Sara Jane Moore, tajemnicza kobieta, która próbowała zabić prezydenta USA i tragedia bohatera, który zapobiegł zamachowi.

Było około godziny 15:30 w poniedziałek , 22 września 1975 roku, kiedy prezydent Stanów Zjednoczonych Gerald Ford opuszczał hotel St. Francis w San Francisco w Kalifornii po przemówieniu wygłoszonym na konwencji pracowników i przedsiębiorców.

Wielu ludzi przyszło zobaczyć prezydenta, który zastąpił Richarda Nixona po aferze Watergate, spotkać się z nim i zaoferować mu swoje wsparcie. Obserwowali jego ruchy z chodnika po drugiej stronie ulicy, naprzeciwko hotelu. Gdy republikański polityk miał właśnie wsiąść do swojej limuzyny, rozległ się strzał, alarmując wszystkich. Zaraz potem rozległa się kolejna eksplozja. Ktoś próbował zabić Forda .

Wśród tłumu zgromadzonego, by wiwatować na cześć 38. prezydenta USA, znajdowała się 45-letnia kobieta, księgowa i gospodyni domowa, która miała w torebce rewolwer kalibru .38 . Sara Jane Moore , bo tak nazywano tę kobietę, wyciągnęła broń z torebki, gdy tylko zobaczyła prezydenta i strzeliła mu w głowę. Późniejsze badania kryminalistyczne wykazały, że strzał padł z odległości około 12 metrów od ofiary, a kula przeleciała blisko prezydenta i trafiła w drzwi hotelu.

W atmosferze panującej paniki Moore miała właśnie oddać drugi strzał, gdy na scenie pojawiła się kolejna postać. Oliver Sipple , były żołnierz piechoty morskiej Stanów Zjednoczonych , weteran wojny w Wietnamie , po rozpoznaniu zabójczyni rzucił się na nią i odbił jej rękę, unikając śmiercionośnego uderzenia drugiej kuli, która trafiła kolejnego przechodnia – wiele kronik wskazuje, że był to taksówkarz – nie powodując przy tym większych obrażeń.

Nic już nie było takie samo dla Moore'a i Sipple'a po tym pamiętnym dniu, 50 lat temu. Złoczyńca i bohater wydarzeń z 22 września ponieśli konsekwencje swoich czynów. Podczas gdy pierwszy z nich poniósł pełną karę, drugi nie mógł zapobiec temu, by jego czyn przyniósł mu jedynie hańbę.

Tymczasem Gerald Ford został prezydentem z rekordem w liczbie ataków. Siedemnaście dni wcześniej, w tym samym feralnym dla Białego Domu wrześniu, inna kobieta, Lynette „Squeaky” Fromme, próbowała go zabić w Sacramento. Młoda kobieta, wyznawczyni sekty Charlesa Mansona, również poniosła porażkę.

„Nigdy nie uzyskałem od niej satysfakcjonującej odpowiedzi, dlaczego to zrobiła” – powiedział James Hewitt , obrońca Sary Jane Moore w sprawie o próbę zamachu na prezydenta Forda , w wywiadzie dla NBC. Motywy, którymi kierowała się kobieta, dokonując zamachu na swoje życie, nigdy nie były do ​​końca jasne. Nawet dla niej samej.

Sara Jane urodziła się w 1930 roku w Charleston w Zachodniej Wirginii. Jako młoda kobieta rozważała możliwość zostania aktorką, ale ostatecznie poświęciła się studiom księgowości. Jeśli chodzi o jej życie uczuciowe przed atakiem, była pięciokrotnie zamężna i rozwiedziona, a także miała czworo dzieci.

Według różnych rekonstrukcji życia Moore'a, w jego życiu nastąpił zwrot polityczny w 1974 roku. Stało się to, gdy grupa lewicowych ekstremistów znanych jako Symbionese Liberation Army (SLA) porwała w Berkeley Patty Hearst, wnuczkę amerykańskiego magnata medialnego Williama Randolpha Hearsta .

Od tego czasu kobieta zgłosiła się na ochotnika, by pomagać rodzinie Hearstów . Dołączyła do fundacji utworzonej przez krewnych Patty na prośbę porywaczy, by pomagać ubogim w Kalifornii. W tej roli Moore zaczęła nawiązywać kontakty z najbardziej radykalnymi grupami społecznymi, a nawet zainteresowała się ideologią SLA.

Ale z tą postacią nic nie jest takie, jakie się wydaje. Choć obracała się w kręgach ekstremistów i zdawała się podzielać ich idee, angażując się jednocześnie w ich działania, pracowała jako informatorka FBI. Innymi słowy, działała jak swego rodzaju podwójny agent.

To była gra dwutorowa, ale wszystko wskazuje na to, że kobieta przeniosła swoją lojalność na stronę szpiegowanych grup. Według filmu dokumentalnego „Suburban Fury” , w którym sama Moore opowiada o swoim życiu, przyznała się jednej z grup ekstremistycznych, do których zinfiltrowała, że ​​jest kapusiem. „Jestem świnią” – miała powiedzieć swoim kolegom.

Tymczasem FBI podobno straciło zaufanie do swojej informatorki i na kilka miesięcy przed atakiem zerwało z nią kontakt. Kobieta nabrała przekonania, że ​​agenci federalni już ją wykluczyli i chcieli jej śmierci.

Tak więc 22 września 1975 roku Moore przybyła na miejsce, po drugiej stronie ulicy od hotelu St. Francis, aby dokonać egzekucji prezydenta Stanów Zjednoczonych, być może kierując się skrajnymi poglądami swoich przyjaciół.

Kula kalibru .38 wystrzelona przez kobietę przeleciała 12 centymetrów od głowy Forda, a jego ludzie natychmiast wepchnęli go do opancerzonej limuzyny.

Po bohaterskiej akcji Sipple'a , która zneutralizowała drugi strzał zabójcy, Moore został złapany i aresztowany. Jak w każdym zeznaniu, kobieta skarżyła się: „ Gdybym miała przy sobie kaliber .44, nie uciekłby”.

Z raportów wynika, że ​​zaledwie dzień przed atakiem policja skonfiskowała kobiecie rewolwer tego kalibru wraz z dużą ilością amunicji. Mimo to nie aresztowano jej, a ona sama zdobyła nabój kalibru .38, którym przeprowadziła nieudany atak.

Moore został postawiony przed sądem za usiłowanie zabójstwa Forda . Podczas rozprawy prokurator okręgowy Samuel Conti , powtarzając zeznania oskarżonego, zauważył, że przeszkodą w zabiciu Forda była broń. „Jedynym powodem, dla którego prezydent nie zginął, nie była twoja wina, ale niesprawna broń” – powiedział prokurator. „Twój cel był idealny . Broń lekko skręciła w prawo. Gdyby to była właściwa broń, zabiłbyś prezydenta”.

W swoim zeznaniu przed sądem Moore zadał sobie pytanie i odpowiedział: „Czy żałuję, że próbowałem? I tak, i nie. Tak, ponieważ nie osiągnąłem wiele więcej poza zrujnowaniem reszty swojego życia. I nie, nie żałuję, że próbowałem, ponieważ w tamtym momencie wydawało mi się to odpowiednim wyrazem mojego gniewu”.

Wbrew radom swoich prawników, kobieta przyznała się do winy i w 1976 roku została skazana na dożywocie. Chociaż udało jej się uciec z więzienia w 1977 roku, została natychmiast złapana i odwieziona z powrotem do celi.

Po odsiedzeniu około 30 lat wyroku, z czego większość w Federalnym Zakładzie Karnym w Dublinie w Kalifornii, Sara Jane Moore została zwolniona. Miała 77 lat. Było to w 2007 roku. Były prezydent Ford zmarł tymczasem krótko przedtem: 26 grudnia 2006 roku, w wieku 93 lat.

Moore przez lata kontynuowała omawianie przyczyn ataku. Nie zawsze jednak dawała jasny sygnał. Posunęła się nawet do stwierdzenia, że ​​próba zamachu była „protestem przeciwko systemowi” lub że gdyby atak się powiódł, „mógłby wywołać rewolucję w kraju”, czego właśnie pragnęła – w kraju, „który potrzebował zmiany”.

Jednak w oświadczeniu dla amerykańskiej stacji telewizyjnej KGO-TV w 2006 roku zabójczyni po raz pierwszy okazała skruchę. Zapytana ponownie, czy żałuje próby zabicia prezydenta, odpowiedziała: „Bardzo się cieszę, że mi się nie udało. Teraz wiem, że popełniłam błąd”.

Moore ma obecnie 95 lat. Jej ostatni publiczny występ miał miejsce w zeszłym roku, kiedy rozmawiała z Channel 5 w Nashville o zamachu na Donalda Trumpa, kandydata na prezydenta. Zapytano Moore, co by się stało, gdyby zabiła kogoś tego dnia: „Myślałabym, że odniosłam sukces i kontynuowałabym swoją działalność. Kontynuowałabym swój plan ucieczki. Ludzie nie zwracają uwagi na kobiety” – powiedziała Moore , która najwyraźniej nie odczuwała najmniejszego żalu z powodu zamachu.

Trzy dekady w więzieniu – tak Moore odsiedział karę za próbę pozbawienia życia prezydenta 220 milionów Amerykanów. W tamtym epizodzie z 1975 roku była jeszcze inna postać, która ostatecznie popadła w niełaskę, ale nie popełniła przestępstwa – wręcz przeciwnie.

Oto Oliver Sipple , człowiek, który zapobiegł celności i śmierci drugiego strzału Moore'a . Urodzony i wychowany w Detroit w stanie Michigan, w tym samym stanie, z którego pochodził Ford , ten człowiek, odznaczony żołnierz piechoty morskiej i emerytowany z powodu ran odniesionych w Wietnamie , znalazł się tego dnia we właściwym miejscu o właściwym czasie, aby odeprzeć atak przestępcy.

Równie szybko, jak Moore został aresztowany, nazwisko Sipple'a zaczęło rozprzestrzeniać się po całym kraju, wraz z przymiotnikiem „bohater ”. „Jestem trochę tchórzem. Nie wiem, dlaczego to zrobiłem. Nie jestem bohaterem ani nikim” – powiedział były żołnierz piechoty morskiej prasie po opuszczeniu komisariatu policji po ataku. Jednak próba umniejszenia swojego wyczynu nie powiodła się: z dnia na dzień stał się amerykańskim idolem.

Nagła sława okazała się jednak również nieszczęściem dla tego dzielnego żołnierza. Pochodzący z bardzo konserwatywnej rodziny z Detroit, Sipple po powrocie z Wietnamu osiedlił się w liberalnym San Francisco, aby móc bez problemów żyć ze swoją orientacją seksualną, integrując się z lokalną społecznością LGBT . Całe jego grono znajomych wiedziało, że Billy , jak go nazywali, jest homoseksualistą , i nie starał się tego ukrywać. Jednak duża ekspozycja, która wiązała się z jego sławą, ostatecznie mu zaszkodziła.

Herb Caen , dziennikarz „San Francisco Chronicle”, doniósł w artykule opublikowanym dwa dni po ataku, że Sipple był członkiem społeczności gejowskiej San Francisco. Artykuł ten został opublikowany za zgodą Harveya Milka, aktywisty LGBT i pierwszego polityka otwarcie przyznającego się do homoseksualizmu wybranego na urząd publiczny.

On, który był również przyjacielem Sipple'a , chciał wykorzystać wyczyn byłego żołnierza piechoty morskiej dla dobra społeczności gejowskiej, w czasach, gdy uprzedzenia były znacznie większe niż dzisiaj. „Po raz pierwszy możemy pokazać, że homoseksualiści robią bohaterskie rzeczy, a nie tylko te bzdury o molestowaniu dzieci i przesiadywaniu w toaletach” – powiedział Milk .

Ale kiedy wiadomość o żołnierzu, który uratował życie Fordowi, stała się wiadomością krajową, dotarła również do rodziny Sipple'a w Detroit . Tłum reporterów rzucił się do domu rodzinnego Billy'ego , próbując skontaktować się z matką lub ojcem bohatera.

Na konferencji prasowej, którą sam Sipple natychmiast zorganizował w San Francisco, zrozpaczony wpływem wiadomości o swojej orientacji seksualnej, wybawca Forda powiedział: „Bardzo mi przykro z powodu mojej rodziny. To straszne. Chcę, żebyście wiedzieli, że moja mama powiedziała mi dzisiaj, że nie mogę wychodzić z domu ani chodzić do kościoła z powodu nękania przez prasę, która dopytuje o moją orientację seksualną”.

Co więcej, jak relacjonował bohater z Wietnamu , jego matka powiedziała mu, że nigdy więcej nie chce z nim rozmawiać i rozłączyła się. Tymczasem jego ojciec kazał innemu z jego synów zapomnieć o bracie.

Tego samego dnia Sipple otrzymał list od prezydenta Forda z podziękowaniami za to, co dla niego zrobił. Młody mężczyzna, kompletnie zrozpaczony, odpowiedział prezydentowi listem z prośbą, aby porozmawiał z rodziną i spróbował przekonać ich do ponownego kontaktu. „To bardzo trudne, gdy rodzice nie chcą mieć z tobą nic wspólnego” – napisał bohater do prezydenta.

Oliver Sipple pozwał media, które opublikowały informacje o jego orientacji seksualnej, domagając się 15 milionów dolarów. Sąd jednak orzekł na korzyść mediów. Wyrok zapadł w 1984 roku, gdy życie byłego żołnierza piechoty morskiej było już w rozsypce, naznaczone smutkiem i alkoholizmem. Oprócz utraty rodziny, część społeczności LGBT w San Francisco również go odrzuciła, uważając, że wstydzi się swojej homoseksualności.

W lutym 1989 roku przyjaciel Billy'ego , zaskoczony, że przez kilka dni nie widział go w swoich zwykłych miejscach, poszedł szukać go w jego mieszkaniu. Znalazł najgorsze. Ciało byłego żołnierza leżało na krześle. Obok stała butelka whisky Jack Daniel's. Telewizor był włączony. Mężczyzna odznaczony w Wietnamie, który dzielnie uratował życie przywódcy swojego kraju, nie żył od dziewięciu dni.

Wkrótce po wiadomości o śmierci Olivera , list od byłego prezydenta Forda dotarł do rodziny wojskowego w Detroit, a kopia została wysłana do New Bell Saloon , baru w centrum San Francisco, który często odwiedzał. „Głęboko żałowałem kłopotów, jakie nastąpiły po tym incydencie” – napisał były prezydent. W wiadomości do przyjaciół zmarłego dodał: „Z wielkim smutkiem dowiedziałem się o okolicznościach jego śmierci. Pani Ford i ja składamy najszczersze kondolencje w tym smutnym czasie z powodu śmierci Pańskiego przyjaciela”.

Według