Święto Wniebowzięcia, czyli historia polityczna francuskiego kultu Matki Boskiej

Od trzech stuleci w centrum paryskiej katedry Notre-Dame rozgrywa się osobliwa, marmurowa scena. Pośrodku ołtarza głównego stoi Matka Boska spoglądająca w niebo, otoczona dwoma klęczącymi mężczyznami. Wielu zwiedzających nie zdaje sobie sprawy, że byli to dwaj najsłynniejsi władcy Francji: Ludwik XIV (panujący w latach 1643–1715) i jego ojciec, Ludwik XIII (1610–1643).

Ten spektakularny zespół, stworzony w ostatnich latach panowania Króla Słońce, wykracza poza zwykły dar syna dla ojca. Krystalizuje pragnienie, które łączy Francję z tą ważną postacią chrześcijaństwa: ślub Ludwika XIII, złożony w 1638 roku, o poświęceniu królestwa Maryi Pannie i ustanowieniu 15 sierpnia dniem Jej święta.

„Przyjmując Najświętszą i Najchwalebniejszą Dziewicę za szczególną opiekunkę naszego królestwa, poświęcamy Jej w szczególności naszą osobę, nasze Państwo, naszą Koronę i naszych poddanych” – formalizuje oficjalny akt, jakim była deklaracja z 10 lutego 1638 r. Tekst ten, mający moc prawną, ustala menu obchodów, które będą odbywać się co roku z okazji Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. uroczystość upamiętniająca w tradycji katolickiej cielesne podniesienie Maryi do nieba: w całym królestwie odbędą się teraz modlitwy i procesje, aby „błagać Jej opiekę w tym dniu” .

Pozostało Ci 87,97% artykułu do przeczytania. Reszta jest zarezerwowana dla subskrybentów.