afgelopen decennia met geradicaliseerde partijen. Dit verklaart waarom hij een aantal verkeerde beslissingen nam. Desondanks heeft hij geen enkele zelfkritiek geleverd die zou verklaren waarom de maatschappij steeds meer naar rechts opschuift.

Het is geen toeval dat in Duitsland de extreemrechtse partij AfD in alle deelstaten van de voormalige DDR heeft gewonnen. Mensen die zijn opgegroeid en geleefd onder het juk van het communisme, en die, toen ze de kans kregen, zijn doorgeslagen naar het andere uiterste. Daarentegen heeft de CDU, onder leiding van Friedrich Merz, de christendemocratische winnaar, haar stemmen uit de toenmalige Bondsrepubliek gehaald. De sociaaldemocraten van de SPD zijn eenvoudigweg ingestort.

Links heeft van toenemende uitgaven, schulden en belastingverhogingen haar handelsmerk gemaakt. Dit, in combinatie met de massale en ongecontroleerde instroom van immigranten en de op identiteit gebaseerde excessen, verklaart waarom de slinger naar het andere uiterste is doorgeslagen.

Dat is precies wat Pedro Sánchez overkomt: hij verwijdert zich elke dag verder van de klassieke sociaaldemocratie. Zijn bondgenoten van Podemos, Sumar, ERC en Bildu dwongen hem om een ​​aanpak te hanteren die de problemen op het gebied van huisvesting, het gebrek aan verwachtingen van jongeren en de toename van de armoede alleen maar verergerde.

Het is waar dat de rijkdom in absolute zin is toegenomen tijdens zijn ambtstermijn. Maar als we de inflatie, de bevolkingsgroei en de belastingen van deze stijging aftrekken, is het resultaat een daling van de koopkracht van de lonen. Het BBP is gestegen, maar het inkomen per hoofd van de bevolking is gedaald. En dat is waar het om gaat. En dat alles zonder te vergeten dat we een schuld hebben van ruim 1,62 miljard euro.

Zoals de volkswijsheid zegt: “Als je ziet dat de baard van je buurman wordt geknipt, week dan je eigen baard.”