Sposób na zatrzymanie autokratycznego upadku jest tuż przed nami

Zapisz się na Slatest, aby codziennie otrzymywać na skrzynkę pocztową najciekawsze analizy, krytykę i porady.

W ostatnich dniach nasiliły się pesymistyczne nastroje, że demokracja może zostać spalona, ​​a groźby prezydenta Donalda Trumpa dotyczące wysłania Gwardii Narodowej do Chicago, pozasądowe bombardowania obcych statków na morzu i chełpienie się zakończeniem głosowania korespondencyjnego potęgują te obawy. Jednak historyczka, pisarka i quasi-optymistka Jill Lepore ma przemyślenia na temat tego, gdzie amerykański eksperyment konstytucyjny zbłądził i co można by wykorzystać, aby go uratować. Lepore wydaje nową książkę zatytułowaną We the People , która jest jej próbą wyciągnięcia dyskusji konstytucyjnej z martwej, zamarzniętej ziemi Ojców Założycieli i ponownego rozpalenia ogólnokrajowej dyskusji na temat tego, jak Amerykanie chcą być rządzeni. W tym tygodniu w podcaście Amicus Lepore dołączyła do Dahlii Lithwick, aby zastanowić się nad Konstytucją zamrożoną w bursztynie, w przeciwieństwie do konstytucji, którą można naprawić. Ta rozmowa została zredagowana i skrócona dla przejrzystości.

Dahlia Lithwick: Książka celowo zakorzeniona jest w tym paradoksie trwałości i nietrwałości. Piszesz o Konstytucji jako o „kruchej jak kość, twardej jak kamień”. To inspirujące pytanie: jak stworzyć niezmienną mapę drogową dla demokratycznego samorządu, która jednocześnie zawiera w sobie zalążki jego upadku? Jednym z poruszanych przez Ciebie tematów jest to, że proces nowelizacji, podobnie jak naprawianie, jak obszywanie, był postrzegany jako część naturalnego, długiego procesu naprawy, udoskonalania i modyfikacji. Nie był postrzegany jako piaskowanie słów wyrytych w kamieniu. Był to podatny na modyfikacje sposób myślenia o rządzeniu sobą. I to, oczywiście, praktycznie zanikło.

Jill Lepore: Naprawdę chciałam odzyskać i ponownie zapoznać czytelników z ideą poprawki, lub jak to nazywam w książce „filozofią poprawki”, jako fundamentalną amerykańską zasadą demokratyczną i konstytucyjną. I taką, że – jeśli zależy nam na historii i tradycji – powinniśmy również dbać o to, w jaki sposób odeszliśmy od tej tradycji. Moglibyśmy powiedzieć, że jako naród nie wierzymy już w poprawki i zmienić konstytucję, aby unicestwić Artykuł 5, przepis o poprawkach do konstytucji. Moglibyśmy to zrobić. Ale samo obserwowanie jej umierania jest, moim zdaniem, problemem dla samej legitymacji konstytucji pisanej w historii.

Jeśli cofniesz się i przeczytasz debaty konstytucyjne stanów z lat 70. i 80. XVIII wieku, jeszcze przed Konwencją Konstytucyjną w Filadelfii w 1787 roku, odkryjesz, że ta filozofia poprawek była kluczowa dla woli ludzi, by w ogóle mieli spisane konstytucje. To była nowa technologia. Anglia nadal nie ma spisanej konstytucji. Konstytucjonalizm rozpowszechnił się na całym świecie i oczekujemy go, i wydaje się to normalne, ale rozprzestrzenia się wraz z ideą poprawek.

Jednak w Stanach Zjednoczonych mamy tę bardzo dziwną sytuację, w której, choć wciąż zmieniamy konstytucje stanowe, nie zmieniliśmy Konstytucji Stanów Zjednoczonych od kilku pokoleń i nie wydaje się, by miało to nastąpić w najbliższej przyszłości. Myślę, że pojawiają się realne pytania o legalność konstytucyjną, gdy konstytucja staje się niepoprawna, ale myślę też, że w samej idei poprawki jest coś naprawdę pięknego – wiara, którą można pokładać w odnowie, ulepszeniu, korygowaniu błędów, postępie moralnym, naprawianiu swoich błędów, wprowadzaniu poprawek, rodzaj immanentnego pojęcia sprawiedliwości. Samo słowo „naprawić” i „poprawić”, które mają te same korzenie, wyraża coś, w co naprawdę wierzę w odniesieniu do ludzi, porządku politycznego i prawa fundamentalnego: że rzeczy można ulepszyć.

Poprawka rzeczywiście była tą kluczową ideą ^XVIII wieku. ^XIX wiek uwikłany jest w ideę postępu, a ten w coraz większym stopniu oznacza postęp technologiczny. Następnie uwikłany jest w ideę ewolucji i oczywiście wtedy zaczynamy myśleć o Konstytucji w kategoriach ewolucji. ^XX wiek jest opętany wzrostem gospodarczym. A nasze nowe stulecie jest opętane destrukcją jako formą zmiany.

Poprawka ma być czymś, co można zrobić, żeby się nawzajem nie pozabijać. To właśnie jest w niej tak piękne: idea, że ​​będzie to ochrona przed przekształceniem się Stanów Zjednoczonych w politykę insurekcji. Gdybyśmy potrafili sami naprawić sytuację, gdy coś idzie nie tak, to mielibyśmy pewność, że nie zaczniemy się nawzajem pozabijać. Nie bez powodu najważniejsze poprawki do Konstytucji zostały uchwalone w trakcie wojny secesyjnej i tuż po niej.

Chcę pozostać przy tej koncepcji poprawek jako wentylu bezpieczeństwa dla przemocy – idei, że amerykański eksperyment sam w sobie zrodził się z przemocy, a proces poprawek jest odpowiedzią na traumę przemocy, która osiągnęła apogeum, jak pan powiedział, po wojnie secesyjnej. Znajdujemy się w tak niezwykle napiętym momencie, że nie sposób oprzeć się wrażeniu, że w każdej chwili możemy popaść w przemoc, jako swoistej korekcie przekonania, że ​​wszyscy tkwią w martwym punkcie. Czy to przeciwieństwo wyobraźni konstytucyjnej – czy przemoc to coś, co się dzieje, gdy nie sposób wyobrazić sobie niczego innego?

Spróbujcie cofnąć się myślami do roku 1776. Zbliża się ^250. rocznica Deklaracji Niepodległości, ale przedtem powstały pierwsze konstytucje stanowe. Zostały napisane w trakcie wojny. Musieli je napisać, ponieważ trwała wojna – ich statuty kolonialne poszły z dymem, zgromadzenia prowincjonalne były mianowane przez gubernatorów królewskich, a gubernatorzy królewscy uciekli przed wojną; nie było rządu. Więc ludzie muszą pisać te konstytucje stanowe. I piszą je, ponieważ ich statuty zostały spisane. Ale potem mówią coś w stylu : „Chwila, my to zapisujemy”. Jesteśmy w trakcie wojny, która toczyła się po to, by zmienić nasze prawo fundamentalne i pozbyć się naszego statutu. Mój syn właśnie zginął w bitwie i chcę, żeby to, co piszemy, nie było w ten sposób śmiercionośne. Chcę, żebyśmy mieli sposób na naprawienie tego bez konieczności umierania za to.