Het pad en het doel: echte democratie

Vanuit de diepten van het land, uit de diepten van golven van lijden en moeilijkheden, stijgt een doffe woede op, krachtige bewegingen van afwijzing van een systeem dat werk plundert, de toekomst blokkeert en oorlogen aanwakkert.

Luisteren naar onze medeburgers betekent luisteren naar de moeilijkheden om te leven van lage lonen en armoedepensioenen, terwijl de prijzen stijgen voor de fortuinen van de grote eigenaren van winkelcentra en makelaarskantoren. Luisteren naar het land betekent luisteren naar de roep van deze alleenstaande vrouw, inmiddels grootmoeder, die haar hele leven hard heeft gewerkt en gedwongen is te leven van een pensioen van minder dan duizend euro, of naar de voedseldistributie van de Secours Populaire Français...

Luisteren naar het land is als gegrepen worden door het verhaal van een boer die op zijn 17e begon met werken en op zijn 63e een maandelijks pensioen van € 565 krijgt. Het is alsof je de moeite meet die dit jonge arbeiderspaar met twee kinderen heeft om een ​​woning te vinden met een maandelijks inkomen van € 2.650. Het is alsof je tot tranen toe geroerd wordt door het verhaal van Joël en Françoise, die op de 15e van de maand geen cent meer over hebben, ondanks dat ze allebei werken.

Luisteren is luisteren naar de moeilijkheid om een ​​huisarts, tandarts of opticien te vinden; verstrikt raken in territoriale verdeeldheid, de zorgen over de toekomst van de jongere generaties aanvoelen. Luisteren is de omvang van de vernietiging van openbare diensten, die zo essentieel zijn voor een gemakkelijker leven, aanschouwen.

Luisteren naar onze medeburgers, werknemers, kassiers, leraren, artsen en verzorgers, leidinggevenden, boeren en studenten, is het gewicht van de onzekerheid en de onzekerheid van het leven meten. Luisteren is het gewicht horen van burgers die uitgeput, veracht en afgewezen worden door de hoofdkwartieren van ministeries en de raden van bestuur van het bedrijfsleven. We moeten hun schrille kreet uit de diepten van onze steden en ons platteland horen komen: luister eindelijk naar ons!

Niemand van ons kan accepteren dat grote bedrijven ongecontroleerd 211 miljard dollar aan directe overheidssteun vergaren om te verhuizen, banen te schrappen en opleidingen en essentiële technologische innovaties op te offeren.

Niemand kan accepteren dat de rijkdom van de 500 rijkste mensen met 14 vermenigvuldigd moet worden, terwijl het aantal burgers dat in armoede leeft de 11 miljoen overstijgt. De toenemende politieke kloof weerspiegelt de klassenkloof: de rijken worden rijker, terwijl de armen steeds armer worden. En de mediale warboel, die tijdens de organisatie van de parachutesprong van de premier werd opgediend, over de omvang van de spaartegoeden en de 9.000 miljard aan erfenissen die momenteel worden doorgegeven, zal deze realiteit niet veel veranderen. Integendeel, ze versterkt hem juist.

Onze medeburgers, die zich op verschillende manieren mobiliseren, hebben dit goed begrepen. De maat is vol.

Het gordijn van gevoelens van machteloosheid wordt weggetrokken. Bewegingen voor vrede, tegen de genocide in Gaza en tegen de smerige oorlog tegen het Oekraïense volk winnen aan kracht. Een petitie die midden in de zomer meer dan twee miljoen handtekeningen verzamelde tegen de zogenaamde "Duplomb"-wet van agrarische concentratie, die zou leiden tot een verslechtering van de voedselvoorziening, heeft een signaal afgegeven.

De gezamenlijke vakbondsverklaring tegen Bayrou's bezuinigingsplan, de volksbeweging van 10 september, de vakbondsacties van 18 september en vele andere tekenen een hernieuwd gevoel van eenheid. De verstikkende hitte, de verschrikkelijke branden die nu huizen en boerderijen teisteren, in combinatie met zware stormen, hebben het bewustzijn van klimaatverandering versneld.

Min of meer verward begrijpt een meerderheid van onze medeburgers dat het niet voldoende zal zijn om de premier te vervangen. Het is het economische en institutionele systeem dat hem beschermt dat de schuld draagt. Het streven naar een machtswisseling voor een beleidswijziging is het zoeken naar een uitweg.

Er wordt opnieuw een fundamentele vraag gesteld aan de bevolking en de arbeiders: soeverein worden op de plaatsen waar ze wonen en werken. Het wordt ondraaglijk dat hun stemmen, hun "burgermacht", nog steeds permanent worden gedelegeerd aan professionals in de machtsuitoefening, wier ogen alleen gericht zijn op de volgende verkiezingen, terwijl de toekomst van de volgende generatie op het spel staat. De oude kleren van het presidentschap en een zogenaamde parlementaire democratie, door de bourgeoisie in haar dienst gesmeed, zijn zo verwaterend dat burgers ze geneigd zijn achter te laten onderin de garderobe van een gehavende republiek. De diskrediet van de politiek met haar intriges en intriges, haar slinkse trucs en leugens, haar karrenvrachten aan verdwenen beloftes, haar kreten en kleinzielige ambities bereiken de top van de walgingsschaal.

De instellingen van een stervende Vijfde Republiek zijn ontworpen om de overheersing van de rijken over de maatschappij en de arbeidsmarkt te bestendigen. Ze cultiveren alle tekortkomingen van de spektakelmaatschappij, sturen de verwachtingen van het publiek om, sturen consumptie en productie, voeren debatten om meningen te produceren, onderdrukken individuele en progressieve stemmen in de reguliere media, leren af ​​hoe te denken en te redeneren, standaardiseren de cultuur en cultiveren de slagvelden van oorlogen.

Vanuit dit oogpunt zouden we er verkeerd aan doen te onderschatten wat Bayrou de afgelopen twee weken, onder het oorverdovende applaus van een sluwe mediacratie, de hervorming van de staatssteun voor gezondheidszorg, de schandelijke beschuldigingen van "profiteren van het systeem" tegen gepensioneerden en mensen met een uitkering, de vermeende noodzaak om meer te werken om minder te verdienen, de oneerlijke ideologie die erop gericht is de schuld af te lossen met werk en niet met grootkapitaal... Sterker nog, hij zal erin geslaagd zijn duidelijk te maken dat de premier er weinig toe doet, want het zijn de financiële markten die het Franse beleid bepalen. Hij aarzelde niet om te laten zeggen dat het Internationaal Monetair Fonds (IMF) Frankrijk onder toezicht zou stellen, net zoals prefecten, die eruitzien als politieagenten, dienst doen voor gemeentehuizen die ze onder toezicht stellen. De burgemeester van Pau, die zich in Dr. Diafoirus veranderde, verklaarde plechtig bij zijn afscheid van Matignon: "De levensvatbare prognose van Frankrijk was in vervulling gegaan." Het land zou dus op de rand van de afgrond staan. Belachelijk! De agenten van het kapitaal aarzelen nergens voor: angst zaaien, paniek zaaien om onderwerping af te dwingen. Het was pikant om al deze politieke leiders, die al veertig jaar aan de macht zijn, naar het podium van de Nationale Vergadering te zien paraderen om het kwaad dat ze zelf hebben veroorzaakt, aan de kaak te stellen.

Dit versterkt alleen maar de fundamentele vraag om een ​​echte democratie op te bouwen , een volksdemocratie waarin de macht niet bij de financiële instellingen en het grootkapitaal ligt, maar bij de burgers.

Dit betekent dat we moeten stoppen met het voortdurend verwarren van de machtsovername aan de top met de noodzaak van sociale, ecologische, democratische, feministische en antiracistische transformatie, die alleen mogelijk is door de gezamenlijke actie van werkende mensen. Zonder deze bewuste, vastberaden meerderheidsbeweging zal er geen progressieve structurele transformatie plaatsvinden.

Echte democratie kan niet worden verward met electoralisme . Het vraagt ​​om communistisch initiatief, dat wil zeggen de oprichting van collectieven van het "gemeenschappelijke", collectieven die breed openstaan ​​voor alle burgers, zowel op de openbare plaatsen als voor alle werknemers op de werkvloer, tot en met nationale collectieven die informatie, uitwisseling, analyse, reflectie en gezamenlijke ontwikkeling organiseren voor progressieve veranderingen in het tempo dat de burgers zelf bepalen. Dit is wat er gebeurt tijdens het Fête de l'Humanité tijdens honderden debatten, discussies en bijeenkomsten die zijn georganiseerd om deel uit te maken van de agenda's voor verandering.

Dit is wat werd beoogd met de collectieven van het Nieuwe Volksfront. Een organisatie die niet toebehoort aan zelfbenoemde leiders, noch geïnspireerd wordt door "gas", noch door delegeren van macht, noch door televisie-gekletter, maar die ruimte biedt aan collectieve zelforganisatie van verzet tegen het grootkapitaal, emancipatie, solidariteit en hulp bij het veroveren van macht over werk, productie en geldcreatie, een essentiële voorwaarde voor menselijke ontwikkeling en het behoud van leven. Dergelijke collectieven ontstaan ​​al in klimaatstrijd, bij de oprichting van coöperaties, in verenigings- en solidariteitsbewegingen, en in gemeentelijke acties voor voedsel, huisvesting of gezondheid.

Het is deze echte beweging die werkt aan de afschaffing van het kapitalisme, dat steeds meer de vruchten van arbeid en natuur monopoliseert, steeds meer gemilitariseerd wordt, en die een impuls geeft aan het streven naar rechtvaardigheid, vrijheid en vrede, de enigen die in staat zijn de samenleving te transformeren. Ze roept op tot een democratische vernieuwing. Een noodzakelijke politieke vernieuwing die de krachten van sociale en ecologische transformatie serieus uitdaagt, zodat ze zich kunnen afstemmen op deze tastende en zoekende beweging. Dit zou kracht geven aan een nieuw project dat een catastrofe zou afwenden: de machtsovername door autoritaire en fascistische krachten, oorlog en mogelijke ecologische chaos. Het Fête de l'Humanité van dit weekend zal de grootste plek zijn voor de uitwisseling van informatie, analyse, reflectie en het delen van ervaringen en nieuwe ideeën . Het zal een immens centrum van cultuur en democratie zijn.

Dit is de kern van de zaak: echte democratie is de weg en het doel.