Er gloort een jong en fris licht aan de Turkse rockmuziek: zij zijn de 'Last Ones'

Turkse rockmuziek, die zijn hoogtepunt bereikte in de jaren negentig, verloor grotendeels aan populariteit door de digitalisering van de industrie, met name door de opkomst van genres zoals rap/hiphop en elektronische muziek. Turkse rock heeft de afgelopen tien jaar een lichte opleving doorgemaakt met de opkomst van "alternatieve rock" in Turkije.

De band "Son Kalanlar", die ik een paar maanden geleden toevallig zag optreden, begint steeds meer van zich te laten horen, alsof ze antwoord willen geven op de vraag: "Gaat de Turkse rockmuziek dood?" "Nee, wij zijn de laatste overgebleven leden van de Turkse rockmuziek." Son Kalanlar, opgericht door de 26-jarige Celal Dikmeci, student aan de faculteit kunstgeschiedenis van de faculteit beeldende kunst van de Mimar Sinan Universiteit, en de 24-jarige Orkun Çelebi, afgestudeerd aan de faculteit bedrijfskunde van de Yeditepe Universiteit, marcheert vol vertrouwen de toekomst in.

"Kana Kana", een project dat muzikant en producer Övünç Dan omschreef als "lichte gothicmuziek met Turkse teksten", trad een paar maanden geleden op in de Roxy, en Son Kalanlar stond daarvoor al op het podium. Ik was er toevallig. Ondanks hun jonge leeftijd waren de zelfverzekerde houding, de beheersing van het podium en de feilloze manier waarop ze hun nummers aan het publiek overbrachten, indrukwekkend.

'WIJ WILLEN PERMANENT ZIJN'

We ontmoetten Dikmeci en Çelebi voor onze krant. Dikmeci, de leadzanger van Son Kalanlar, zegt dat ze naar heel verschillende genres luisteren, maar dat grungemuziek het genre is dat hen verenigt. Toen ik het voor het eerst hoorde, merkte ik dat hun muzikale structuur me deed denken aan de muziek van Mor ve Ötesi en Redd. Dikmeci antwoordde: "Ja, onze stijl lijkt op die van Mor ve Ötesi en Redd. We luisteren allebei veel naar hen. Redd is een band waar we minder vaak naar luisteren, maar aangezien ze een van de beste bands van Turkije zijn, heeft Mor ve Ötesi ons misschien wel geraakt, natuurlijk."

Dikmeci zegt dat er veel mensen muziek maken op de markt, maar dat er een algemeen verlies aan betekenis is. Hij vervolgt: "Ideologieën hebben een aanzienlijk verlies aan betekenis gehad. De zoektocht naar betekenis is verdwenen. Individualisering is toegenomen. In een consumptiemaatschappij slijten sommige dingen heel snel." Çelebi neemt het woord en vervolgt: "We hadden het over Mor ve Ötesi; er zijn zelfs geen nummers die lijken op de nummers die ze jaren geleden uitbrachten en die nu uitkomen. Mensen handelen niet vanuit deze motivatie, deze visie. Het zou natuurlijk verkeerd zijn om te generaliseren, maar de meesten doen het om de boel te redden."

Dikmeci vervolgt waar hij gebleven was: "Muziek is het belangrijkste in ons leven. We willen graag relevant blijven. Het is heel belangrijk voor ons om te horen: 'Deze band maakt echt goede muziek.'"

'WE KUNNEN ONRECHT NIET TOLEREREN'

Dikmeci en Çelebi schrijven samen de teksten van de band. Als je naar de teksten kijkt, voel je hun lyrische kwaliteit, hun socialistische visie en hun rebelse inslag.

In mei gaven ze kleine concerten in het Revolution Stadium van de Middle East Technical University, en daarna nog een keer aan de Bilgi University, uit solidariteit met de studenten. "We hebben onze eigen rode lijnen", zegt Dikmeci. Hij vervolgt: "We zijn allebei mensen met een sterk rechtvaardigheidsgevoel. We kunnen onrecht nooit tolereren. Zo zijn we ook in ons eigen leven. Zelfs onrecht dat iemand overkomt die we kennen of kennen, raakt ons. Als je zo emotioneel bent en zo geladen met een sterk rechtvaardigheidsgevoel, wil je een beetje rebels zijn."

Dikmeci zegt dat hun favoriete bands een vergelijkbare houding hebben en geeft voorbeelden: "Mor ve Ötesi, Nirvana, Alice in Chains... Het waren allemaal kreten van rebellie. Ze probeerden mensen te mobiliseren. Turkije maakt een zeer wanhopige periode door. Ik zeg dit vooral voor onze generatie. Plotseling begon alles vreselijk mis te gaan, en we zien de gevolgen daarvan. Het is pijnlijk voor ons. We geven een stem aan deze pijn. We willen muziek maken die mensen mobiliseert."

Çelebi zegt ook: "Een kunstenaar moet een standpunt hebben." "Bovenal moeten ze een idee hebben," zegt hij, en voegt eraan toe: "Als een kunstenaar iets wil uitdrukken, moet hij ook geloven in wat hij zegt. Als een kunstenaar iets creëert zonder erin te geloven, kan hij dat niet overbrengen aan de maatschappij."

'AAN DE VERachtelijke...'

Dikmeci en Çelebi kruisten elkaar voor het eerst in de band "Arada Kaldık". Ze bleven twee of drie jaar bij die groep, en toen verscheen Son Kalanlar. Ik vraag hoe ze op de bandnaam kwamen, en gitarist Orkun Çelebi antwoordt: "Het was de naam van het laatste nummer dat we samen maakten in onze vorige band. De meeste nummers daar waren het resultaat van onze creativiteit. Het was een tijd waarin de band bijna ten einde liep. Zelfs toen we uit elkaar gingen, toen we deze band vormden, wilden we een specifiek publiek. We wilden dat dat publiek bestond uit mensen die gemarginaliseerd, veracht en buitengesloten werden. Tegelijkertijd wilden we zeggen: 'Wij zijn de laatsten die overblijven' als het gaat om goede, hoogwaardige rockmuziek in Turkije."

De grootste steun voor het duo komt van producer, componist, pianist en arrangeur Genco Arı, die op hun beurt groot respect voor hem hebben.