Drie Turkse revolutionairen in de Commune van Parijs

De Jonge Turken en hun opvolger, het Comité voor Eenheid en Vooruitgang, hebben vele onbaatzuchtige revolutionairen voortgebracht. We kunnen Mehmet, Reşat en Nuri Beys rekenen tot de voorbeeldige individuen die in deze landen zijn opgegroeid. Een belangrijk kenmerk van deze drie figuren is hun deelname aan de Commune van Parijs . Hoewel informatie over de drie dagen van de Jonge Turken in de Commune van Parijs schaars is, wil ik wat we wél weten met de lezer delen. Het belangrijkste werk over dit onderwerp in Turkije is het boek "Drie Patriottische Turken in de Commune van Parijs: Mehmet, Reşat en Nuri Beys", uitgegeven door Serol Teber in 1986. Veel van de relevante informatie is afkomstig uit dit werk.

A priori begon de Frans-Duitse Oorlog in Europa in 1870-1871. Frankrijk leed een zware nederlaag bij Sedan en buitenlanders begonnen te evacueren. Namık Kemal ging naar Istanbul, terwijl Ziya Bey eerst naar Londen en vervolgens naar Genève ging. Mehmet, Reşat en Nuri Bey, onder de indruk van de gastvrijheid en de revolutionaire sfeer die Frankrijk bood, bleven in Parijs en namen deel aan de oorlogsinspanning tijdens de Commune van Parijs. Het belangrijkste document dat we over dit onderwerp hebben, is een brief van Reşat Bey aan generaal Troucheau, commandant van de Nationale Garde, na de val van Napoleon III, met het verzoek om toestemming om zich vrijwillig aan te melden voor de verdediging van Parijs. De brief luidde als volgt:

Generaal, ik ben een Turk en ik ben de diensten die Frankrijk aan mijn vaderland heeft bewezen niet vergeten. Met de opwinding van dankbaarheid en de democratische geest die essentieel is voor een grote natie, smeek ik u, generaal, mij als vrijwilliger in te schrijven in het Franse leger om de vijanden van de Franse Republiek te bestrijden. Aanvaard alstublieft, generaal, mijn bewondering voor uw patriottisme en de genegenheid die ik koester voor het republikeinse Frankrijk. (1)

Het script van deze brief is beschikbaar in de archieven van Namık Kemal's schoondochter, Celile Bolayır.

Ook de Sovjetonderzoeker Petrosjan raakte deze kwestie aan en schreef: "Mehmet Bey, Reşat en Nuri sloten zich aan bij het Franse leger en namen deel aan de gevechten. Tijdens het beleg van Parijs en de Commune van Parijs bleven alle drie, volgens sommige bronnen, in de stad en namen actief deel aan de verdediging van de stad door zich bij de communisten aan te sluiten." Petrosjan citeert het werk "Şerail und Hohe Pforte" van Schweiger Lerchenifeld, A." als bron voor zijn informatie. (2)

Ebuzziya Tevfik was een van degenen die schreven dat Mehmet, Reşat en Nuri Beys vochten in de Commune van Parijs. In zijn boek "Geschiedenis van de Nieuwe Ottomanen" beschreef Tevfik gedetailleerd wat onze helden in Parijs deden.

Een van onze helden, Mehmet Bey, was een man van aanzienlijke eer. Hij leefde zijn leven zonder gevangenschap in het paleis. Hij eindigde zijn leven als de enige intellectueel van de Jonge Turken die geen regeringsfunctie bekleedde. Hij leefde een kort leven. Hij geloofde altijd in de noodzaak van een volksbeweging in het land. Dit alles maakte de weg vrij voor zijn executie.

Na zijn Parijse ervaring keerde Reşat Bey terug naar Istanbul en gaf samen met Namık Kemal de krant İbret uit. Hij schreef ook artikelen voor Basiret. Hij bleef revolutionaire ideeën met al zijn enthousiasme uiten in zijn geschriften. Later klom hij op tot de rang van pasja, maar hij week nooit van zijn pad af. Hij deed nooit concessies aan zijn standpunt.

Na zijn terugkeer in het land schreef Nuri Bey eindelijk artikelen voor de krant İbret van Namık Kemal. Ook in dit medium uitte Nuri Bey zijn internationalistische opvattingen. Zo stelde hij in zijn artikel "Medeniyet" het volgende:

"De Vereniging die bekend staat als de Internationale, die in sommige delen van Europa bekendstaat als een groep die de algemene vrede probeert te verstoren uit wrok en onwetendheid. Het doel van die Vereniging is simpelweg het gewenste resultaat van de beschaving te bereiken." (3)

Nuri Bey liep, net als zijn vrienden Mehmet en Reşat Bey, waardig de dood tegemoet. Alle drie leefden en stierven ze als ware revolutionairen, zonder zich te onderwerpen aan de macht of die te aanbidden.

Bron

1) Serol Teber, Drie patriottische Turken in de Parijse Commune: Mehmet, Reşat en Nuri Beyler, De Publishing House, Istanbul, 1986, pp. 76-78.2) Ibid., p. 79.

3) Ibid., blz. 100.