Demokracja znów sprzedała swoje marzenia

Usługa polityczna

Przemawiając na zebraniu partii, przewodniczący AKP i prezydent Recep Tayyip Erdoğan po raz kolejny wygłosił przemówienia na temat „demokracji”.

Erdoğan, który nieustannie wspomina słowo „demokracja” w każdych ważnych wyborach i referendum, w których byliśmy świadkami punktów krytycznych reżimu od dnia, w którym doszedł do władzy, powiedział wczoraj również: „Wraz z ogłoszeniem przez separatystyczną organizację, że postanowiła „rozwiązać się i oddać broń”, weszliśmy w nową fazę naszych wysiłków na rzecz „Turcji bez terroryzmu”. Ta faza jest fazą wzmacniania naszej jedności, wspólnoty i braterstwa. Republika Turcji pokazała przyjaciołom i wrogom, że ma zdolność rozwiązywania własnych problemów z wolą własnych obywateli. Inkluzywne stanowisko przedstawione przez jej partnera sojuszniczego, przewodniczącego MHP, pana Bahçeli, w październiku ubiegłego roku odegrało kluczową rolę w pomyślnym procesie, który doszedł do dziś”.

Za każdym razem, gdy Erdogan mówił o demokracji i otwarciu nowego rozdziału w historii, Turcja stawała się bardziej autorytarna, a kraj zmagał się z poważnymi kryzysami.

• Referendum z 2007 r.: Po procesie, który przeszedł do historii politycznej jako „kryzys 367”, Erdoğan przedstawił następujące propozycje jako podstawę swojego ostatniego wniosku o zmianę konstytucji: „wybór prezydenta przez naród, a nie przez parlament”, „skrócenie kadencji prezydenta z siedmiu do pięciu lat” i „ponowny wybór prezydenta na drugą kadencję” zostały poddane pod referendum w 2007 r. Chociaż rząd twierdził, że bardziej demokratycznym mechanizmem rządzenia będzie wybór prezydenta przez obywateli, w ten sposób położono podwaliny pod dzisiejszy, oparty na systemie partyjnym system prezydencki.

• Referendum z 2010 r.: przeszło do historii jako referendum, które położyło podwaliny pod obecny reżim. Rządząca wówczas partia fethullahistów i AKP, która twierdziła, że ​​rozliczy się z zamachem stanu z 12 września i reżimem wojskowym, twierdziła, że ​​zostanie uchwalona demokratyczna i cywilna konstytucja. Podczas gdy Fethullah Gülen powiedział: „Przekonajcie nawet tych w grobach, żeby głosowali”, grupa „niewystarczająco, ale tak”, która nazywa siebie intelektualistami, stała się podporą obecnego reżimu. Ci, którzy zorganizowali front „Nie”, podkreślali, że referendum wciągnie cały kraj w religijny faszyzm, łącząc sądy wyższe z władzą wykonawczą.

• Proces rozwiązania: Rozmowy między MİT i PKK, które rozpoczęły się w Oslo, przekształciły się w proces rozwiązania wraz z rozmowami w İmralı w 2013 r. Proces ten, który wyłonił się jako okazja do zakończenia walki zbrojnej i utorowania drogi do rozwiązania demokratycznego, został wykorzystany jako narzędzie AKP do skonsolidowania własnej władzy. Po zakończeniu procesu AKP, kierowana przez Davutoğlu, nie była w stanie zdobyć władzy samodzielnie, mimo że była pierwszą partią w wyborach 7 czerwca 2015 r. Ta porażka była punktem zwrotnym, który otworzył drzwi do mrocznego okresu, w którym setki ludzi straciły życie między 7 czerwca a 1 listopada.

• Referendum prezydenckie: Koniec partnerstwa między fethullahistami a AKP doprowadził do próby zamachu stanu 15 lipca. Rząd wykorzystał tę inicjatywę jako szansę i stworzył podwaliny dzisiejszego systemu, tworząc MHP. System rządów prezydenckich, którego Erdoğan bronił twierdzeniem, że „decyzje będą podejmowane szybko i skutecznie”, stał się katastrofą dla kraju. Po przejściu na system prezydencki w wyniku referendum z 16 kwietnia 2017 r. Turcja doświadczyła załamania w sektorze gospodarczym, socjalnym i wymiaru sprawiedliwości pod rządami prezydenta AKP Erdogana. Podczas gdy władza ustawodawcza została podporządkowana władzy wykonawczej, niezależność sądownictwa została całkowicie zniesiona. W okresie „reżimu jednego człowieka” wolność prasy została całkowicie wyeliminowana, a liczba przypadków znieważenia prezydenta została pobita. Wraz z pogarszaniem się sytuacji w parlamencie instytucje zaczęły ulegać rozpadowi.

• Dyskurs o woli narodu: Erdoğan opierał się na dyskursie o „woli narodu” w niemal wszystkich wyborach, w których brał udział do niedawna. Reżim, który przed każdymi wyborami mówił o demokracji, mianował powierników wybieranych burmistrzów, uzurpował sobie prawo do decydowania o woli ludu i więził oponentów. Rząd, który nie uzyskał zgody społeczeństwa w wyborach 31 marca, spadł na drugie miejsce. Obecnie w więzieniu przetrzymywani są: kandydat CHP na prezydenta Ekrem İmamoğlu , administratorzy samorządu miejskiego Stambułu oraz wybrani burmistrzowie.

∗∗∗

NOWY WRÓG „ORGANIZACJA PRZESTĘPCZA İMAMOGLU”

Prezydent Erdoğan na spotkaniu grupy przedstawił także plan działania reżimu. Erdoğan, który powiedział, że „era terroru, broni, przemocy i nielegalności dobiegła końca”, nawiązał do procesu i stwierdził, że „praktyki powiernicze staną się ponownie wyjątkiem”. Zaatakował Ekrema İmamoğlu, który przebywa w więzieniu, słowami: „Rozumie się, że wykonana praca przekroczyła status zorganizowanej przestępczości związanej z korupcją i wymuszeniami i osiągnęła rozmiary zagrażające bezpieczeństwu kraju”.

Reżim pałacowy, który nie zrezygnował ze swojej polityki polaryzacji, po raz kolejny zdefiniował potrzebę „wroga”, wobec którego będzie się ustawiał w bezpośredniej opozycji, aby skonsolidować politykę. Widząc İmamoğlu jako nowy problem „przetrwania”, Erdoğan przekazał, że naciski, operacje i polowania na czarownice będą kontynuowane. Ujawniono także tło wezwań Erdogana, a także przedstawicieli rządu i jego zwolenników do „rozsądnego” sprzeciwu wobec CHP i Özgür Özel w ostatnich tygodniach. Reżim, bojąc się fali sprzeciwu społecznego, jaka pojawiła się 19 marca, chce ograniczyć opozycję do wyznaczonych przez siebie granic. Bunt młodzieży, kobiet i pracowników należy poprzeć szerzej, wbrew temu, co chcą Erdoğan i reżim.