Kitap yazarın evidir

Mario Praz (Roma, 1896-1982), özünde, zamanla binlerce nesne ve tüm bilgeliğini sentezleyebilen ciltlerle dolu evine karışan bir bilgin olmasına rağmen, yaşamı boyunca birçok tutkuyu harekete geçiren bir adamdı. Bir münzevi olarak son şöhreti, Burt Lancaster'ın yatılı okulda aile gruplarıyla resim koleksiyoncusu oynadığı ve Çin kutularından oluşan evreninde dış gerçeklikle hiçbir bağlantısı olmayan bir resim koleksiyoncusunu canlandırdığı Luchino Visconti'nin Confidences (1974) filminin başkahramanı için ana ilham kaynağı oldu.

Bu metafor, daha kültürlü bir çağda birçok kişinin "pasistat " olarak tanımladığı, Avrupa bilgisine kendini adamış, özellikle de Birleşik Krallık'a özel ilgi duyan zavallı Praz için de geçerliydi; 1923-1931 yılları arasında Liverpool Üniversitesi'nde ders vermiş, bu çıraklık döneminde 1935'te Sapienza'da İngiliz Dili ve Edebiyatı kürsüsünü açma onurunu kazanmıştı.

1970'lerin sonlarında, birden fazla basılı medyayla işbirliği yapmasına rağmen, okuyuculara kapsamlı bir ölümünden sonra vasiyet sunmak için en iyi metinlerinin hepsini bir araya getirme ihtiyacı hissetti. Böylece, 1980'de, La voz tras el Escena yayımlandı ve şu anda İspanya'da yayınlanıyor. İspanya, bu yüzyıl boyunca benzersiz eserini Península Pentagonal (Almuzara, 2007) olarak geri kazanmada az çok üretken oldu. Bu, yalnızca edebi olmayan, kitapların ötesindeki yaşamları, zevkleri ve gözlemleri ele alan bu makaleler, öyküler ve denemelerden oluşan derlemede de yer alan bir İspanya üzerine bir açıklamadır.

Praz, Gabriele d'Annunzio'nun bir tanrı olarak tapıldığı bir zamanda, üzerine bir tezle mezun oldu. D'Annunzio ve Gül Kokusu'nda, savaş sonrası modernitenin savaşçı şairi acımasızca gömdüğünden, onu sahneden bir antika olarak sildiğinden yakınır, tıpkı ev müzesi Roma'da mutlaka görülmesi gereken bir yer olan kahramanımızın biriktirmeyi sevdiği antikalar gibi.

Gençliğindeki ustaya hayran kalabilmişti, bu da onun tarzını katı bir şekilde takip etmek anlamına gelmiyordu; onunki çok daha akıcı, sayfalarındaki düşüncelerde yüzyıllar boyunca Avrupa'nın modernitelerini şekillendiren rahat bir yolculuğu aktaran üstün bir zihinsel düzene sahip birinin tipik özelliği, İtalyanların uzmanlıkları kadar heterodoks. Her biri, çok fazla sezgiye sahip, kendi seçimiyle bir İngiliz ve evinden uluslararası olduğu için büyülü olan o tuhaf adamın kitaplarını şekillendirdi.

The Voice Behind the Stage'in bir diğer değeri de gizemli tasarımının, Eski Dünya'nın birçok ülkesine dağıttığı incelemeleriyle bu İngiliz etiketini çürütmeye çalışması, ancak ona saygı göstermeden değil. Kaynakları ele alış biçimini ve basmakalıp olmayan benzersiz sesini anlamak için, Trieste'de Marlowe gibi "karanlık, ödeyen bir dostun bıçağı altında" öldürülen J.J. Winckelmann'ın ölümünün anlatımını takdir etmek gerekir.

Praz bizi hana yerleştirir ve aniden o anları çözerken bir suç muhabirinin canlılığına kavuşur. Güzellik restoratörünün ölümünü klinik bir şevkle anlatır ve normalliğinden, anlattığı dönemin derinliğini birkaç fırça darbesiyle özetler.

Bu, kurguyla flört eden ve karakterler ve kültüre katkıları arasında zevkle gezinen kenarı terk ettiğinde belirgindir. Romantik duyarlılığa doğru kaymayı inceleyebilir ve Napolyon yağması üzerine düşünebilir. Her konu tutkuyla ve ayrıntılara büyük bir dikkatle ele alınır, takıntılı bir entelektüelin mot juste'si .

Onu 2025'imizde okurken en çarpıcı şey, çağdaşlarının ona duyduğu küçümsemedir. Ölümünden sonra, eseri gözden geçirildi ve yavaş yavaş yeni bir boyut kazandı. Alaycılık hayranlığa dönüştü. Belki de zamanı fethedeceğini biliyordu, kıskanılacak bir yerden değil, daha çok sık ziyaret edilecek bir yerden kendini dayatıyordu.

Mario Praz Kamera Arkasındaki Ses Çeviren: Pilar González Rodríguez Siruela 592 sayfa 49 euro