'Ik heb tientallen jaren met olifanten gepraat - deze 7 dingen maken ze net als wij'

Hij is de echte Olifantman en heeft de afgelopen 60 jaar gestreden om de meest kwetsbare soort vriendelijke reuzen op aarde te redden van uitsterven.

Gedurende zijn lange carrière werd Dr. Iain Douglas-Hamilton geconfronteerd met een reeks dodelijke bedreigingen, waaronder frontale aanvallen door de olifanten zelf, vertrapt worden door een neushoorn, verschillende vliegtuigongelukken en zelfs aanvallen met kogels van stropers die geld wilden verdienen aan de kostbare ivoorhandel.

Maar slechts twee jaar geleden was het een veel kleiner wezen dan zijn geliefde olifanten, wat hem bijna het leven kostte.

De toegewijde natuurbeschermer vocht tegen zijn eigen uitsterven toen hij en zijn vrouw Oria werden aangevallen door een zwerm Afrikaanse bijen terwijl ze genoten van een avondwandeling rond hun boerderij aan de oever van het Naivasha-meer in de Riftvallei in Kenia .

Douglas-Hamilton, inmiddels 82 jaar oud, probeerde tevergeefs zijn tien jaar oudere vrouw te beschermen. Maar terwijl hij dat probeerde, werd hij steeds opnieuw gestoken. Hij raakte in een levensbedreigende anafylactische shock.

Door de plotselinge aanval vocht Douglas-Hamilton drie weken lang voor zijn leven op de intensive care van een ziekenhuis in Nairobi, waar hij af en toe bewusteloos raakte. Hoewel hij na zes weken uiteindelijk werd ontslagen, was zijn hart ernstig verzwakt.

Gelukkig is hij vandaag weer terug in zijn geliefde Naivasha, waar hij kon genieten van de rondzwervende zebra's, buffels en giraffen.

Maar na zestig jaar beseft hij dat zijn werk met olifanten feitelijk voorbij is.

In plaats daarvan nemen zijn dochters Dudu en Sabu het stokje over. Ze grappen dat de toewijding van hun vader aan de wilde reuzen een bewijs is van zijn eigen taaie huid.

Sabu zegt: "Na de bijenaanval vocht hij voor zijn leven. We hadden hem bijna verloren. Maar hij is een stoere oude Schot en mijn god, hij is moeilijk te doden."

"Zoekde hij het gevaar op in zijn leven? Ik denk dat papa altijd erg avontuurlijk is geweest, misschien af ​​en toe roekeloos. Ik denk dat hij deed wat hij nodig vond om een ​​einde te maken aan wat een oorlog tegen de natuur was."

Iain is voor olifanten wat Jane Goodall is voor chimpansees en Dian [CORR] Fossey voor gorilla's. Maar hoewel hun nalatenschap al lang wordt gevierd, is er minder bekend over de Schotse legende Iain – de oprichter van Save The Elephants – en zijn wanhopige poging om een ​​uitstervend ras van 415.000 Afrikaanse olifanten te beschermen.

Vandaag [SAT] zal iedereen eindelijk meer te weten komen over de buitengewone carrière van de Schot, wanneer zijn werk wordt gevierd in een nieuwe speelfilm van een uur - A Life Among Elephants.

Maar als je denkt dat zijn levensverhaal rechtstreeks uit een sprookje voor kinderen lijkt te komen, dan heb je het mis.

Het verhaal van Douglas-Hamilton begint in 1942, nadat hij in Wiltshire werd geboren als kleinzoon van de 13e hertog van Hamilton en als zoon van een beroemde Spitfire-piloot die sneuvelde tijdens de Tweede Wereldoorlog, kort voor zijn tweede verjaardag.

Zijn moeder, een pin-upgirl uit de jaren dertig die pionierde op het gebied van fitnessprogramma's voor vrouwen, trouwde later met een Zuid-Afrikaanse chirurg. Deze beslissing zou Iains leven veranderen.

Hij hield van het buitenleven in Kaapstad – vissen , bergbeklimmen, surfen. Na zijn kostschool aan de alma mater Gordonstoun van koning Karel III in Schotland , studeerde hij zoölogie aan Oriel College in Oxford, vooral om terug te kunnen keren naar Afrika.

In 1966 kreeg hij een beurs om olifanten te bestuderen in het Lake Manyara National Park in Tanzania. Het probleem was destijds niet te weinig, maar juist te veel olifanten.

De volgende vier jaar waren idyllisch. Hij bouwde een onderkomen bij een waterval in de bush en was een pionier in de studie van wilde Afrikaanse olifanten. Hij gebruikte de vorm van hun oren om ze uit elkaar te houden en volgde ze maandenlang om een ​​beeld te krijgen van hun persoonlijkheden. Hij realiseerde zich dat ze allemaal unieke persoonlijkheden hadden en zich aan complexe sociale structuren hielden.

Maar toen er in de jaren zeventig een verwoestende stroperijcrisis ontstond, transformeerde Douglas-Hamilton van onderzoeker tot verdediger. Hij documenteerde de achteruitgang – een daling van 50% tussen 1979 en 1989 – en speelde een cruciale rol bij het veiligstellen van het wereldwijde ivoorhandelsverbod van 1989.

Jaren later, toen het stropen weer toenam en er tussen 2010 en 2012 naar schatting 100.000 olifanten werden gedood, nam hij opnieuw het voortouw. Hij gebruikte wetenschappelijke gegevens om te pleiten voor betere bescherming, wat in 2018 resulteerde in het Chinese verbod op de handel in ivoor.

Douglas-Hamilton, die Save the Elephants in 1993 oprichtte, voelt zich nog steeds vereerd dat hij naast deze majestueuze dieren heeft mogen leven.

Hij herinnert zich: "Een tijdlang gaf ik ze allemaal nummers, maar toen ontdekte ik dat namen veel gemakkelijker te onthouden waren. Ik denk dat iedereen die olifanten bestudeert, en dat is mij zeker overkomen, zich er intens van bewust wordt dat je te maken hebt met een bewuste soort, dat het een soort is waarbij de individuen hun eigen gedachten denken."

Douglas-Hamilton merkte al snel dat de reuzenwezens begonnen te reageren op de namen die hij ze gaf en zelfs naar hem riepen in het wild. Tot zijn nieuwe 'vrienden' behoorden de gedenkwaardige matriarch Boadicea en de zachtaardige moederMaagd .

"Er zit een geest achter dat enorme, gewelfde voorhoofd. Toen ik ze als individuen leerde kennen, besefte ik dat hun samenleving werd geleid door vrouwen, door matriarchen, en hoe meer ik me erin verdiepte, hoe ingewikkelder ik besefte dat deze relaties waren," voegt hij eraan toe.

Al snel werd duidelijk dat ze veel menselijke eigenschappen deelden. Hij zegt: "Het bijzondere aan olifanten is dat ze veel gemeen hebben met mensen, ze leven ongeveer even lang en ze hebben een lange jeugd die ze van hun ouders hebben geleerd."

Hun hersenen ontwikkelen zich in die periode van de adolescentie. Hun sociale relaties zijn dus erg belangrijk. Ze raken erg van streek als een van hen onder stress staat. De reactie van olifanten op zieken, stervenden of doden is ronduit bijzonder.

Zijn vrouw Oria zegt dat ze verbijsterd is dat ze er nog steeds is, nadat ze heeft gezien hoe haar man tijdens zijn levenswerk de agressieve en zachtaardige kant van olifanten aanpakte.

Ze zegt: "Nou, je weet dat Iain een olifant is, dat is zijn nalatenschap. En ik ben met een olifant getrouwd en ons hele leven is een olifant geweest."

"Het was interessant om te zien hoe Iain contact maakt met olifanten. Hij was niet agressief en had geen geweer. De jagers hebben nooit contact gemaakt met olifanten, ze schoten ze gewoon dood. Ik heb dat nooit begrepen."

Ik herinner me nog dat we in Manyara voor de olifant Virgo zorgden. Ze kwam dan eten uit zijn hand halen. We riepen haar en ze hoorde haar naam.

Dat was het bijzondere. Ze wilde graag vrienden worden met Iain en uiteindelijk lukte dat ook. Ze leerde ons zo goed kennen.

Hoewel de familie van Douglas-Hamilton getuige was geweest van het vriendelijke karakter van de olifanten, moest ze in de jaren 70 met afschuw toekijken toen ze zagen hoe Afrika, dat ze voorheen kenden als een paradijs voor wilde dieren, door stroperskartels was veranderd in een gigantisch lijkenhuis voor olifanten.

Douglas-Hamilton zegt dat hij 20 jaar lang een eenzame strijd voerde om hen te redden van wat hij een ‘olifantenholocaust’ noemde.

Hij zegt: “Zelfs in onze stoutste dromen hadden we nooit kunnen bedenken dat gewapende mannen, soms in uniform, de nationale parken zouden binnenkomen en olifanten zouden gaan doden, en toch gebeurde het.

De olifanten werden afgeslacht. Dus ik raakte erbij betrokken en veranderde van wetenschappelijk onderzoek naar het bestrijden van de illegale ivoorhandel. Dat nam mijn leven over en bijna twintig jaar lang hield ik me bezig met het voortbestaan ​​van olifanten in heel Afrika.

Dudu, de dochter van Douglas-Hamilton, zegt dat haar vader nog steeds vastberaden is om zijn strijd tegen de ivoorhandel voort te zetten, ondanks dat hij op 82-jarige leeftijd wat zwak is.

Ze zegt: "Ik ben tegenwoordig erg sceptisch als mensen me vertellen dat er geen olifantenprobleem is. Een groot deel van mij zegt dat het te mooi is om waar te zijn."

Terwijl zijn dochters zijn werk voortzetten, volgt de nieuwe documentaire - gemaakt door de prijswinnaar Nigel Pope - Douglas-Hamilton op wat volgens zijn familie zijn laatste reis zal zijn naar de Samburu-regio in Kenia - vlak bij zijn geliefde Naivasha - waar hij de olifanten daar nog een keer kon zien.

"Het was een groot moment", zegt dochter Dudu. "Maar hij zal niet meer komen. En hij zal ook niet meer vliegen."

Saba is een natuurfilmmaker en runt een kamp voor olifantenliefhebbers. Dudu is regionaal operationeel manager van African Parks in Ethiopië en Zuid-Soedan en werkt aan een van Afrika's grootste natuurbeschermingsprojecten, dat een gebied beslaat dat ruim de helft van Engeland beslaat.

Saba zegt: "Hij nam ons overal mee naartoe waar zijn werk heen ging. Het was een heel interessante jeugd, waarin we naar bijzondere plekken gingen en al die fantastische natuurbeschermers ontmoetten. Het was enorm inspirerend en heeft absoluut bijgedragen aan wat we vandaag de dag doen."

Of hij nu nog eens komt of niet, één ding is zeker: het is misschien wel zestig jaar lang een offer geweest om honderdduizenden olifanten te redden. Maar het is een offer dat de dieren nooit zullen vergeten.

A Life Among Elephants wordt vandaag (zat) uitgezonden op Channel 4 om 16:25 uur en op de streamingdiensten van Channel 4.

Bezoek www.savetheelephants.org of het Elephant Crisis Fund ( www.elephantcrisisfund.org )