Doorbreek het isolement van de Taliban niet

Na muziek, onderwijs voor meisjes vanaf twaalf jaar, vrouwen die buiten overheidstoezicht werken of onbegeleid reizen, afgeschoren baarden, schoonheidssalons en vele andere volstrekt normale dingen, verbieden de Taliban nu het internet. Daarmee zet het Afghaanse regime een nieuwe, grote stap in het onleefbaar maken van hun land. Vooral voor vrouwen en meisjes, maar ook voor mannen en jongens.

Sinds vorige week is het in tien van de 34 provincies verboden om glasvezelinternet te gebruiken. Opperste leider Haibatullah Akhundzada wil hiermee voorkomen dat Afghanen naar porno kijken, romantische boodschappen uitwisselen of andere dingen doen waar hij niet tegen kan. Later volgde ook een verbod op het gebruik van boeken van vrouwelijke auteurs in universiteiten, evenals onderwijs over mensenrechten en seksueel geweld.

Inmiddels haperen op sommige plaatsen ook mobiele internetverbindingen en is het wachten op een verdere officiële uitbreiding van het internetverbod. Dat is immers de ontwikkeling sinds de Taliban in 2021 de macht in hun land heroverden op de democratisch gekozen regering en de internationale troepenmacht: er mag steeds iets minder, nooit iets meer. Met de herinvoering van zweepslagen, steniging en andere lijfstraffen dwingen de Taliban gehoorzaamheid aan deze decreten effectief af.

Het internetverbod ontneemt tienermeisjes hun laatste toegang tot onderwijs. Nu hun scholen zijn gesloten volgen velen digitaal onderwijs vanuit huis, maar ook daar is het risico op moreel verval kennelijk te hoog. Wat rest is een leven van koken, wassen en heel jong moeder worden.

Internationaal is hier heus verontwaardiging over. Het Internationaal Strafhof heeft zelfs een arrestatiebevel uitgevaardigd tegen Akhundzada, wegens misdaden tegen de menselijkheid. Maar terwijl de deuren in Afghanistan steeds verder dichtgaan, zoeken veel staten met het verstrijken van de tijd om opportunistische redenen toch toenadering tot het regime in Kabul.

Zo ging Rusland deze zomer als eerste land over tot erkenning van de Taliban als officiële machthebbers, met als voornaamste doel om handelsrelaties aan te knopen. Buurland China heeft die stap nog niet gezet, maar heeft wel een ambassadeur in Kabul, net als de Verenigde Arabische Emiraten.

De Amerikaanse president Trump zocht vorige week met de hem kenmerkende onbehouwenheid contact met de Taliban. Hij wil dat de Verenigde Staten weer toegang krijgen tot de legerbasis Bagram bij Kabul – ditmaal niet om tegen de Taliban te vechten maar om China in de gaten te houden – en denkt dat een of andere transactie mogelijk moet zijn. Van hem geen woord over het lot van de Afghanen.

Ook Europese staten knopen voorzichtig relaties aan. Zo mag de Afghaanse ambassade in Oslo weer consulaire diensten verlenen. En Duitse ambtenaren spreken in Kabul en Qatar met de Taliban over het terugsturen van uitgeprocedeerde Afghaanse asielzoekers. Dat helpt misschien bij het bereiken van een binnenlands doel, maar geeft ook de Taliban wat zij heel graag willen: steeds meer internationale erkenning.

Voor Akhundzada en zijn ministers gaat deze normalisering misschien niet snel genoeg, maar de situatie beweegt wel hun kant op. Zij laten de tijd zijn werk doen, ten koste van de Afghaanse bevolking. Dat mag niet beloond worden.