Commentaar op de CDU-verkiezingspartij: Halligalli? tumult? Nee, Merz heeft Rambo-Zambo

(SZ) Op de avond na de federale verkiezingen was er iets bijna gewaagds voor CDU/CSU-normen toen Friedrich Merz aankondigde dat er nu, voordat de werkzaamheden de volgende dag zouden beginnen, wat “Rambo-Zambo” in het Adenauerhuis zou kunnen zijn. Rambo Zambo? Men kan zich waarschijnlijk iets voorstellen dat lijkt op Remmodemmo of Hallogallo – in ieder geval een rel, zoals Robert Habeck die waarschijnlijk in gedachten had toen hij in de Festsaal Kreuzberg dreigde dat de camera’s vanaf 22.00 uur zouden worden afgezet. Daarna, zei hij, zou er gefeest worden tot je ogen ervan begonnen te tranen. En inderdaad, veel ogen kregen tranen, al waren het niet allemaal tranen van het feesten.

Qua stijl ligt Rambo-Zambo waarschijnlijk dicht bij de “Polonäse Blankenese”, waarbij, zoals bekend, “de gaten onmiddellijk uit de kaas vliegen”. Als er tijdens de Rambo-Zambo van de Unie afgelopen zondag soortgelijke bevingen waren geweest, zouden ook de Duitse keukens getroffen zijn. Deze keer was het echter niet het kaasvak, maar de boven- of wandkasten waarin wij onze kopjes bewaren. Tijdens Rambo-Zambo klinken de kopjes vaak, maar alleen als ze in de kast staan. En dat brengt ons bij de aankondiging van Merz dat hij politiek gaat bedrijven voor de meerderheid van de bevolking die nog steeds haar verstand heeft. Dit leidt tot een heel bijzondere verzamelingenleer, die overigens niet alleen voor ons Duitsers geldt, maar voor alle volkeren, met uitzondering misschien van hen die geen bekers hebben. Volgens deze leer is de meerderheid van de Duitsers er stellig van overtuigd dat zij alles in huis hebben; Tegelijkertijd beweert ze dat de meerderheid van de Duitsers helemaal niet aanwezig is. De overlapping van meerderheden is niet bevorderlijk voor het karakter van het volk, en Merz doet er goed aan om als bondskanselier te streven naar een snelle en eerlijke oplossing voor de paradox van de kopjes in de kast.

Als Rambo-Zambo is wat het lijkt, namelijk een oproer, dan leidt dat bijna automatisch tot de veronderstelling dat het doel was, zoals vroeger vaak gebeurde, om de geestenwereld te misleiden, het onheilspellende en latent bedreigende te omzeilen. En waartegen wilden ze zich beschermen? Wie de ziel van de CDU/CSU kent (ja, die bestaat!) denkt dat het waarschijnlijk de voortdurend uitgestoken hand van Alice Weidel was waaraan mensen tijdens de luidruchtige festiviteiten probeerden te ontsnappen. Het is voor christenen, zoals de CDU/CSU-leden, geen geheim dat de uitgestoken hand niet alleen hulp en bescherming biedt of verzoening oproept. Ze kennen hun Bijbel, het boek Exodus, waarin de Heer zegt dat Hij Zijn hand zal uitstrekken en Egypte met allerlei wonderen zal treffen. De meest alerte onder hen zouden dit kunnen interpreteren als een teken dat ze nog verrast konden worden door Weidels uitgestoken hand.