De moeilijkheid en het belang van alleen zijn

Niet iedereen kan of wil alleen zijn. Want alleen zijn is praten met onszelf. Het is luisteren naar onszelf in de stilte van onze gedachten, de goede gedachten, maar ook de gedachten die we willen wegduwen. De moeilijkste dingen herinneren, het zou geweldig zijn als we ze konden vergeten. Het is niet altijd gemakkelijk om te horen wat wij te zeggen hebben. Dialoog is niet altijd eenvoudig, vredig of bemoedigend. En daarom maken we soms afspraken over heel veel dingen en stellen we een vergadering alleen met onszelf voor onbepaalde tijd uit. We zetten de radio aan, zetten de televisie aan en kijken op onze mobiele telefoon.

Tegenwoordig wordt dialoog steeds zeldzamer. Dankzij technologie staan ​​we voortdurend in contact met anderen, via games, video's, enzovoort. Ook in situaties waar een innerlijke ontmoeting onvermijdelijk is, zoals onderweg naar school, tijdens de maaltijd of onder de douche, eten we alleen. Soms lijkt het wel alsof we niet eens weten wat we zoeken in dat kleine lichtgevende apparaatje, maar toch blijven we daar wachten tot er iets is dat ons afleidt van onszelf.

Het is als een halfwaardetijd, doorlaatbaar voor alles wat van buiten komt en gesloten voor wat binnenin gevonden en ontdekt kan worden.

Het is riskant om in deze limbo te leven, waarin je noch echt alleen, noch echt begeleid bent. Waarin het denken en de innerlijke dialoog schaars zijn. Vooral als je nog klein bent.

Het is in deze steeds kleiner wordende innerlijke wereld dat herinneringen, fantasieën, verlangens, angsten, zwakheden en gevoelens leven. Hier ontstaan ​​zelfkennis, bewuste besluitvorming en emotionele regulatie. En ook creativiteit en introspectie.

Denken is een doordachte manier om met agressie en verlangen om te gaan. Wanneer we niet op een impuls kunnen – of moeten – handelen, kunnen we erover nadenken en het omzetten. Met andere woorden, denken kan een manier zijn om impulsen te kanaliseren en te transformeren op een manier die niet alleen verstandig is, maar ook creatief, productief of acceptabel. En dat is precies wat wij merken dat jongeren (en anderen) steeds moeilijker vinden. Vaak handelen ze overhaast en hebben ze weinig vermogen om stil te staan, na te denken en te reflecteren. Wanneer iemand bijvoorbeeld iets zegt of doet wat hem of haar beledigt, reageren veel mensen impulsief. Alsof de innerlijke bronnen zijn uitgeput door dit soort black-out of innerlijke gevoelloosheid.

Er zijn een aantal eenvoudige gedragingen die ons kunnen helpen onze innerlijke wereld te herontdekken en te versterken. Naast het automatisch verminderen van het gebruik van onze mobiele telefoon door het verwijderen van constante meldingen, kunnen we onszelf ook dwingen om even afstand te nemen van het scherm. Wennen aan meer lezen, met plezier en zonder haast, het schrijven van een dagboek, aantekeningen of gedachten, het openlijk omgaan met anderen, zonder onderbrekingen of krukken. En ren niet weg van de verveling. Accepteer het en geniet ervan. Beschouw deze momenten niet als verspilling of als een doelwit om neer te schieten, maar als rijke momenten van groei, reflectie en uitwerking. Negeer fantasieën, verlangens, angsten en herinneringen niet, maar laat onszelf integendeel langzaam verstrikt raken in dit universum. Het verwennen van datgene wat het meest van ons is en het meest kostbaar is, en wat ons in staat stelt completere, evenwichtigere en verstandige mensen te zijn in een wereld die steeds oppervlakkiger, vluchtiger en reactiever wordt.