Dorothee Elmiger, niemiecka nagroda książkowa, która została jednogłośnie uznana

„Dorothee Elmiger udało się wykreować głos, który wyróżnia się spośród chóru współczesnych pisarzy. To wymaga odwagi. To właśnie tę odwagę nagrodziło właśnie jury Niemieckiej Nagrody Książkowej” – pisze Neue Zürcher Zeitung , dziennik w niemieckojęzycznej Szwajcarii.

Przyznawana corocznie na Targach Książki we Frankfurcie, największej imprezie wydawniczej na świecie, Niemiecka Nagroda Książkowa (Deutscher Buchpreis) jest uważana za niemieckojęzyczny odpowiednik Nagrody Goncourtów. W tym roku nagrodę otrzymuje Dorothee Elmiger, 40-letnia szwajcarska powieściopisarka, za powieść „Die Holländerinnen ” („Holenderskie dziewczyny”, obecnie nieopublikowana po francusku), wydaną w sierpniu przez monachijskie wydawnictwo Hanser Verlag.

Według „Die Tages-Anzeiger” , innego dziennika w niemieckojęzycznej Szwajcarii, nagroda jest „zasłużona” . Podobnie jak „ Neue Zürcher Zeitung”, gazeta chwali „urzekający” i niepowtarzalny styl, a „Die Holländerinnen”, czwartą powieść pisarki, uznaje za „jedno z najciekawszych dzieł tego sezonu literackiego” .

„Die Holländerinnen” jest inspirowana prawdziwą historią: zaginięciem dwójki holenderskich turystów w panamskiej dżungli w 2014 roku. Znaleziono jedynie fragmenty ciał i plecak. Przyczyna ich śmierci nigdy nie została wyjaśniona. Bohaterka powieści, pisarka pozbawiona weny, udaje się do Panamy, aby zbadać sprawę ich śmierci i „zagłębia się w dżunglę, której nie potrafi ogarnąć z [jej] zachodniej perspektywy” – podsumowuje niemiecki dziennik „Süddeutsche Zeitung” , również urzeczony tą „gęstą” historią, która kwestionuje moc „literatury, fikcji i opowiadania historii”.

„ Neue Zürcher Zeitung” zauważa, że ​​dzieło to nigdy nie mogło ujrzeć światła dziennego, ponieważ Dorothee Elmiger przez kilka lat była sparaliżowana strachem przed powtórzeniem się. W swojej poprzedniej powieści „ Sucre, journal d'une recherche” (opublikowanej w 2020 roku i przetłumaczonej w 2023 roku przez Zoé) odnalazła bowiem formę spełnienia, „sztukę narracji, która idealnie do niej pasowała” . Punktem wyjścia była dla niej ruina pierwszego Szwajcara, który dzięki loterii stał się milionerem – i aukcja dwóch haitańskich statuetek, które do niego należały. Następnie, w serii adnotacji, Elmiger zgłębiała tematy chciwości, pożądania, obżarstwa i kolonialnego przemysłu cukrowniczego, tworząc formę stylistyczną równie niepokojącą, co urzekającą.