Enerji güçtür ve Avrupa şu anda bundan vazgeçiyor.

Enerjide öz yeterlilik romantik bir fikir değil, teknolojik ve siyasal egemenliğin temel taşıdır.

Çin hidrojen sektörünü hızla geliştirirken ve Başkan Trump yönetimindeki ABD sübvansiyon programlarının büyük bir kısmını iptal ederken, AB'deki hidrojen endüstrisi şu anda belirsizlik içinde. ABD'nin yeşil teknolojilerden çekilmesi aslında Avrupa için tarihi bir fırsat sunuyor. Ancak kıta, kararlı bir şekilde yatırım yapmak yerine, parçalanmış ihaleler, yetki anlaşmazlıkları ve siyasi vaatlerle bir kez daha çıkmaza giriyor.

Çünkü enerjiyi kim kontrol ederse, teknolojiyi de o kontrol eder. Enerji bağımsızlığı olmadan teknolojik liderlik mümkün olamaz. Özellikle de yapay zeka veri merkezlerinin muazzam enerji talepleri olduğu bir dönemde. Avrupa, enerji ithal etmeye devam ederse küresel bir endüstri oluşturamaz. Birçok strateji hâlâ Kuzey Afrika veya Orta Doğu'dan hidrojen ithalatına dayanıyor; bu da Avrupa'nın endüstriyel geleceğini bir kez daha yabancıların eline bırakan jeopolitik bir risk.

Gelişmekte olan ülkelerden gelen ucuz enerjiye bağımlılık, kıtayı daha önce de bir tuzağa sürüklemişti: önce gazla, sonra nadir toprak elementleriyle ve şimdi de aynı kader hidrojenle tehdit ediyor. Enerjide öz yeterlilik romantik bir kavram değil, teknolojik ve siyasi egemenliğin temel taşıdır.

Çin bu dersi çoktan öğrendi. Elektrolizden depolamaya ve endüstriyel uygulamalara kadar eksiksiz bir değer zinciri oluşturuyorlar. Devlet, üretime finansal destek sağlamanın yanı sıra, şirketleri hidrojen teknolojilerini mevcut yapılara entegre etmeye de zorluyor. Bu, Avrupa'nın ancak tutarlı bir sanayi politikasıyla karşı koyabileceği bir endüstriyel dinamik yaratıyor. Çin'de hidrojen kilit bir teknoloji olarak kabul edilirken, Avrupa'da bir iklim önlemi olarak görülüyor. İşte temel fark bu.

Avrupa'da bir başarı öyküsünün temelleri çoktan atılmış durumda. Özellikle startup'lar, şirketlerin tereddüt ettiği noktalarda inovasyonu yönlendiriyor . Bunun en iyi örneklerinden biri Almanya'dan Enapter . Şirket, modüler AEM elektrolizörleriyle, ister fabrikalar, ister mahalleler veya mikro şebekeler olsun, yeşil hidrojen üretiminin merkezi olmayan ve uygun maliyetli bir şekilde nasıl uygulanabileceğini gösterdi.

Enapter halihazırda dünya çapında ihracat yaparken, ülke içindeki politikacılar hala sübvansiyon oranlarını tartışıyor. Bu girişim, teknolojik liderliğin sübvansiyonlardan değil, cesaretten, hızdan ve endüstriyel uygulamaya net bir odaklanmadan geldiğini kanıtlıyor.

Genç şirketler için hidrojen, şu anda milenyumun başında internetin olduğu şey: tüm endüstriler için yeni bir işletim sistemi. Bugün depolama teknolojisine, kontrol yazılımlarına veya altyapı platformlarına yatırım yapanlar, bir sonraki sanayi devriminin temellerini atıyor. AB, daha hızlı onaylar, vergi teşvikleri, açık veri alanları ve tek tip standartlar aracılığıyla bu öncülerin önünü açmalıdır.

Avrupa'nın nihayet bir sanayi politikasına dönüşecek bir enerji politikasına ihtiyacı var. Teknolojik liderliğin istişarelerden değil, fabrikalardan, ağlardan ve sermayeden kaynaklandığını kabul eden bir politika. Avrupa ithalata bağımlı kaldığı sürece bağımlı kalacaktır ve bağımlılık her zaman kendi geleceğini şekillendirme gücünden vazgeçmek anlamına gelir. Enerji akışları üzerindeki kontrol, inovasyonun ön koşuludur. Yalnızca enerji üretenler teknoloji ihraç edebilir.

Hidrojen, yalnızca bir enerji taşıyıcısından çok daha fazlasıdır. Avrupa'nın hâlâ teknolojik liderlik rolünü üstlenip üstlenemeyeceğinin turnusol kağıdıdır. Sadece tepki verenler müşteri olarak kalacaktır. Geleceği şekillendirenler ise piyasalara hükmedebilir. Enapter gibi mühendislik uzmanlığına, sermayeye ve siyasi omurgaya sahip şirketlerle Avrupa, gerçekten de küresel bir hidrojen santrali haline gelebilir. Ancak ancak enerji bağımsızlığının inovasyonun yeni para birimi olduğunu ve bir strateji raporundaki sıradan bir dipnot olmadığını nihayet anlarsa.