Sabrina Carpenter, coşkulu pop şarkılarıyla dolu albümünde erkek stereotiplerini hicvediyor.

Sabrina Carpenter'ın sert ve küstah tarzı, bu Cuma günü yayınlanan Amerikalı şarkıcının yeni albümü "Man's Best Friend "in kapağıyla ilgili olayda açıkça görülüyor. Fotoğrafta Carpenter (26, Pensilvanya), yüzü görünmeyen takım elbiseli bir adamın bacaklarının önünde diz çökmüş, eliyle şarkıcının sarı saçlarını kavramış halde görülüyor. Ancak fotoğrafın sırrı, neşeli ve meydan okuyan bakışlarında, ağzı yarı açıkken yatıyor. Sabrina burada şunu söylüyor: "Ne düşündüğünüzü biliyorum, sorunum ne?" Birkaç ay önce yayınlanan kapak, elbette, istediği gibi tartışmalara yol açtı. Birçok kişi onu kadınları aşağılamakla suçladı; diğerleri ise kadın düşmanlığına bir eleştiri olduğunu iddia ederek onu savundu. Peki ya tepkisi? Birkaç gün önce, daha yumuşak bir görselle plak için alternatif bir kapak tanıttı ve "İşte Tanrı'nın onayladığı başka bir kapak." dedi. Yüce.

Carpenter, Manchild'i geçti Geçtiğimiz Haziran ayında piyasaya sürülen ve içeriğin geri kalanını bugüne kadar gizli tutan sanatçı, albümün ön izlemesini medyaya önceden yayınlayarak bir inceleme bile yayınlamadı. Albümü, yayınlanmasından birkaç saat önce Los Angeles'taki Hollywood Forever Mezarlığı'nda düzenlenen bir Spotify etkinliğinde tanıttı.

Yedinci albümü Man's Best Friend, sanatçıyı "Espresso" ve "Please Please Please" gibi cızırtılı pop şarkılarıyla küresel bir yıldıza dönüştüren önceki çalışması Short n' Sweet'te sergilediği cesur, kışkırtıcı, zeki ve ateşli stili pekiştiriyor. Sadece bir yıl önce yayınlanan bu çalışma, sanatçıya iki Grammy Ödülü kazandırdı ve geçen Haziran ayında Primavera Sound Barselona'da son derece olumlu eleştiriler alan bir turne yaptı. Bu yeni albümün formülü aynı, ancak tekrarlayıcı değil. " Espresso " kadar yankı uyandıran bir şarkı içermemesine rağmen, genel olarak "Man's Best Friend" daha iyi görünüyor, daha fazla çeşitliliğe sahip, müstehcen şakaları keskinleştiriyor, normatif erkek figürünü daha da hicvediyor ve Abba, Fleetwood Mac ve seksenlerin synth pop'una çok şey borçlu olan retro bir sesi geliştiriyor. Bu çabasında yapımcı Jack Antonoff'un sihirli değneği ona yardımcı oluyor ve deneyimli (33 yaşında olmasına rağmen) Amy Allen da bestelemede kendi payına düşeni alıyor.

Albüm, tıpkı plak dönemindeki albümler gibi, 12 şarkı ve 38 dakikalık bir çalışma süresiyle retro bir tema izliyor. Ses de zengin, zengin bir enstrüman yelpazesine sahip ve her zaman işlenmemiş. Davulları dinleyin, her zaman tam yerinde, ne sentetik ne de kuru, Stevie Nicks ve Lindsey Buckingham dönemindeki Fleetwood Mac kayıtlarını anımsatan bir sıcaklık yayıyor.

On parçaya "müstehcen dil" içerdikleri uyarısı yapılıyor. Albüm, bir kahkaha ve "Manchild" adlı o 80'ler pop müziğiyle açılıyor ve macera burada resmiyetten uzak bir şekilde başlıyor: "Bu kadar aptalsan nasıl bu kadar çekici olabilirsin?" Görünüşe göre Sabrina, fazlasıyla olgun olmayan bir erkek arkadaş bulmuş ve burada onu canlandırıyor. Bu yolculukta gururu incinmiş bir şekilde eve dönen tek kişi o olmayacak.

Yetmişlerin disko şarkısı Tears'da , mutlaka dans etmeniz gereken bir parçada, evde bir tamircinin olmasının ne kadar faydalı olduğunu ironik bir şekilde dile getiriyor. Ya da bir başka deyişle, kadınlara yıllarca uygulanan erkek nesneleştirmesi: "Bebeğim, sen sadece bulaşıkları yıka, ben de sana ne istersen vereyim... Şu IKEA sandalyesini birleştir, 'ah' diyorum." Albüm, Carpenter'ın mutlak bir doğallıkla araya sıkıştırdığı inlemeler ve "oooh"larla dolu. Bu, Carpenter'ın tarzının bir başka anahtarı, iddialı bir şarkı söyleme tarzı ama görünüşte zahmetsizce icra ediliyor. Birçok pop şarkıcısında yaygın olan yapmacıklığın tam tersi. My Man On Willpower'da Partnerinin aniden gelen öz kontrol takıntısı nedeniyle cinsel iştahını kaybettiğinden yakınıyor : "Öz kontrole aşık oldu ve şimdi kontrolden çıktı. / Eskiden tam anlamıyla bana takıntılıydı ve aniden odadaki en az arzulanan kız oldum." Müzikal olarak bu parça, İsveçlilerin mükemmel bir şekilde ustalaştığı yükselen nakaratla, onun Abba'ya olan ilan edilmiş tutkusunu yansıtıyor.

Albümün birkaç baladında bile, örneğin aşk bittikten sonra bir ilişki sürdürmenin anlamsızlığını anlatan "We Almost Broke Up Again Last Night "ta bile şarkıcı şakacı bir tavır takınıyor: "Bana bütün kalbini verdi, ben de ona oral seks yaptım, sonra neredeyse yine bitiyorduk." Şarkılarının çoğu , "Never Getting Laid"de olduğu gibi, erkek klişelerini esprili bir şekilde tasvir ederken konfeti patlamaları gibi hissettiriyor: "Arkadaşlarını çağır, televizyonda bir kavga izle ve biraz Miller Littes aç / 'Çünkü tüm kızlar streslidir, değil mi?" Ruha hitap eden " When Did You Get Hot? " Ünlü "açık sözlü şarkı sözlerini" hak ediyor. Ama bu her zaman, kirli bir şaka anlatan ve sonra "oops" deyip gökyüzüne gözlerini deviren kızın neşeli kışkırtmasıyla oluyor: "Bahse girerim senin ışık çubuğun Zeus'unkinden daha büyüktür. / Çirkin bir çocuktun, ama şimdi seksi bir adama dönüştün."

Go Go Juice'un "dur, dur" ritimleri bağımlılık yaratıyor. Şüphesiz en unutulabilir an, bu kadar ışıltıdan sonra fazlasıyla yavan kalan rahat bir beste olan "Don't Worry I'll Make You Worry" ile geliyor. Ancak albüm, Madonna'nın ilk dönemlerini anımsatan yüksek bir notayla, bir House Turnesi gibi bitiyor ve kapanış, Carpenter'ın albüm boyunca alay ettiği adama veda ettiği (yine) Abbavari bir "Goodbye " ile muhteşem: "İşte orada olacaksın, elinde bir buket çiçekle, kapımda duruyorsun. / Ve ben diyeceğim ki: Arrivederci, au revoir. / Fransızcam için özür dilerim ama siktir git."

Sabrina Carpenter, esprili ve ilgi çekici okumasıyla eğlenceli, zaman zaman da silahsızlandırıcı bir eser ortaya koymuş: kitle pazarı popunu onurlandıran bir eser.