Mensen boven de 50 hebben ook last van ADHD (en dit zijn de signalen om het te herkennen)

Roekeloosheid, verstrooidheid, vergeetachtigheid of, nog zorgwekkender, roekeloos rijden of impulsieve handelingen die het leven van anderen of uw eigen leven in gevaar brengen... Als u denkt dat u deze gedragspatronen deelt, deelt u misschien eigenlijk de symptomen die horen bij Attention Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD), een pathologie die, hoewel deze bijna automatisch wordt geassocieerd met de kindertijd of adolescentie, in werkelijkheid niet exclusief is voor deze leeftijdsgroep.

Hoewel de aandoening ook volwassenen kan treffen, is het ongetwijfeld een veelvoorkomende aandoening bij kinderen. Volgens gegevens van de Spaanse Vereniging voor Kindergeneeskunde bedraagt ​​de incidentie bij schoolgaande kinderen ongeveer 7% en blijft het bij 4,5% van de volwassenen bestaan.

Het is een onomstotelijk feit dat ADHD vaker bij kinderen en adolescenten wordt vastgesteld dan bij volwassenen. Dit komt onder andere doordat "ADHD-symptomen duidelijker zijn bij kinderen dan bij volwassenen", aldus dr. Adrián Cano, mededirecteur van de afdeling Psychiatrie van de Universitaire Kliniek van Navarra. En hij voegt eraan toe: “Volwassenen hebben een groter vermogen om onbewust bepaalde symptomen te verbergen die voor velen van hen onopgemerkt blijven omdat ze altijd al deel hebben uitgemaakt van hun manier van zijn.”

Maar op welke signalen doelt de arts? Zijn deze verschijnselen anders dan die welke bij kinderen en adolescenten voorkomen? Hoewel ze hetzelfde lijken (onoplettendheid, impulsiviteit/hyperactiviteit en emotionele dysregulatie), "verschillen de uitingen ervan bij volwassenen. Bij volwassenen komt emotionele dysregulatie minder vaak voor en is het meestal internaliserend (veranderingen in de affectieve sfeer); hyperactiviteit/impulsiviteit bij volwassenen manifesteert zich in roekeloosheid, ongeduld, voortdurende onderbrekingen , een luide discussietoon, roekeloos rijden, impulsieve handelingen die hun eigen leven of dat van anderen in gevaar kunnen brengen... en onoplettendheid manifesteert zich over het algemeen als desorganisatie, wanorde, problemen met plannen, fouten bij het uitvoeren van taken, verstrooidheid en vergeetachtigheid", beschrijft hij. Bovendien "moeten we er rekening mee houden dat al deze symptomen invloed hebben op de persoonlijke, professionele en gezinsdynamiek van de patiënt", voegt Cano toe.

Aan de ene kant zijn er al die gedragingen en houdingen die de omgeving waarneemt en aan de andere kant datgene wat de deskundige ziet tijdens het consult. In dit geval, zo legt de arts uit, is ADHD "een neurologische ontwikkelingsstoornis die wordt gekenmerkt door hyperactiviteit, impulsiviteit, aandachtstekortstoornis en emotionele dysregulatie. Deze stoornis treedt op omdat er in bepaalde hersengebieden, met name de prefrontale cortex, een verandering optreedt in de neurotransmissie van dopamine en noradrenaline."

Het is niet gemakkelijk om te diagnosticeren

Momenteel wordt deze diagnose bij volwassenen waarschijnlijk minder vaak gesteld dan zou moeten. "Dit wordt nog verergerd door de moeilijkheid om volwassenen te diagnosticeren, aangezien de overheersende symptomatologie onoplettendheid is, en dit vaak onopgemerkt blijft. Een andere reden", vervolgt de arts, "is dat het een stoornis is die sterk geassocieerd wordt met andere, meer herkenbare psychiatrische pathologieën, of soms zelfs dat de symptomen overlappen. En, misschien ook vandaag de dag, kan een andere reden het gebrek aan training of kennis onder zorgprofessionals zijn, of zelfs ongeloof of gebrek aan erkenning van de stoornis, ondanks dat deze is opgenomen in de belangrijkste diagnostische richtlijnen."

Het overheersende symptoom bij volwassenen is onoplettendheid, wat vaak onopgemerkt blijft.

Naast deze obstakels die artsen tegenkomen bij het stellen van een diagnose, wordt geschat dat ADHD bij volwassenen een prevalentie heeft van ongeveer 3 %, en dat deze bij mannen en vrouwen vrijwel gelijk is.

Aan de andere kant is het interessant om ons af te vragen of de volwassenen met ADHD daadwerkelijk kinderen zijn die destijds geen diagnose kregen en die de stoornis sindsdien met zich meedragen. In dit verband stelt de arts dat "steeds meer volwassenen de diagnose krijgen bij wie de symptomen in hun kindertijd onopgemerkt bleven, hoewel er onderzoeken zijn die vermoeden dat ADHD zich pas op volwassen leeftijd manifesteert ." Aan de andere kant tonen onderzoeken aan dat 75% van de kinderen of adolescenten bij wie ADHD is vastgesteld, ook als volwassenen nog behandeling nodig hebben, voegt hij toe.

Redenen om te vermoeden

Tot nu toe hebben we de voornaamste moeilijkheden gezien waarmee specialisten te maken krijgen bij het stellen van de diagnose ADHD. De eerste stap is om naar de patiënt te luisteren. Om dat te doen, moet hij/zij op consult komen. Bij volwassenen is dat niet gebruikelijk. Volgens Dr. Cano komen ouders van kinderen met ADHD in veel gevallen naar de kliniek en melden dat ze dezelfde symptomen hebben als hun kinderen, of dat ze zich met hen identificeren.

De deskundige onderscheidt daarentegen een zeer gevarieerde typologie van patiënten. Studenten komen vaak bij ons terecht vanwege afnemende studieprestaties. Het komt ook vaak voor dat mensen zich presenteren met duidelijke affectieve symptomen – angst, depressie – en na een diepgaand interview worden symptomen van ADHD vastgesteld, niet alleen aanwezig maar ook al vanaf hun kindertijd, en die momenteel problemen veroorzaken in hun interpersoonlijke, professionele of gezinsleven .

Hoe dan ook, door medisch advies in te winnen, verkleinen patiënten hun risico op verdere ziekte, aangezien "de gevolgen van het niet adequaat behandelen van ADHD onvoorspelbaar zijn en sterk afhangen van de psychopathologie van de patiënt, de invloed ervan op zijn/haar dagelijks leven en het al dan niet hebben van comorbiditeiten. Ontoereikende behandeling kan echter leiden tot een verslechtering van relaties, werk, interpersoonlijke en familieproblemen, waardoor hun leven en dat van anderen in gevaar komt en, bovenal, hun kwetsbaarheid voor stemmingsstoornissen (angst en depressie), verslavingen en zelfs, in extreme gevallen, zelfmoord toeneemt."

Om deze reeks ongewenste gevolgen te voorkomen, is de arts van mening dat de meest geschikte behandeling vanuit een holistisch perspectief moet worden ontworpen, "rekening houdend met aspecten van een gezonde levensstijl (slaapbeheer, elektronische apparaten, voeding, lichaamsbeweging, enz.) en individuele of groepstherapie, waarbij een psychofarmacologische benadering essentieel is."

In dit verband worden "psychostimulantia, zoals lisdexamfetamine of methylfenidaat, als eerstelijnsmiddelen gebruikt. Als deze niet worden verdragen of als de respons onvoldoende is, kunnen zogenaamde niet-psychostimulantia – guanfacine en atomoxetine – worden gebruikt, en sommige antidepressiva zoals bupropion of reboxetine kunnen ook worden gebruikt", adviseert de arts.