Ranking wszystkich filmów Spike’a Lee
W Ona mnie nienawidzi Kamera Spike'a jest jak zawsze zręczna, a jego wizjonerski talent podkręcony do granic możliwości. Ale fabuła? Wow. Po prostu… wow. Anthony Mackie jako lesbijski zapładniacz dla pieniędzy po prostu pozostawia mnie z niedosytem. Na szczęście obsada jest mocna, w tym Monica Bellucci, Woody Harrelson i Kerry Washington jako poszukująca dziecka, niedawno queerowa była Mackiego. Za każdym razem, gdy Isaiah Whitlock Jr. daje nam swój opatentowany „ sheeeeeee-it! ”, jestem tam. Nie jest jasne, jak Watergate i mafia w jakiś sposób łączą się z biznesem Mackiego związanym z rodzeniem dzieci, ale Spike dostaje szóstkę za ambicję. To zdecydowanie najbardziej prowokacyjny film reżysera, nawet jeśli nurkuje na oślep w terytorium czystego WTF. Przyjdź dla przesadzonej teatralności; zostań dla oszałamiających efektów wizualnych w każdej scenie.
Akcja w reinterpretacji thrillera Park Chan-wooka z 2003 roku w reżyserii Spike'a jest niepokojąco bogata. Sprawia, że oglądanie Josha Brolina w tym samym pokoju przez połowę filmu jest tego warte. Nie jest to jednak zła rzecz, ponieważ jego kunsztowne manewry w tej piekielnej dziurze dorównują wywrotowym poczynaniom Billa Murraya o niekończącym się poranku, niczym w Dniu Świstaka. Brolin wnosi na ekran wdzięk szlachetnego wojownika jako alkoholik i specjalista od reklamy Joe Doucett, którego niemożliwie długi pobyt w tym pokoju staje się jego idée fixe, gdy w końcu wychodzi. To absolutna przyjemność oglądać, jak trzeźwy Doucett morduje długą listę rywali w tym notorycznie słabym remake'u. Może nie dorównuje oryginałowi Chan-wooka, ale wciąż jest świetną opcją na piątkowy seans.
Reklama – czytaj dalej poniżej
Możemy się nie zgadzać z wyborami fabularnymi Spike'a w tym rozległym wojennym eposie, o ile przyznacie, że nie da się zaprzeczyć jego uderzającym obrazom. Jego wspaniałe ujęcia 92. Dywizji Piechoty, czyli żołnierzy Buffalo Soldiers, przemierzających jasne włoskie pola i wsie pod koniec II wojny światowej, są brzemienne w czystą poezję. A w scenach, w których jeden z weteranów (bystry Omar Benson Miller) wchodzi w interakcję z młodym Włochem, którego mężczyźni znaleźli w zbombardowanym budynku, unosi się ulotne poczucie nadziei (i odrobina zabawy). John Turturro i Joseph Gordon-Levitt błyszczą jako para twardo stąpających po ziemi dziennikarzy wysłanych na miejsce niewypowiedzianej zbrodni około 40 lat po wydarzeniach. Następnym razem, gdy film pojawi się na kanale AMC, koniecznie go obejrzyjcie.
Blask tego filmu jest kuszący i kultowy. Ścieżka dźwiękowa w całości oparta na Prince'ach jest zajebista, a Theresa Randle jako pracownica sekstelefonu zachwyca pospieszną, znaną wszystkim atmosferą. Desperacja to piekielnie motywująca! Kiedy więc Judy grana przez Randle nie może dostać roli po odejściu od reżysera ( Quentin Tarantino ), który każe jej się rozebrać, odpowiada na ogłoszenie dla „przyjaznych operatorów telefonicznych” i ruszamy do akcji. Scenariusz dramatopisarki Suzan-Lori Parks ożywia pełne życia kobiety pracujące w call center. A uporczywe zdjęcia Malika Hassana Sayeeda sprawiają, że cała scenografia wygląda jak neonowy Planet Fitness. Nie sposób nie docenić Isaiaha Washingtona, który wciela się w kleptomankę byłego Judy. Widzę tu wiele powodów do pokochania.
Reklama – czytaj dalej poniżej
Nie powiem, że ten zonkers musical jest arcydziełem, ale naprawdę podobały mi się pryzmatyczne kolory, akcent Norton Edition na dialekt Wietrznego Miasta i Samuel L. Jackson jako wszechwiedzący narrator w garniturze Steve'a Harveya. Co jeszcze? John Cusack jako szalony kaznodzieja mówiący wielką literą prawdę o rzezi w Chi-Raq , czyli Chicago. O tak, „bez pokoju nie ma cipki” to świetny slogan — prawdopodobnie najsprytniejsze twierdzenie antyprzemocowe od czasu prośby Chrisa Rocka, aby każda kula kosztowała 5000 dolarów za strzał. Dajcie Teyonah Parris jej rekwizyty za jej buntownicze spojrzenie, praktyczny urok i unikalny komediowy timing w jej roli Lizystraty, której odpowiedzią na rzeź jest pełny atak seksualny, co pozostawia cyngli zapalczywych chłopaków (w tym jej ukochanego Nicka Cannona) tak zamglonymi, że mogą po prostu odłożyć broń. Chyba będę musiał to obejrzeć jeszcze raz, jak tak o tym pomyślę.
Ta współczesna interpretacja klasycznego horroru Billa Gunna z 1973 roku, Ganja & Hess , jest tak żywa, tak przyjemna dla oka. Nie, nie wyważa otwartych drzwi. (Spike pozostaje wierny wizji Gunna przez większość filmu). Mimo to, świeża obsada i ostry ton sprawiają, że ten klejnot wydaje się transgresywny, niemal działający w trybie „Zagrajmy rock'n'rolla, kochanie!”. Uwielbiałam patrzeć, jak Stephen Tyrone Williams (jako Dr. Hess Green) całkowicie pożera Felicię Pearson… wzrokiem! (Zanim nastąpi cięcie w przerażającej scenie, na dodatek.) Sztywne, żywe wątki Ruth E. Carter są jak połączenie Wielkiego Gatsby'ego i United Colors of Benetton. Sprawdź oryginał, zanim to obejrzysz.
Reklama – czytaj dalej poniżej
Mogę wam tylko powiedzieć, że „Red Hook Summer” jest dziwaczny i w pewnym sensie cudowny. Kto wie, co Spike miał na myśli, kręcąc ten film o owdowiałym pastorze zmagającym się z mroczną i tajemniczą przeszłością? Ten emocjonalny dramat ma odcień „stonowanej egzotyki”, pełen słońca (i gorąca!), które zdawało się pochłaniać fasady osiedli i urokliwy kościółek, w którym przewodniczy nasz pastor. Clarke Peters olśniewa jako Da Good Bishop Enoch Rouse. Silas Jules Brown, jako Flik Royale, trzynastoletni wnuk Rouse, spisuje się znakomicie. Muzyka jest natarczywa i pikantna, idealnie zestrojona z unoszącym się w powietrzu przekonaniem o skrusze na łożu śmierci. Pojawia się Mookie (wciąż w swoim wyblakłym stroju Sala), podobnie jak Nola Darling (rozdający ulotki jako pobożny starszy kościoła). W „Red Hook Summer” coś po prostu działa.
Satyra na temat kłaniania się władzy, „Bamboozled” jest przezabawny, absurdalny, a momentami przerażająco bliski rzeczywistości. Damon Wayans gra symbolicznego dyrektora w wysokobudżetowej stacji telewizyjnej, która wyżera jego duszę. Aby uciec (od kontraktu i białego szefa, który ma wpływ na Afroamerykanów), wyparty przez niego garnitur przygotowuje „minstrel show” pełen stereotypowych postaw wobec Afroamerykanów – pomyśl o najbardziej odrażającym, wysadzanym w cebulkę reality show znanym ludzkości. Uznałem za piekielnie zabawne (i aż nazbyt typowe), że plan ucieczki obraca się przeciwko nam, gdy błazeński show naszej firmy natychmiast staje się sukcesem. Lata przed tym, jak Donald Glover próbował zaatakować symbolicznych czarnoskórych w Atlancie , ten szalony film (z wybornymi występami Jady Pinkett-Smith, Mos Defa, znanego jako Yasiin Bey, i Michaela Rapaporta) wyłożył wszystkie przysłowiowe karty na stół. Obejrzyj i śmiej się — choćby po to, żeby nie płakać.
Reklama – czytaj dalej poniżej
Dwudziesty czwarty film Spike'a jest zabawny, jazzowy i nienasycony. Żarty są nieustanne, a surowy, dźwięczny rytm pulsuje w całym tym wspaniale nakręconym thrillerze. Spike i Denzel Washington współpracują po raz piąty (i ostatni?!) i przysięgam, że nie przegapią ani jednego uderzenia. Washington żartuje i przekomarza się, jakby znów był rok 2006, a wszechobecny obiektyw Spike'a uchwytuje gamę emocji. W tej reinterpretacji ponadczasowego filmu Akiry Kurosawy z 1963 roku, High & Low , Washington gra swobodnego dyrektora muzycznego zamiast impresario obuwia, jak w eleganckim oryginale. A jego muzyczna dynastia czyni go barwnym celem bizantyjskiego fortelu okupu. Podobało mi się, jak kwaśno trzymający w napięciu był ten film, nawet jeśli pozostał wierny arcydziełu Kurosawy.
W kinach
„Summer of Sam” to po prostu świetny występ Spike'a. W swoich przejmujących przedstawieniach dziwacznej inscenizacji, w której David Berkowitz, tytułowy Syn Sama, przemierza aleje uzbrojony w pistolet kalibru .44, wykorzystuje powalające melodie, grę aktorską z klasą i nirwanę prawdziwego kryminału. Pamiętam, jak kiedyś wypożyczałem „Summer of Sam” na kasecie VHS i usłyszałem od pani za ladą: „To okropny film!”. No i to tyle. Mimo to, oglądanie Johna Leguizamo i Miry Sorvino w ich „Gorączce sobotniej nocy” to z pewnością plus. Adrian Brody, przebrany z jakiegoś powodu zaginionego perkusistę Sex Pistols, jest znakomity, podobnie jak Ben Gazzara jako podejrzany lokalny dżentelmen.
Reklama – czytaj dalej poniżej
Tylko Spike miałby czelność nakręcić film oparty na wydarzeniu ministra Louisa Farrakhana z 1995 roku, które miało charakter solidarnościowy i odbyło się w stolicy kraju, nazwanym Marszem Miliona Mężczyzn. Słusznie, niektórzy pasażerowie jadący do Waszyngtonu interesują się nie tyle kontrowersyjnym mówcą, co ogólnym przesłaniem o dumie i wspólnocie Afroamerykanów. (Richard S. Dutton, grający kierowcę autobusu z pewnymi zastrzeżeniami do Farrakhana, dzieli się przemyślaną uwagą na temat szerszej perspektywy z innym, mniej wyrozumiałym kierowcą, granym płynnie przez Richarda Beltzera). Jednak mnóstwo śmiechu i nieustające poczucie wspólnoty sprawiają, że ta podróż jest warta zachodu.
„Clockers” naprawdę zasługuje na swoje 75 procent na Rotten Tomatoes. Nie podobał mi się, kiedy oglądałem go po raz pierwszy w połowie lat 90., ale oglądając go ponownie po latach, stało się oczywiste, że to jeden z lepszych filmów Spike'a po tych wcześniejszych, następujących po sobie klasykach – brutalny dramat proceduralny z aktorstwem na poziomie 1/1. Mekhi Phifer jako diler z bliznami na całym świecie, Delroy Lindo jako aktorski duch święty w roli nikczemnego barona narkotykowego i Harvey Keitel z tarczą? Genialne. Spike w tym przypadku błyszczy autentycznością: pozbawiony miłości urok handlu z bliska jest analizowany w przejmujących, rozdzierających serce szczegółach, co – pomijając pozytywne recenzje – sprawiło, że „Clockers” nie przypadł do gustu większości widzów w momencie premiery. (Siedem lat przed premierą The Wire siódmy film Spike'a wydawał się zbyt realistyczny, zbyt wciągający). Jednak ta elastyczna opowieść o przetrwaniu zestarzała się wyjątkowo dobrze.
Reklama – czytaj dalej poniżej
Pierwszą rzeczą, która rzuca się w oczy w tym delikatnym, o dojrzewającym klejnocie, jest jego ciepło i wrażliwość. Nie będzie przesadą stwierdzenie, że „Crooklyn” to najłagodniejszy film Spike’a. Nic dziwnego, skoro jego siostra Joie Lee napisała intymny scenariusz. Zelda Harris hipnotyzuje w roli dziewięcioletniej Troy, jedynej dziewczynki wśród czwórki rodzeństwa, odnajdującej się w niekończących się rozgrywkach w stickball i jacks. Nigdy nie widziałeś jaśniejszego światła słonecznego niż to, które otula schludne bloki w otwierającym filmie montażu. I nie możesz się doczekać, co przyniesie każdy kolejny dzień wspaniałego lata z Troy, obserwując, jak gra w dziesiątki z chłopakiem po drodze albo kradnie smakołyki z bodegi na rogu. Nic nie porusza serca bardziej niż widok rodziców Troya (zabójczej Alfre Woodard i zawsze punktualnego Delroya Lindo) godzących się na chwilę przy kolacji przy świecach, wywołanej niezapłaconym rachunkiem, podczas gdy ich córka rozkoszuje się magicznymi chwilami przed dorastaniem. Crooklyn jest naprawdę jeden z niedocenianych triumfów Spike’a.
Chłopaku, co za oszałamiający! Dramat Spike'a po 11 września, wydany, gdy kraj wciąż podnosił się po katastrofie, wydaje się wielki, elegijny i tytaniczny. Nigdy nie możesz do końca wyrzucić z głowy obrazów tych złowrogich niebieskich belek w Ground Zero, gdy Edward Norton jako Monty, uroczy diler heroiny, wymyka się uściskowi rosyjskiej mafii. Najwyższej klasy obsada — Anna Paquin, Phillip Seymour Hoffman, Rosario Dawson itp. — żarliwy komentarz (jest ostry montaż przypominający pranie, à la kłótnia Mookiego i Pino w Rób, co należy ) i zapalające obrazy sprawiają, że jest to prawdziwy triumf, który warto oglądać raz po raz.
Reklama – czytaj dalej poniżej
Tak właśnie powinien być kręcony film wojenny! Ultraprecyzyjny obiektyw Spike'a uchwyca każdą szczelinę zbombardowanego terenu – bujną dżunglę, rozpalające piasek moździerze i serdeczną więź niezwykłego oddziału żołnierzy. Chadwick Boseman olśniewa w swojej ostatniej roli ukochanego dowódcy oddziału. A przepełniony zespołem stresu pourazowego niepokój Delroya Lindo jest tak namacalny, że aż doprowadza do szału. Co to za film Spike'a Lee bez chwytającej za serce ścieżki dźwiękowej? Bez żartów, byłem niemal zachwycony ognistymi orkiestrowymi ozdobnikami Terrance'a Blancharda, które przywołują frenetyczną powagę brutalnej akcji, którą widzisz na ekranie. To stawiałoby go w szranki z każdym klasykiem wojennym.
Koszykówka i Spike Lee tworzą po prostu wspaniały mecz. A reżyser, zafascynowany Knicksami, absolutnie trafia w dziesiątkę z tą fantastyczną trzecią współpracą z Denzelem Washingtonem. Widok Raya Allena manewrującego na boisku z Washingtonem, który gra jego wybuchowego ojca, byłego streetballera, jest z pewnością angażujący i pobudzający: od razu podzielasz ich koszykarskie marzenia, nawet gdy wyczuwasz kłopoty tuż za rogiem. Allen, wówczas zawodnik Milwaukee Bucks, wnosi do roli praktykę i wigor (jako zorientowany na NBA Jesus Shuttlerworth), prezentując swój płaski temperament w konfrontacji z rozbrykanym, przypominającym Joe Jacksona, Washingtonem. Rosario Dawson lśni jako Lala Bonilla, chciwa przygoda Jesusa, a jego jedyna w życiu okazja, by uratować ojca przed beznadziejnym losem, budzi satysfakcjonujący nastrój. Zawsze jestem chętny na ten film.
Reklama – czytaj dalej poniżej
To prawdopodobnie najfajniejszy film na liście i zdecydowanie jeden z najbardziej niedocenionych filmów Spike'a. Warto go jednak obejrzeć, ponieważ pod pewnymi względami to kwintesencja filmu Spike'a Lee Joint: muzyka zza kadru, nowatorskie ujęcia kamery i idealnie wymierzony diss Kenny'ego G. „Mo' Better Blues” to jego pierwszy duet z Denzelem Washingtonem, który daje przejmujący występ jako zakochany lider zespołu, zmagający się z klasycznym dylematem sztuki i handlu. Barwne winiety oddają napiętą, elektryzującą energię słynnego jazzowego miejsca. A zdecydowane kostiumy Ruth E. Carter – nikt nie nosi jaskrawej karmazynowości lepiej niż Cynda Williams – czynią ten film rozkoszną ucztą dla oczu.
Nic dziwnego, że Spike zdobył Oscara za ten komediodramat. Zwariowany scenariusz BlacKkKlansmana jest inteligentny i przenikliwy, zaciera rzeczywistość od fikcji, niczym genialna rola Chappelle'a. Ron Stallworth, grany przez utalentowanego pierworodnego Denzela, Johna Davida Washingtona, płonie na ekranie jako afroamerykański agent, który trafia do Ku Klux Klanu w Kolorado. To połączenie „tego gówna nawet nie da się wymyślić” i „zabawne, bo to prawda” w tej politycznie przenikliwej komedii opartej na prawdziwych wydarzeniach. Tak bardzo chichotałem na BlacKkKlansmanie , że po chwili musiałem wyciszyć emocje, by zrozumieć intensywność i grozę niektórych wyświetlanych obrazów: płonący, otoczony przez KKK krzyż na podwórku Stallwortha z bronią w ręku, kontrastujący z irytującym nagraniem grzmiących bigotów z pochodniami tiki na wiecu Unite the Right w 2017 roku. To zbyt monumentalne jak na zwykły blurb. Tylko to zobaczcie, na litość boską.
Reklama – czytaj dalej poniżej
Ten żrący thriller oglądam o każdej porze tygodnia. Wybitna rola Denzela Washingtona, wartka, trzymająca w napięciu fabuła i kilka elektryzujących tekstów, które trzymają nas w napięciu – czego chcieć więcej! Nie sposób nie patrzeć z podziwem, gdy ostry Steadicam Spike'a rzuca światło na rabusiów w tym arcydziele o napadzie na bank. Sprytna teatralność Washingtona jako negocjatora w sprawie zakładników wystarczy, by przekonać widza. Ale jest też odurzający wątek poboczny z gadżetami z tyłu sejfu, skradzionymi z nazistowskich Niemiec! Clive Owen, Willem Defoe, Jodie Foster i Chiwetel Ejiofor – wszyscy w tej sensacji. A nawiązania do klasycznego filmu z 1975 roku „Psie popołudnie” są mile widziane w śmiałych, nowojorskich anegdotach bohaterów. To bez wątpienia jeden z lepszych filmów na liście.
Spike Lee mógł przewidzieć ten artykuł po napisaniu tego magicznego dramatu. Ale w jego szczerych przedstawieniach czarnoskórego ojca rodziny z Harlemu zdradzającego żonę z włosko-amerykańską kobietą z segregowanych dzikich ostępów Bensonhurst na Brooklynie widać prawdziwy kunszt. W napisach początkowych pojawia się dedykacja dla Yusufa Hawkinsa, czarnoskórego młodzieńca, który został zabity w 1989 roku przez grupę wściekłych białych w tej części miasta, więc, naturalnie, aktualne żale w tym filmie są tak gęste jak Sunday Times . Jest Wesley Snipes, którego cała szafa zostaje wyrzucona przez okno, gdy jego żona dowiaduje się o wykroczeniu; tymczasem Spike dostarcza cały rozdzierający serce wątek poboczny o spustoszeniach spowodowanych przez crack. Mimo to, interakcja Snipesa — zarówno pilna, jak i kusząca — z jego nową dziewczyną (ognistą Annabellą Sciorrą) jest wzniosła.
Reklama – czytaj dalej poniżej
esquire
