Mümtaz'er Türköne schreef: De nachtmerrie van de AK-partij

Stel je een trap voor met stembussen. Van boven naar beneden dendert de AKP, hand in hand, naar beneden, kopstotend, wenkbrauwen splijtend en ogen splijtend. Verblind door de klappen die ze hebben gekregen, kunnen partijleden niet bijhouden wat er om hen heen gebeurt, of er een verklaring voor vinden; in hun verbijstering reageren ze op manieren die niet helemaal bij de situatie passen.

Hun reacties op het verlies van de Bayrampaşa-zetel, die ze dachten te hebben gewonnen via juridische weg, door een muntworp, getuigen van hun verbijsterde toestand. Ze eisen roekeloos hun rechten op. In plaats van te zwijgen, maken ze ophef.

Ook al zijn er geen verkiezingen, we hebben een AK-partij die op zijn kop staat met de stembus, duizelig is en de weg en richting kwijt is.

Ze weten niet waar ze gestruikeld zijn, welke fouten ze hebben gemaakt of hoe ze terug naar hun roots moeten. Wanneer ze elkaar ontmoeten, kijken ze elkaar bezorgd aan en herhalen ze zonder veel overtuiging de clichématige zin: "De chef kent zijn eigen verhaal."

Afgaande op de huidige situatie weet de Chief van niets. Hij grijpt gewoon naar de klok. Zoals altijd wacht hij onderweg op kansen. Maar de klok tikt als een nachtmerrie.

Laten we op de bank van de psychiater gaan zitten en luisteren naar het collectieve bewustzijn van de AK-partijleden:

De kwade geest die circuleert onder de leden van de AK-partij tijdens de burgemeestersverkiezingen voor de gemeenteraad van Bayrampaşa, is dezelfde mentaliteit die ervoor zorgde dat de burgemeestersverkiezingen in Istanbul in 2019 opnieuw moesten worden gehouden.

Het zou een documentaire of een speelfilm kunnen zijn "gebaseerd op ware gebeurtenissen" die een krachtig licht werpt op onze democratische geschiedenis. Welke actoren vielen op? Welke mechanismen speelden een rol? Waar vonden geheime vergaderingen plaats? Hoeveel teams werden er gevormd, welke beslissingen werden genomen? Welke instructies werden aan wie gegeven? Welke personen maakten bezwaar en wie omarmden de operatie van harte.

De verkiezing herhaalde zich in 2019, dit is het onderwerp van onze film.

De synopsis is klaar. De intrige is solide en boeit het publiek. We bouwen de scènes op rond de nachtmerries van de acteurs in de mix. Alle aforistische regels bestaan ​​uit opmerkingen die de democratie, de wil van het volk en de stembus kleineren of zelfs beledigen. Op een gegeven moment vertegenwoordigt een wijze man het gezonde verstand van het publiek, dat het einde van de film kent: "Dit kan niet waar zijn," zegt hij hoofdschuddend. In een razend tempo racet de stalen kern van de AKP aan de top richting een ramp. En het onvergetelijke, magnifieke einde: de AKP verliest de tweede verkiezingen met maar liefst 800.000 stemmen en knalt met een sportwagen op volle snelheid tegen een muur.

Het scenario dat de AK-partij vandaag probeert te schrijven, is precies gebaseerd op de duivelse verwachtingen die ze koesterden in dit 2019-syndroom. Niemand herinnert zich het einde van de film.

Wat gebeurt er als ze handboeien om de polsen doen die ze tijdens de verkiezingen niet konden buigen en de burgemeester via dreigementen en chantage overplaatsen? Laten ze dan vogels op de grond zitten?

Terwijl de leden van de AK-partij zich voorbereidden op de verkiezingen van 2019, begonnen ze aan Erdogans grote strategische blunder. Prominente burgemeesters van de AK-partij werden gedwongen "hun ontslag aan te vragen". De AK-partij verloor de verkiezingen in de meeste steden waar ze burgemeesters dwong af te treden, op een of twee na. Achter deze grote strategische blunder ging een machtsaanspraak schuil die tot op de dag van vandaag voortduurt. Erdoğan, met de aan de partij gelieerde presidentstitel die hij in het referendum van 2017 verwierf, stond op het punt de overstap te maken naar een "eenmanspartijstaat". Hij probeerde zijn bewering "Het volk stemt op mij, niet op burgemeesters" te bewijzen bij de lokale verkiezingen van 2019. De poging liep uit op een fiasco. Een partijstaat kon niet worden gevestigd en de partij werd verpletterd alsof ze door een stoomwals was overreden.

De oppositie staat niet stil bij dit proces; het toont echter de fundamentele parameters die de debatten over dictatuur en de kracht van de democratie zullen verhelderen. In dit proces werd het eenmansregime effectief gedwarsboomd. De bevolking toonde aan dat ze niet bereid is een autocratie te accepteren die ook hun eigen keuzes hypothekeert.

Diezelfde fout wordt vandaag herhaald, als de provinciale voorzitters van de AK-partij "hun ontslag vragen." Het is precies dezelfde film.

De AK-partij was een partij met sterke organisatorische tradities en capaciteiten in de verkiezingsstrijd. Dankzij de ruime financiering verwierf ze een comparatief voordeel ten opzichte van rivaliserende partijen. Het ontslag van acht provinciale voorzitters bracht waarschijnlijk de positie van anderen in beroering. Dit beleid zal de organisatorische capaciteiten en reflexen van de AK-partij rechtstreeks ondermijnen.

Het echte probleem blijft onopgelost: de AK-partij wordt verpletterd door het presidentiële regeringssysteem.

Twee cruciale keuzes aan de top ondermijnden de organisatorische macht van de AK-partij. Het presidentiële systeem zette politici systematisch aan de kant en gaf de macht aan een technocratisch-bureaucratische elite. De AK-partij, met name lokale politici, werd aan de kant gezet en verloor haar geloofwaardigheid. Ten tweede was er de erosie die werd veroorzaakt door de aan de partij gelieerde president. Toen de eenmansman die het land bestuurde via het bureaucratische apparaat ook de absolute controle over zijn partij kreeg, veranderde de AK-partij in een gekooide leeuw, waarvan de tanden werden uitgerukt en de klauwen werden geknipt, om vervolgens tentoon te worden gesteld. Kortom, de neiging tot autocratie ondermijnde het volledige kapitaal van de AK-partij als partij binnen het competitieve landschap van het hele politieke spectrum.

We hebben te maken met een AK-partij die geen lering heeft getrokken uit het aftreden van burgemeesters vóór 2019 en het feit dat Istanbul zich na de verkiezingen opnieuw heeft voorgedaan.

Terwijl het publiek worstelt om te overleven onder barre economische omstandigheden, hebben ze hun standpunten en partijvoorkeuren nog niet in de politieke arena gebracht. Partijvoorkeuren zullen pas duidelijk worden als de verkiezingsbazuin klinkt. Laten we, net als beurshandelaren, de toekomst voorspellen en inspelen op de situatie: de situatie is een regelrechte ramp voor de AKP. De gebrekkige beslissingen aan de top verergeren hun zwakte alleen maar in het licht van de belegering door de oppositie. Hun werk is ongelooflijk moeilijk.

In tijden van onrust zoals deze zijn de gevangenissen waar CHP-functionarissen vastzitten, streng beveiligd. AKP-leden zouden zich niet veilig moeten voelen in hun dure, beveiligde auto's. Je weet nooit wat er gebeurt als ze met volle snelheid tegen de muur, de stembus, botsen.

Gerechtelijke operaties en burgemeestersposten versterken de sympathie van de CHP onder het publiek, dat gebukt gaat onder onrechtvaardige economische omstandigheden. De regering kan haar verslechterende koers niet keren omdat ze geen Plan B heeft. AKP-leden verliezen eerst de publieke steun, vervolgens hun geloofwaardigheid en uiteindelijk hun macht, die ze niet kunnen uitoefenen omdat die in één hand is geconcentreerd.

Wees gerust, niemand van hen kan rustig slapen. Ze gaan politiek gezien alle kanten op, ze belanden in een nachtmerrie waar ze steeds dieper in wegzakken, naarmate ze harder vechten.