De klimaatoorlog

Michael Mann, een Amerikaanse onderzoeker die beroemd en controversieel werd door zijn bewering in 1999 dat de temperatuur van de aarde steeg in de vorm van een hockeystick , publiceerde een boek dat hij “ The New Climate War ” noemde. Daarmee zouden de bekeerlingen aan de ene kant komen te staan ​​en de klimaatsceptici aan de andere kant, waarbij de overtuiging over de rol van broeikasgassen bij de opwarming van de aarde bepalend zou zijn voor de toekomst. Niets is misleidender. De echte klimaatoorlog is de oorlog die nu op alle breedtegraden wordt uitgevochten om de controle over de grondstoffen die nodig zijn voor de transitie. Dit zal zich over de hele aarde uitstrekken, er zullen verliezers en winnaars zijn en de grondstoffen zullen niet voor alles en iedereen op tijd beschikbaar zijn.

De ontwikkeling van hernieuwbare energiebronnen en de geleidelijke eliminatie van fossiele brandstoffen zijn van invloed op alle samenlevingen en politieke systemen. Xi Jinping, de leider van het land dat altijd als het slechtste voorbeeld wordt gezien als het gaat om klimaatverandering, zei in een toespraak op 13 juni 2014: “… we moeten de energietechnologie revolutioneren en de bijbehorende industriële structuur verbeteren. We moeten innovatie in technologie, industrie en bedrijfsmodellen aanmoedigen en streven naar groene en koolstofarme energieontwikkeling, aangepast aan onze nationale omstandigheden en in lijn met de positieve internationale trends van de energietechnologierevolutie.” Het doel voor CO2-neutraliteit werd gesteld in 2060 en de voorspelling was dat de uitstoot in 2030 een piek zou bereiken.

Om deze doelen te bereiken, bouwt China nu meer wind- en zonne- energiecapaciteit dan de rest van de wereld. De productie van dit soort hernieuwbare energie ligt nu al meer dan vier keer hoger dan de Europese equivalenten. Alle deadlines worden vervroegd. Als grootste uitstoter van broeikasgassen ter wereld, met name door het gebruik van steenkool dat beschikbaar is voor deze overgangsfase, en ondanks herhaalde beschuldigingen dat een dergelijke strategie de overgang niet realiseert , toont het opeenvolgende overschrijden van doelstellingen precies het tegenovergestelde aan: dat een economisch duurzame overgang op de middellange termijn het meest realistisch is en dat de weg naar koolstofvrij maken moet worden bepaald door gezond verstand en niet door activisme.

De Europese Unie volgt een symmetrisch pad. Het stelde een doel van koolstofneutraliteit in 2050, met als tussenstap het verminderen van de emissies met 55% in 2030. Het riep een "klimaatnoodtoestand" uit en nam een ​​leidende rol op zich in de Conferenties van de Partijen die werden gehouden op initiatief van de Verenigde Naties, waardoor een breed platform werd geboden aan verschillende vormen van activisme. Onlangs werd de Klimaatwet goedgekeurd en werd een koolstofmarkt opgezet om de energietransitie via belastingen te bevorderen. Ondanks de vermindering van de uitstoot is de Europese auto-industrie traag geweest met het aanpassen en nu staat ze niet meer bovenaan de lijst van autofabrikanten. Ze ziet zich gedwongen om Tesla CO2-kredieten te betalen, als gevolg van de toepassing van de regels die Europa zichzelf heeft opgelegd. Het land is een groeiende importeur van Chinese elektrische voertuigen. Alle deadlines worden geleidelijk opnieuw gepland.

De Amerikaanse regering volgt een derde pad, dat verschilt van de twee hierboven genoemde. Het land hanteert een politiek discours waarin klimaatverandering wordt ontkend en voert een strategie van confrontatie met het internationale systeem, wellicht om ruimte te creëren voor radicalere maatregelen die het nodig acht en van plan is te nemen. De belangrijkste adviseur van de president baseert echter een aanzienlijk deel van zijn daden en vermogen op de promotie van elektrische mobiliteit. Ook hier ligt de toekomst vast, ongeacht de rol die fossiele brandstoffen daarbij zullen spelen. Kernenergie wordt nog steeds gebruikt voor de productie van elektriciteit en kleine kernreactoren kunnen worden uitgebreid tot datacenters die kunstmatige-intelligentiesystemen ondersteunen.

De drie strategieën zijn verschillend, maar ze hebben allemaal te maken met de behoefte aan grondstoffen die eindig zijn en slecht over de wereld verdeeld zijn. Er is speciale aandacht besteed aan de zogenaamde zeldzame aarden, die deels tot de lanthanidengroep van het periodiek systeem behoren, waaraan gewoonlijk yttrium en scandium worden toegevoegd. Sommige van deze chemische elementen hebben elektrische, magnetische of elektrochemische eigenschappen waardoor ze noodzakelijk zijn voor de productie van hightechproducten. Ze zijn nodig voor de productie van windturbines, zonnepanelen of elektrische voertuigen. Daarnaast zijn aluminium, kobalt, lithium, mangaan en nikkel essentiële componenten van batterijen en zal het verbruik ervan naar verwachting tegen 2050 meer dan verviervoudigen. Driekwart van deze hulpbronnen is geconcentreerd in China, de Verenigde Staten en Myanmar .

De positie van elk van deze drie blokken is heel verschillend. China, dat niet over voldoende koolwaterstoffen beschikt om in zijn eigen behoeften te voorzien, beheert tachtig procent van de zeldzame aardmetalen op zijn grondgebied. Vroeger was het land een belangrijke exporteur van deze aardmetalen, maar nu houdt het die voor eigen gebruik. Het integreerde mijnbouwactiviteiten over de hele wereld in zijn wereldwijde logistieke keten via het initiatief dat bekendstaat als de “Nieuwe Zijderoute”. Gezien de dominante rol die het speelt bij het ontginnen van zeldzame aardmetalen, is de situatie zo kritiek geworden dat ook andere partijen overwegen om exploratie in vrijwel ongerepte gebieden te starten. Dat geldt voor het Noordpoolgebied, het Amazonegebied, Groenland en zelfs de Maan .

De Verenigde Staten, die altijd een sterke houding hebben gehad ten aanzien van de exploratie van koolwaterstoffen op hun grondgebied en die op hun grondgebied een aanzienlijk, maar onvoldoende, deel van de kritieke grondstoffen bezitten, hebben nu hun zinnen gezet op Oekraïens lithium en minerale hulpbronnen in Canada en Groenland. Europa heeft een enorme regelgevende activiteit ontwikkeld die de mijnbouw op haar grondgebied radicaal beperkt. Het lijkt er dan ook niet op dat het de toegang tot de benodigde kritieke grondstoffen kan garanderen. Europa is afhankelijk van toegang via de wereldmarkt.

En hoe zit het met ons, in deze tuin aan de zee, politiek verenigd met Europa, altijd kijkend naar de Verenigde Staten aan de overkant van de Atlantische Oceaan, maar met een historische band met China? Stel je voor dat we onze relatie met de Europese Unie serieus willen nemen. Daarom moeten we dieper en verder naar grondstoffen delven en deelnemen aan de inspanningen van de Unie om strategische onafhankelijkheid te verkrijgen. Als we de transatlantische relatie in ere willen houden, moeten we proberen de nuances van de acties van de Amerikaanse regering te begrijpen en de economische, culturele en wetenschappelijke relaties in stand houden die voor ons gunstig zijn en ons onderscheiden. Als we er eindelijk rekening mee houden dat China een hoofdrolspeler is in het heden en de toekomst, moeten we minder westers over tijd nadenken en de banden die ons nog steeds verenigen, versterken op alle gebieden die bijdragen aan de modernisering van ons industriële weefsel, zoals we blijkbaar doen . Wij zijn heel klein vergeleken met de omvang van het probleem en de omvang van de waarden die op het spel staan. Net als in het verre verleden kunnen we proberen dit nadeel te verminderen door het aantal contactpunten en samenwerkingskanalen te vermenigvuldigen.

Hier wordt de klimaatoorlog uitgevochten. Het heeft niets te maken met overtuigingen of goede of slechte principes. Het is niet gebaseerd op een beoordeling van de rol van koolstofdioxide, of zelfs de verantwoordelijkheid van de industriële revolutie voor klimaatverandering. Die trein is al voorbij, wat anderen er ook van denken. Het heeft te maken met de rol die elk land wil spelen in de nieuwe wereld, een wereld die koolstofvrij en geëlektrificeerd is, vormgegeven door kunstmatige intelligentie en misschien wel door quantumsupercomputers, die er al aan zitten te komen. Steeds globaler, en waar de grenzen die nationalistische politiek op korte termijn zal opwerpen, net zo bestand zullen zijn tegen de adem van de tijd als de huizen van de drie biggetjes, zoals de fabel uit onze kindertijd ons vertelt.