Hij was te gek voor Donald Trump, maar Clint Eastwood wilde hem redden: Charlie Sheen bekent een leven vol egocentrische schandalen

Waar een normaal leven zijn gebruikelijke ups en downs kent, lijkt dat van Charlie Sheen op een rubberen bal die met enorme kracht door een trappenhuis stuitert. In onvoorspelbare banen racet hij naar het plafond en weer terug, stuitert tegen muren en botst tegen treden – maar valt nooit volledig uiteen in losse stukken. Hooguit blijven er krassen over, zodat de volgende worp kan beginnen.

Rond 2010 was Sheen de bestbetaalde televisieacteur ter wereld. Hij verdiende bijna twee miljoen dollar voor een 21 minuten durende aflevering van "Two and a Half Men". De hoofdpersoon van de sitcom heette ook Charlie, een oppervlakkige bon vivant en rokkenjager. Het enige wat hij hoefde te doen om grappig te zijn, was verbaasd kijken, knipogen en een ironische opmerking maken over zijn onzekere broer of zijn nieuwe bedgenoot. Toegegeven, de ingeblikte lachjes hielpen behoorlijk.

Vijf jaar later, toen hij allang uit de serie was ontslagen en zijn personage begraven, kondigde Sheen aan dat hij al een tijdje besmet was met hiv. Een diagnose die hem aan het begin van zijn carrière, midden jaren 80, fataal zou zijn geweest. Hoewel de infectie nog steeds ongeneeslijk is, is hij in ieder geval behandelbaar voor degenen die het zich kunnen veroorloven. "De tatoeages zijn veel erger", zegt Sheen vandaag in interviews. Terloops, achter een muur van ironie, terwijl hij al zijn avonturen bespreekt met een mix van brute eerlijkheid en berouwvolle ondeugendheid. Ja, verdorie, het was niet zo cool. Maar een beetje wel, toch?

Sheen werd op 3 september 60. Vorige week kwamen er twee mediamemorabilia uit: zijn autobiografie "The Book of Sheen", vol met scheldwoorden. En de tweedelige Netflix-documentaire "aka Charlie Sheen", een biechtstoel in een profane setting. Sheen zit aan een hoektafel in een typisch Amerikaans restaurant, met ketchup en een tube mosterd op tafel. Verbazingwekkend genoeg zien de bruine leren stoelen er nauwelijks leerachtiger uit dan Sheens jongensachtige gezicht. "Het beste aan een restaurant: er zijn geen verrassingen."

Of je alles wat Sheen de afgelopen decennia heeft gedaan, verrassend vindt, hangt ervan af hoe nauw je je hebt toegelegd op het roddelnieuws over beroemdheden. Er was een tijd dat Sheen ze allemaal in zijn eentje kon vullen. Met een onpeilbare reeks alcohol- en drugsavonturen, met callgirls en prostituees, met gewelddadige uitbarstingen en bizarre uitbarstingen van egomanie. Een leven met drie aspecten, zoals Sheen samenvat in de documentaire: "Feesten. Feesten met problemen. En dan alleen nog maar problemen."

Het begon allemaal met cannabis op jonge leeftijd, waarna cocaïne en crack de high versterkten. En natuurlijk alcohol, de ergste drug omdat die als vanzelfsprekend werd beschouwd. Sheen nam alles, dagenlang, volkomen roekeloos, met zijn eigen leven en dat van anderen. Zoals in de hit van Ballermann: "Er is maar één gas – vol gas." Maar hoe hard hij ook viel, Sheen stond weer op. Zijn jeugdvriend Sean Penn, die net als andere kompanen in de documentaire aan het woord komt, speculeert over een biologische afwijking; Sheen had allang dood moeten zijn.

De eerste keer dat hij crack gebruikte, werd hij gepijpt. "Hoe kan ik dit met – ehm – een beetje stijl vertellen?" - "Die trein is vertrokken!" roept regisseur Andrew Renzi vanaf de achtergrond. Sheen vuurt zijn anekdotes af als een tiener die er geen bal om geeft dat zijn laatste restje zelfrespect in rook opgaat. Hoe hij, dankzij zijn bonus als beroemdheid, in de cockpit van een lijnvliegtuig kon zitten en er even mee kon vliegen – zonder medeweten van de passagiers en natuurlijk terwijl hij volledig dronken was. Hoe hij 18 uur lang een bloedneus had van een cocaïnemarathon en een ijsblokje in zijn kont moest proppen om niet van uitputting in slaap te vallen.

Als een maalstroom trok Sheen mensen uit zijn omgeving mee naar beneden, de overdaad in. Zijn dealer, Marco, vertelt in de documentaire hoe hij net uit de gevangenis was vrijgelaten en de misdaad had afgezworen toen Charlie Sheen om de hoek kwam kijken. Natuurlijk grepen familie en vrienden in eerste instantie in, en op een gegeven moment werd zelfs Clint Eastwood erbij gehaald: "Jongen, je moet je leven weer op de rails krijgen."

Maar zijn leven bleef een wilde, onverwoestbare rubberen bal. Tijdens zijn derde en laatste huwelijk (met actrice Brooke Mueller) zei zijn vader simpelweg berustend: "Ik hoop dat je weet wat je doet." En in een oude opname zien we Donald Trump de ouders van de bruid adviseren hun dochter niet met deze gek te laten trouwen.

Misschien wordt iemand zo buitensporig na bijna te zijn gestorven bij de geboorte omdat de navelstreng om zijn nek was gewikkeld. De arts redde in 1965 het leven van de derde van vier kinderen, de baby Carlos Irwin Estévez, in een ziekenhuis in New York. Als blijk van dankbaarheid werd hij vereeuwigd in zijn tweede naam. De weg naar het acteren werd al vroeg uitgestippeld door hun vader, Martin Sheen, die de kinderen meenam naar de Filipijnen om "Apocalypse Now" te filmen. En door de rivaliteit met hun broer, Emilio Estévez, die, in tegenstelling tot de andere twee, zijn Latijns-Amerikaanse geboortenaam behield.

Sheens Hollywoodcarrière zat hem niet in het bloed; in 1983, in een tienerrol in "Grizzly 2", zat hij rond een kampvuur naast George Clooney en Laura Dern voordat de beer kwam. Maar de trashy film kwam pas in 2020 uit na enorme productieproblemen. Voor zijn zes minuten durende film gaf Sheen de hoofdrol op in "The Karate Kid", wat Ralph Macchio naar het sterrendom katapulteerde. Drie jaar later had Sheen slechts een paar woorden nodig in "Ferris Bueller's Day Off" om zijn eerste iconische scène te krijgen. Daarna volgde filmgeschiedenis met de Vietnamoorlogfilms "Platoon" en "Wall Street", beide geregisseerd door Oliver Stone.

Zijn rol in "Two and a Half Men", misschien wel de populairste onder millennials, was niet in de laatste plaats te danken aan het feit dat Sheen tussen alle tegenslagen door regelmatig vermaak nodig had. Hij had zich al gevestigd in het comedygenre met de fantastische parodie "Hot Shots" (1991) en de inmiddels grotendeels vergeten serie "Spin City"; voor die laatste ontving hij in 2002 de Golden Globe, de enige grote prijs in zijn carrière. Dit kan ook te maken hebben met het feit dat Charlie Sheen altijd één rol perfect vertolkt: Charlie Sheen.

Velen waren minder gefascineerd door zijn carrière als karakteracteur of clown dan door het feit dat hij alle regels brak die uit respect gevolgd moesten worden. Sheen was een macho-megalomaan, een product van de hedonistische Brat Pack uit de jaren 80, die verdorie kon doen wat hij wilde. Maar zelfs voor een publiek dat rellen tolerant was, waren Sheens grillige capriolen te extreem: tijdens zijn "Torpedoes of Truth"-tournee, die Sheen in 2011 lanceerde als provocatie na zijn ontslag bij "Two and a Half Men", werd hij uitgejouwd, sprak hij onduidelijk en rookte hij kettingrokend.

De documentaire laat de gewelddadige incidenten met name met vrouwen helaas in de mist van het geheugen achter. Schoot Sheen opzettelijk Kelly Preston neer, of was het een ongeluk? In het geval van de mesaanval op Brook Mueller was ze zelf zo krankzinnig dat ze zich niet meer herinnert wat er gebeurd is. Niets blijft hangen bij Sheen; waarschijnlijk ook omdat de mensen om hem heen vaak in een vergelijkbare gestoordheid verkeerden als hij.

Sheen ontkent met klem de ernstigste beschuldigingen: dat hij zijn ziekte voor partners verborgen hield en dat hij Corey Haim verkrachtte. De laatste bekentenis aan het einde: Sheen had seks met mannen. Voor sommige Amerikanen is dit misschien een onthulling die erger is dan een crackpijp.

Sheen zegt nu al zeven jaar nuchter te zijn en lijkt hervormd. En Hollywood houdt van gevallen sterren die weer naar de hemel klimmen. Zijn ex-vrouw, Denise Richards, die in de documentaire constant huilt als ze terugdenkt aan hun huwelijk, zegt dat ze op de een of andere manier nog steeds van Sheen houdt. En ook de lang verwaarloosde kinderen zijn blij met hun nieuwe vader. Volgens de hoofdpersoon is "Aka Charlie Sheen" ook een liefdesbrief aan zijn vader en broer, Emilio Estevez. Beiden weigerden mee te werken aan de documentaire.

«Aka Charlie Sheen»: 2 delen van 90 minuten elk op Netflix.