Eylül diyor ki: Ergenliğin rahatsız edici uçurumu (***)

Oyuncu Ariane Labed, yıllardır varoluş sebebi huzursuzluk olan bir sinemaya, Lanthimos ve çevresine kendi imajını ve biraz rahatsız edici tavırlarını ödünç veriyor. Huzursuzluk, rahatsızlık yaratmanın yanı sıra berraklığa da yol açan çelişkili bir duygudur (ve uygun olduğu yerde dünyada olma biçimidir). Diyelim ki kurtarıyor ve kınıyor, aynı ölçüde göz kamaştıran (hatta kör eden) bir güçle aydınlatıyor. Dolayısıyla Athina Rachel Tsangari'nin Attenberg filminin başkahramanının , özünde paradoksal, istikrarsız, bulanık, düzensiz ve hatta rahatsız edici bir filmle yönetmenliğe adım atması mantıklıdır . Onu istediğiniz şeyle suçlayabilirsiniz ama asla tutarsızlıkla değil.

Temmuz ve Eylül adlı iki kız kardeşin hikayesi anlatılıyor. İki genç, annesi sanatçı olan ve hiçbir zaman tam olarak açıklanamayan, muhtemelen tedavisi olmayan gizemli bir yaraya sahip anneleriyle birlikte yaşamaktadır. Üçü de, kendilerine özgü bir şekilde, onları neredeyse düşmanca görünen bir dünyadan izole eden kendi evrenlerini kurmuşlardır. Kardeşlerden biri dışa dönük, kararlı ve şüpheci bir enerjiyle abla gibi davranıyor. Diğeri ise içine kapanık, sessiz ve en azından ayrılmaz oyun arkadaşının egemenlik arzusu kadar enerjik görünen bir boyun eğme arzusuyla kendisine egemen olunmasına izin veriyor. Ve ayrıca çok şüpheli. Filmin adını da veren en sevdikleri eğlencelerden biri, birinin diğerine istediğini yaptırmaya çalışmasıdır. Ve böylece ilk cinsel dürtü her şeyi süpürüp götürene kadar devam eder. Genellikle böyle olur. Daisy Johnson'ın Sisters adlı romanından esinlenen film, boğucu olduğu kadar güçlü bir iklimde kötü bir rüya gibi perdede dolaşıyor. Gerçekten rahatsız edici.

Yine sevilen Yunan sinemasının kuralı olduğu üzere, filmin ana fikri sözlüklerdeki, haritalardaki ve hayatın kendisindeki sözcükleri yeniden düzenlemektir. Bu, şeylerin ve duyguların anlamlarının her zaman yerinden edilmiş göründüğü bir evren inşa etmeye adanmış bir sinemadır. Karakterler çevrelerine karşı son derece bilinçli tepkiler veriyorlar. Yaptığı hiçbir hareket rutinin ürünü değil. Hiçbir şey verilmiyor. Ne kadar saçma ve acımasız görünürse görünsün, olup biten her şey sapkın ama reddedilemez bir ritüele uymaktadır. Amaç, gündelik hayatta anlamdan yoksun olan her şeyin en mahrem çelişkilerini açığa vurarak ona anlam (ya da saçmalık) sağlamaktır. Ya da fark edilmiyor. Ve benzeri.

Eylül, ilk yarısı boyunca kendisinin ve her bir şüphesinin farkına varana kadar büyüdüğünü söylüyor . Ergenlik dönemi, deyimlerden ve klişelerden uzak, bakir ve vahşi bir alan, vahşi ve evcilleştirilmemiş olarak tasvir ediliyor. Keşfedilecek her şey. Labed, sinemanın (yani Yunanistan dışındaki sinemanın) aşırı kullandığı ergenlik ritüellerine boyun eğmeyi reddeden bir yönetmen olduğunu kanıtlıyor. Onunki cepheden, açılı ve her şeyden önce özgür bir bakıştır. Ve neden olmasın, öfkeli bir feminist. Filmin ikinci bölümde gereksiz olduğu kadar etkili, hatta abartılı derecede çocuksu bir sonla hem bizi hem de kendisini şaşırtması üzücü. Şunu da söyleyelim ki, Labed kadar deneyimli bir yönetmen bile ilk filminde her şeyi, hatta kaybolmuş yolları bile denemekten kendini alamaz. Rahatsız edici.

--

Yönetmen : Ariane Labed. Oyuncular : Mia Tharia, Pascale Kann, Rakhee Thakrar, Amelia Valentina Pankhania, Amelia Valentina Pankhania, Sienna Rose Velikova, Niamh Moriarty. Süre : 100 dakika. Uyruğu : Birleşik Krallık.