Przestarzała suwerenność

Ich panowanie polega jedynie na codziennym spotykaniu się i odmienianiu czasowników: Jestem suwerenny, Ty jesteś suwerenny, My jesteśmy suwerenni. Biedni, szczerzy królowie… jak iluzja zostaje rozbita.

Juan Rico Amat

Z podziwem i solidarnością dla prawnika Reynaldo Reyesa Rosasa.

Abstrakcyjna, prawno-polityczna koncepcja suwerenności jest w XXI wieku bezużytecznym reliktem. Chęć ukrycia się za tym powoduje jedynie zniechęcenie i słabe przywództwo. Są oznaką słabości i nielegalności. Jeśli przyjrzeć się przemówieniom władców, można stwierdzić, że zostały one odrzucone i nie zawierają już żadnych treści.

Mówiąc najprościej, suwerenność oznacza koncentrację władzy. Jego etymologiczne korzenie to super omnia – ponad wszystko. Zastępuje auctoritas i majestas Grecji i Rzymu. Jego „moc dowodzenia, moc absolutna, moc niepodzielna”. Jej autor, Jean Bodin, stworzył tę koncepcję w 1576 r. w Dziele o Republice Sześciu ksiąg, mając na celu skonsolidowanie absolutyzmu francuskiego i hiszpańskiego. Były to rządy Henryka III i Filipa II, którzy stawili czoła feudałom i potędze Kościoła. Bodin był jednak gorącym zwolennikiem odwiecznego prawa, któremu władca musi się podporządkować. Stanowiły one wstępne etapy kształtowania się europejskich państw narodowych.

W 1648 roku wojna dobiegła końca i podpisano Pokój Westfalski, dokument będący owocem pierwszego nowożytnego kongresu dyplomatycznego i początkiem teorii politycznej, na której zrodziły się podstawowe koncepcje. To właśnie tutaj pojawiają się myśliciele, którzy podejmując tezy praw człowieka, mówią o prawie międzynarodowym.

Locke, wraz z upadkiem Jakuba II Stuarta (1689), zapoczątkował podział władzy i utworzenie zgromadzenia parlamentarnego. W 1776 roku Rousseau wprowadził kolejny element – ​​„wolę powszechną” – i zaczął mówić o „suwerenności ludu”. To śmiałe i arbitralne ćwiczenie osiągnęło punkt kulminacyjny w Prusach, kiedy Fryderyk II napisał w 1739 roku swojego Antymachiavellego i, za radą Voltaire'a, położył podwaliny pod to, co w XIX wieku nazwano „rządami prawa”.

Hermann Heller, wybitny teoretyk polityki, napisał obszerny tekst na temat ewolucji tego terminu. Interpretując ją, możemy dostrzec jej ewolucję i jej elementy:

1. Potrzeba istnienia siły uznawanej za najwyższą, która mogłaby zorganizować społeczeństwo i ukształtować państwo.

2. Ograniczenie jego uprawnień, aby mógł osiągnąć swój ostateczny cel: dobro wspólne.

3. Wsparcie legalności uzyskane poprzez przestrzeganie legalności.

4. Wraz z powstaniem Ligi Narodów (1919) prawo to zostało powiązane z prawem innych państw.

5. Uzasadnienie uzyskuje się poprzez udział obywateli.

W Meksyku słowo to towarzyszyło nam od samego początku naszego niezależnego życia. W XX wieku zaczęliśmy groteskowo rozmawiać o suwerenności energetycznej i żywnościowej. Mylili to z samowystarczalnością i autarkią. Dziś prezydent Claudia Sheinbaum posługuje się nim bez żadnych ograniczeń i popada w przerażające niekonsekwencje, nie rozumiejąc, że największe zagrożenie dla wspomnianej suwerenności nie pochodzi z zewnątrz, ale z wewnątrz, coraz bardziej podważając jej własną hierarchię.

O ile pamiętam, nigdy wcześniej władza wykonawcza rządu federalnego nie była tak słaba w ciągu zaledwie pięciu miesięcy urzędowania. Największym niebezpieczeństwem jest anarchia i rozkład społeczny. Nie ma ani jednego frontu, który nie byłby kwestionowany. Ignorując ten poważny kryzys, ukryty pod płaszczykiem nikczemnej uległości urzędników i szkodliwym wpływem poprzednika, widać wyraźne oznaki pogorszenia się stabilności politycznej i skuteczności rządów.

Istnieje pilna potrzeba uznania naszej rzeczywistości, aby móc podjąć się roli i zadań odpowiadających Prezydentowi Republiki. Czyli należy przestrzegać obywatelskiego nakazu. Dalsze przechwalanie się sztucznym poparciem społecznym i wprowadzanie bezużytecznych i szkodliwych zmian to postawa samobójcza, za którą wszyscy będziemy płacić konsekwencje.