Kto może zostać prezydentem?

Podczas debaty nad inwestyturą Pedro Sánchez wybuchnął niekontrolowanym śmiechem z sali Kongresu, podsumowując: Alberto Núñez Feijoo „nie jest prezydentem, ponieważ nie chce nim być”. Dwa lata później śmiech przerodził się w grymasy, a pytanie nie brzmi, kto chce być prezydentem, ale kto może nim być. Lider PP nie ma głosów na wotum nieufności , a Sánchez wie, że jest prezydentem tylko dlatego, że przycisk wyborczy jest w jego rękach, a wszyscy, którzy głosowali na niego w wyborach przed inwestyturą, są przekonani, że jeśli go naciśnie, przegrają. Prawna i polityczna agonia, której sprawa Cerdána podda PSOE i rząd, kłóci się z pewnością ankieterów, że urny wyborcze oddają rząd prawicy.

Opór jest mottem. Były minister kataloński wspomina, że ​​8. kadencja Parlamentu trwała cztery lata i miesiąc, ponieważ trójstronni koalicjanci José Montilli wiedzieli w połowie kadencji, że przegrają i maksymalnie wycisnęli termin. Ten precedens nie wróży dobrze socjalistom. W wyborach w 2010 r. PSC rozpoczęła swoją podróż przez pustynię aż do 2021 r.

Zmiany w organie wykonawczym mające na celu pogrzebanie ery Cerdána mają na celu ożywienie zranionej partii. Do tej pory PSOE było bezpieczne przed dochodzeniem sądowym, co jest czerwoną linią dla jej członków. Jednak jeśli relacja Gwardii Cywilnej jest dokładna, dla każdego jest jasne, że „toksyczny trójkąt” rzekomo utworzony przez Cerdána, José Luisa Ábalosa i Koldo Garcíę musiał mieć niezbędną współpracę administracji, którym powierzono prace, zaczynając od Ministerstwa Transportu.

Gdy Sánchez rozgrywa swoje ostatnie karty, kataloński ruch niepodległościowy jest niezwykle ostrożny, czekając na federalny komitet PSOE i pojawienie się prezydenta. Junts czeka na nowego rozmówcę, kontynuując spotkania z José Luisem Rodríguezem Zapatero w Szwajcarii. Jego wewnętrzne organy wyraziły swoje zakłopotanie sytuacją, a zwykła cisza została wzmocniona. Na przykład w tym tygodniu na spotkaniu regionalnym Miriam Nogueras odniosła się do sprawy Cerdána tylko wtedy, gdy została zapytana przez obecnych. Post-Convergents zamierzają utrzymać swój mściwy profil , wzywając teraz do utworzenia Katalońskiej Rady Sprawiedliwości, korzystając z ustawy Bolaños. Żądanie to ma dwadzieścia lat. Francisco Caamaño i Alfredo Pérez Rubalcaba sprzeciwili się włączeniu go do Statutu Autonomii. „Nie martwcie się, zrobimy to!” nalegali w CiU. Ostatecznie zostało ono uwzględnione, ale zostało pozbawione swoich funkcji dzięki łasce orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego. Teraz Junts chce, aby Consell mianowała prezesa Sądu Najwyższego Katalonii i prezesów sądów prowincjonalnych.

Przeczytaj także Puigdemont kontra Marchena Isabel Garcia pogańska

Ze swojej strony ERC stara się zrównoważyć popyt na odnowę, prowadząc negocjacje finansowe z Ministerstwem Finansów, aby wypełnić umowy dotyczące inwestytury Salvadora Illi. Illa jest nie tylko powiernikiem Sáncheza; uczynił Katalonię bastionem wyborczym socjalistów. Jednym z pomysłodawców efektu Illi był Francisco Salazar , obecnie awansowany na zastępcę sekretarza organizacji PSOE i odpowiedzialny za analizę i działania wyborcze.

Feijóo stawia wszystko na walkę z Sanchismo; Tellado jest antidotum na każdy sojusz.

Mandaty Sáncheza i Illi są ze sobą powiązane. Bez Moncloa kataloński parlament mógłby stać się pustynią. Ta pępowina obecnie podtrzymuje transfer pociągów podmiejskich i negocjacje w sprawie specjalnego finansowania. Zależności mnożą się w rządach Basków i Nawarry, a PP wykorzystuje te siły do ​​atakowania PNV i próby wskrzeszenia sprawy wadliwych masek, aby osłabić Illę.

Supermoce , które Feijóo przyznaje Miguelowi Tellado jako sekretarzowi generalnemu PP, potwierdzają, że stoi on przed swoją ostatnią szansą. Alternatywa, która ma być centrowa, jest zagłuszana przez anty-Sanchismo nominacji. Podejście Tellado jest antidotum na wszelkie oznaki paktu z baskijskimi nacjonalistami i Junts, mimo że zgadzają się co do niektórych głosów w Kongresie. Czy Feijóo może zostać prezydentem bez tych sojuszy? To jest zakład. Dotrzyj tam, a następnie zrób cnotę z konieczności.