Słońca nie da się pokryć błotem

Być może zauważyliście, że ostatnio niektóre kobiety w chustach na głowach robiły sobie zdjęcia przed Anıtkabirem i mówiły: „Dziś odzyskaliśmy nasze prawa dzięki Mustafie Kemalowi” lub udostępniały filmy o podobnej treści.

Nie jest to osobiste wyrażenie wdzięczności przez kilka osób, lecz zaplanowana operacja percepcyjna przeprowadzona za pomocą jednoczesnych transmisji.

Te same kręgi ignorują niesprawiedliwości wyrządzone kobietom w chustach na głowie podczas zamachu stanu z 28 lutego, zatrzymania, tortury psychiczne i fizyczne, oszczerstwa, procesy i wyroki więzienia. Reagują chaotycznie, jakby byli prześladowani za obronę kemalizmu. Tym, co ich naprawdę niepokoi, jest istnienie muzułmanów, którzy, mimo pozorów podobnych do nich, nie przyjęli świeckości. Celem jest narzucenie idei „bądź jak ja”. Próbują usprawiedliwić swój dyskomfort związany z ideami muzułmanów, którzy nie podzielają kemalizmu i systemu świeckiego, poprzez zniekształcanie wersetów. Jednak dla muzułmanina, który prawdziwie poznał islam i w niego uwierzył, idealnym systemem jest system oparty na zasadach islamu. Islam nie ma żadnych braków ani nadwyżek; nie trzeba go wspierać ani tłumaczyć innymi ideologiami. Zwłaszcza kemalizmem, który jest diametralnie sprzeczny z wiarą islamską.

ZNACZENIE CHUSTEK NA GŁOWĘ JEST OKREŚLONE PRZEZ INTENCJĘ

Dziś znaczenie chusty na głowę jest przedmiotem debaty w zależności od intencji noszących ją osób. Dla niektórych jest ona po prostu dodatkiem, tradycją lub stylem. Dla innych symbolem wiary, tożsamości muzułmanki i oddania Bogu, innymi słowy, aktem kultu.

Zatem świat znaczeń tych, którzy noszą chustę na głowę ze względów modowych, i tych, którzy noszą ją z wiary i sprzeciwiają się okrucieństwu, uciskowi, wykluczeniu, a nawet śmierci, z pewnością nie jest taki sam. Jeśli dobrze zrozumiemy tę różnicę, to, co ktokolwiek powie, nie będzie miało już znaczenia.

Noszenie chusty przez kobietę niekoniecznie oznacza, że ​​jest muzułmanką; noszą ją również zakonnice. Podobnie, powiedzenie „Jestem muzułmanką” lub noszenie chusty nie gwarantuje, że każde wypowiedziane słowo jest prawdą. Jeśli brakuje wiedzy, wiary i zrozumienia, łatwo można popełnić błąd. Najbardziej niebezpiecznym aspektem jest wykorzystywanie chusty jako narzędzia do manipulowania opinią publiczną. Stwierdzenie, które może nie przyciągnąć uwagi, gdy wypowiada je mężczyzna, może bardziej rezonować z opinią publiczną, gdy wypowiada je kobieta w chuście. To celowa instrumentalizacja tożsamości.

PRAWDA JEST JEDYNA, NIE MOŻNA JEJ ZMIENIĆ

Bez względu na to, co mówią inni, prawda jest jedna i niezmienna.

Jedyną motywacją tego narodu, który w okresie powstawania Republiki pędził z frontu na front, ryzykując życie, by walczyć, była wiara w islam. Taki był cel naszych przodków, którzy przez wieki walczyli, by ich ziemie, rządzone według zasad islamu, nie zostały oddane w ręce niewiernych. Jednak później równowaga sił się zmieniła i jedna ręka wszystko odwróciła. System świecki, który wykluczał przykazania Boże, uciskał muzułmanów w epoce monopartii; antagonizował i karał tych, którzy bronili swojej wiary.

Muzułmanie byli uciskani, a świeckość była uświęcana praktykami takimi jak egzekucje na mocy Prawa Kapelusza, turkizowanie wezwania do modlitwy i zakaz edukacji koranicznej. Chusta na głowę i hidżab, jako symbole tożsamości, były najczęściej atakowanymi wartościami od momentu powstania Republiki. Ci, którzy narzucili, utrzymywali i wdrażali te zakazy, to nie kilka czy pięć osób, ale sama mentalność kemalistowska. Posunęli się nawet do użycia władzy państwowej do ataku na wiarę muzułmanek. Choć ta historyczna prawda jest oczywista, nikt nie powinien wprowadzać narodu w błąd, gloryfikując kemalizm.

W okresie obowiązywania zakazu noszenia chust na głowę istniała grupa społeczna, którą kemaliści uważali za „akceptowalne osoby noszące chusty na głowę”. Wierzyli, że mogą zdjąć chusty w pracy lub szkole – z wyjątkiem sytuacji, gdy było to obowiązkowe – i nadal tak żyli. Dziś definicja „akceptowalnych osób noszących chusty na głowę” przekształciła się w tych, którzy sprzeciwiają się naszemu prezydentowi.

Ci ludzie, którzy nie do końca przyjęli islam, są nawet w stanie krytykować naszego prezydenta, który kiedyś zaryzykował zamknięcie własnej partii i zezwolił na noszenie chusty na głowie we wszystkich dziedzinach, za co zapłacił wysoką cenę. Co ciekawsze, ci ludzie, którzy wysunęli się na pierwszy plan dzięki pochwałom kemalizmowi, wcale nie przejmują się zakazami nałożonymi na muzułmanów w przeszłości ani tymi, którzy je wprowadzili. Wręcz przeciwnie, zamiast okazywać wdzięczność naszemu prezydentowi, celowo wyrażają sprzeciw. Ci, którzy dążą do zniekształcenia walki i wymazania pamięci, produkują i rozpowszechniają te treści.

NOWA ERA: „AGENCI WPŁYWU W CHUSTACH NA GŁOWACH”

„Noszący chusty agenci wpływu”, którzy pojawili się w nowej erze, wyrywają wersety Koranu z kontekstu i wykorzystują je jako podstawę własnych argumentów politycznych. Z jednej strony mówią: „Nie używajcie religii jako instrumentu politycznego”, z drugiej zaś przekształcają najświętsze odniesienia religijne w materiał propagandy politycznej. Jednoczesna publikacja nagrań wideo i rozpowszechnianie dyskursów w tym samym stylu dowodzi, że nie jest to przypadek, lecz zorganizowana operacja medialna.

Walczyliśmy o prawa, którymi dziś się cieszymy, nie z tymi, którzy mówili otwarcie, ale z przywódcami, którzy wytrwali na tej drodze. Śp. Necmettin Erbakan i nasz prezydent Recep Tayyip Erdoğan bronili tych praw z cierpliwością i przekonaniem. Nikt nie ma prawa heroizować tych, którzy uzurpowali sobie nasze prawa i dopuścili się ucisku. Historia przemawia poprzez dokumenty, a nie emocje. A te dokumenty mówią dokładnie coś przeciwnego niż to, co mówią ci ludzie. Słońca nie da się umazać gliną; ci, którzy próbują ukryć prawdę, jedynie potęgują własną ciemność.

Nuray Canan Songür \ Timeturk