'Wij jongeren moeten onze verwachtingen bijstellen. Het perfecte economische moment dat de babyboomers meemaakten, zal zich nooit meer voordoen.'

Jong zijn is tegenwoordig niet makkelijk. Dat merk ik als ik met mijn kinderen en hun vrienden praat.

Veel mensen sturen honderden cv's en worden afgewezen door algoritmes. Een huis kopen is onbetaalbaar - en de kosten van kinderen lijken nog hoger.

Onlangs dacht ik veel na over mijn tijd als jongvolwassene.

In 1988 studeerde ik af aan de universiteit en ging meteen aan het werk, met een goed salaris.

Het jaar daarop had ik genoeg gespaard om een ​​aanbetaling te doen voor mijn eerste huis. En vóór mijn dertigste kreeg ik mijn eerste kind.

Als ik kijk naar de ervaringen van jongeren van tegenwoordig, heb ik soms het gevoel dat ik op een andere planeet ben opgegroeid en niet in een andere generatie.

Wiens schuld is het dat het opbouwen van een leven zo moeilijk is geworden?

Ik heb deze vraag al vaak gesteld. Ik heb Kyla Scanlon om antwoorden gevraagd.

Scanlon is een Amerikaanse economieschrijver en content creator met een grote aanwezigheid op sociale media . Ze is 27 jaar oud en heeft haar eigen bedrijf voor persoonlijke financiële educatie opgericht, Bread.

In 2022 bedacht ze de term vibecession , in het Engels, om de staat van de Amerikaanse economie te beschrijven tijdens de regering van voormalig president Joe Biden (2021-2025).

Veel van zijn volgers zijn jongeren die op zoek zijn naar antwoorden op hun financiële vragen. Zijn nieuwste boek heet In this Economy? How Money & Markets Really Work.

Ons gesprek concentreerde zich op de vraag hoe het leven voor jongeren, vooral in de Verenigde Staten, zo financieel onhoudbaar is geworden. En of er een duidelijk antwoord is op de vraag waarom en wat er gedaan kan worden om deze situatie op te lossen.

Ben je jong, of ken je iemand die jong is, lees dan het onderstaande gesprek. We hebben het voor de duidelijkheid en beknoptheid aangepast.

Katty Kay (BBC): Laten we beginnen met wat een soort spanning lijkt te zijn tussen mensen over hoe de economie voor ieder van hen werkt.

Hier is de foto: ik ben 60 jaar oud. Jij bent niet 60 jaar oud.

Ik studeerde in 1988 af aan de universiteit. Na mijn studie ging ik direct aan de slag bij een redelijk goedbetaalde baan in de Britse overheid.

Toen ik 29 was, kreeg ik mijn eerste kind. Destijds dacht ik niet: 'O mijn god, ik zal hem nooit kunnen onderhouden.' Maar als ik naar mijn kinderen en hun vrienden kijk, lijkt het bijna een andere planeet.

Kyla Scanlon: Ik ben 27 jaar oud en ik ben eigenlijk afgestudeerd tijdens de pandemie.

Wat u zegt, lijkt mij en de mensen die ik ken, heel vreemd.

Voor oudere mensen was er een soort vergelijking die ze moesten volgen. Wonen was veel goedkoper. Onderwijs had een voorspelbaarder rendement. Alles was niet zo duur.

Natuurlijk heeft elke generatie haar eigen uitdagingen, maar de jongere generatie, jonger dan 30, heeft het enorm moeilijk als het gaat om het kopen van een huis, geld sparen, de arbeidsmarkt, inflatie en een wereldwijde pandemie die veel jongvolwassenen treft.

Ik denk dat het een uitdaging was.

Kay: Je kijkt naar wat ik had en je denkt: 'Wat bedoel je met dat je alles zomaar hebt meegenomen?'

Waren wij de generatie die alles voor zichzelf opeiste en jou met niets achterliet? Hebben we je expres iets aangedaan?

Scanlon: Dit is een generalisatie: 43% van de babyboomers [geboren tussen 1946 en 1964] heeft geen pensioenspaargeld, toch?

Als ik langskom en zeg: 'Oh, de babyboomers hebben al het geld', dan nee!

Sommigen van hen hebben dat gedaan. Ze hebben een mooie beursgang gehad, de huizenprijzen zijn de afgelopen twee decennia waarschijnlijk vier, misschien wel vijf keer zo hoog geworden, en ze weigeren die huizen te verkopen.

Er zijn meer babyboomers met drie slaapkamers dan millennials met drie slaapkamers. En je zou denken dat millennials deze huizen zouden bezitten omdat ze die nodig hebben voor een gezin, kinderen en ruimte.

Jullie hebben allemaal enorme problemen gehad, maar jullie zijn in principe op een perfect moment begonnen dat we misschien nooit meer in de geschiedenis zullen zien. Je hebt gewoon heel, heel veel geluk gehad.

Dus ik denk dat we onze verwachtingen moeten bijstellen en beseffen dat dit misschien niet de toekomst is. We kunnen de babyboomers niet kwalijk nemen dat ze hun kans grijpen.

Kay: Dus mijn generatie is de uitzondering? Die naoorlogse periode bracht gewoon een buitengewone groei teweeg en wij profiteerden ervan - of het nu de generatie van mijn ouders was of de mijne?

Scanlon: Ja, en ook opwaartse sociale mobiliteit.

De [Franse econoom] Stefanie Stantcheva van Harvard heeft fantastisch onderzoek gedaan naar opwaartse mobiliteit, maar het bestaat gewoon niet meer op de manier waarop wij het vroeger zagen.

Dit is de Amerikaanse droom: een huis kopen, kinderen krijgen, een baan hebben en leven. Ik denk dat die droom voorbij is, vooral omdat de economie nu echt de gevolgen ondervindt van de naoorlogse expansie, waarvan de babyboomgeneratie profiteerde.

Kay: Kyla, was er een moment waarop de situatie verslechterde? Heeft de overheid iets gedaan of juist niet gedaan om deze verandering te verergeren?

Scanlon: Wat er op politiek vlak gebeurt, is dat de babyboomers gaan stemmen en omdat ze sterk vertegenwoordigd zijn in de politiek, gaan ze beleid maken waar ze zelf voordeel van hebben.

Het is simpelweg deze decennialange cyclus waarin de machthebbers willen blijven – en dit zijn de prikkels die hen worden gegeven. Ze zullen de dingen zo ontwerpen.

Ze zullen zich verzetten tegen [betaalbare] woningen, omdat ze niet willen dat hun huizen op enigerlei wijze in waarde dalen.

Misschien gaan ze niet met pensioen op de leeftijd die we verwachten, om hun leiderschapspositie niet te verliezen. Ze blijven gewoon zitten, en dat creëert een element van stagnatie voor degenen die proberen te erven wat erna komt.

Babyboomers bezitten zo'n 73 tot 75 procent van alle rijkdom in de Verenigde Staten. Ze hebben het stokje alleen nog niet doorgegeven.

Bovendien zijn er veel regels en bureaucratische obstakels, dus we kunnen niet alleen de babyboomers de schuld geven van veel zaken.

Maar als je kijkt naar de Verenigde Staten en je kijkt echt naar het [BBP], dan zie je dat dit het rijkste land ter wereld is, en soms weigert het zijn burgers te helpen.

We hebben tijdens de pandemie juist veel steun gekregen, bijvoorbeeld door mensen te helpen met uitstel van huurbetalingen en door de betaling van studieleningen op te schorten.

Maar in de Verenigde Staten woedt een dodelijke strijd over hoe burgers zouden moeten leven. En een deel daarvan komt ongetwijfeld voort uit beleid dat is ontwikkeld door de vergrijzing.

Dit komt niet alleen door de babyboomers; het heeft ook een grote impact op de manier waarop mensen met de economie omgaan.

Kay: Geeft dit jou en je generatie de behoefte om het systeem te heroverwegen? Leidt het tot een niveau van cynisme dat volgens jou permanent dreigt te worden?

Scanlon: Er bestaat een term die financieel nihilisme heet. Het komt er in feite op neer dat mensen het sparen voor hun pensioen volledig hebben opgegeven.

Ze gaven hun carrière op, omdat ze dachten dat er geen toekomst voor hen was.

Dit baart me grote zorgen. Als we de hoop verliezen, wat gebeurt er dan? Wat doe je om mensen te helpen die weer terug te krijgen?

Wat kun je ze geven om hoop te geven als het systeem niet de kansen biedt waarop ze gehoopt hadden?

[Amerikaanse journalist en auteur] David Brooks publiceerde een geweldig artikel in The New York Times over de economie van afwijzing - en de eindeloze afwijzingen, via datingapps, op universiteiten en bij banen.

Simpel gezegd, de constante afwijzing en de cognitieve belasting die het met zich meebrengt. En hoe het elk gevoel van hoop bij mensen echt kan wegnemen.

Ik maak mij hier grote zorgen over.

Kay: Is er een land ter wereld dat de juiste maatregelen neemt, of in ieder geval beter met de situatie omgaat, en dat wij als voorbeeld kunnen gebruiken?

Scanlon: We kunnen van allerlei landen leren.

Ik denk dat de Verenigde Staten hun sociale vangnet echt moeten herzien, en Europa is op dit gebied een relatief goed voorbeeld.

Veel landen worstelen met de vraag wat ze met hun jongeren moeten doen, aangezien deze in ontwikkelde landen tegenwoordig veel langer leven.

Oostenrijk heeft uitstekend werk geleverd met de bouw van woningen. Ze hebben sociale huurwoningen, dat is alles. Kunnen we mensen niet gewoon helpen aan een eigen huis?

Kay: Wat zou u willen benadrukken als u kijkt naar wat er op beleidsgebied zou kunnen veranderen?

Scanlon: Het is een simpel antwoord, maar we moeten bestemmingsplannen en huisvesting definiëren. We moeten woningen bouwen. Dit is slechts één manier om hieruit te komen.

Een ander probleem zijn de kosten voor kinderopvang, die in de Verenigde Staten enorm zijn gestegen.

Het is moeilijk voor te stellen hoe we deze kosten gaan dekken, maar het is een belangrijk punt. Als we mensen willen stimuleren om kinderen te krijgen en hun leven in de Verenigde Staten verder op te bouwen, moeten we de kosten van kinderopvang aanpakken.

Een ander probleem zijn de kosten van ouderenzorg. De zorg voor een oudere [in de Verenigde Staten] kost gemiddeld, denk ik, zo'n $ 10.000 [ongeveer R$ 55.500] per maand. Het is ook erg moeilijk om je voor te stellen hoe je dat moet betalen.

Als we erover nadenken om de bevolking te stabiliseren, moeten we ze een plek geven om te wonen, ze helpen om kinderen te krijgen en voor onze ouderen zorgen terwijl mensen verdergaan naar wat er ook gebeurt. Ik zou me op die drie dingen richten.

Lees de originele versie van dit verhaal (in het Engels) op de website van BBC Business .